Anouk en Elton John kwamen net voorbij

Vandaag is het tweede Kerstdag en wij zitten heerlijk op de bank met de tv op Cultura 24 naar de Top 2000 studio te kijken, en te luisteren naar alle prachtige muziek die langskom. Dit is echt mijn favoriete radioweek van het jaar. Al die gouwe-ouwes waar je een ‘oja’ gevoel bij krijgt. Nu tijdens het typen van deze zin hoor ik Elton John met ‘Daniël’ op de achtergrond.

Michael en ik zijn vanavond gezellig samen. Heerlijk! Op Kerstavond zijn we naar de kerk gegaan. Rebecca zong mee in het kerkkoor. Dus we konden weer heerlijk meebrullen met ‘Stille nacht, heilige nacht, de Herdertjes lagen bij nachte, Nu sijt Wellekome’ en noem maar op. Er waren ontzettend veel kinderen in de kerk, die allemaal naar voren mochten komen om het ‘echte’ kindje Jezus te mogen aanschouwen. Een heel schattig klein echt babietje met pap en mam als Jozef en Maria. De volgende dag was het mijn leesbeurt in de kerk tijdens de mis en ook dat vond ik heel mooi. In de middag zijn we lekker bij mams gaan eten met de hele gang aanwezig. Pap, mam, zus, broer, neef, nicht. Heel gezellig, en heerlijk gegeten.

Maar vanochtend scheen het zonnetje en hadden we echt even behoefte om een frisse neus te halen. Na twee dagen eten en nauwelijks beweging werd het weer eens tijd. En zeker voor Michael. Want Michael is op dieet. Jawel, al zeker vier weken. En hij is inmiddels al 15 kilo afgevallen!!!!! Echt waar, ik ben zo trots op hem. En hij heeft daar de meest moeilijke maand van het jaar voor uitgezocht. Ik bedoel: wie valt er nu af in december?  Maar hij doet het toch.

Als Michael wat in zijn hoofd haalt, dan is hij daar niet meer van af te brengen. En dan gaat hij er ook voor 100% voor. Dus ik denk dat hij de eerste dagen niet eens boven de 1500 calorieën. Dan kan je echt van een crash dieet spreken. Maar hij had dit even nodig als kickstart. Inmiddels is het wat normaler met ’s morgens, ’s middags en ‘s avonds eten maar allemaal van het magere en kleine porties. En dat voor een Amerikaan! Iedere ochtend en avond staat hij op de weegschaal en is echt van slag als hij niets is afgevallen. Ongelooflijk.

Robert Palmer zingt nog steeds over zijn addiction to love.

Jaren heb ik lopen zeuren dat hij wat meer moest bewegen. Maar nee hoor, hij was niet in beweging te krijgen. En nu? Hij heeft de geest gekregen, en loopt kilometers op een dag. Twee keer achterelkaar een heuvel op hier in het park in Rijswijk, daar draait hij zijn hand niet meer voor om.

Ik verdenk dit als typisch weer een mannenaanpak. Het is erop of eronder. Geen middenweg. Toen ik dus vanmorgen voorstelde om even een stukje te gaan wandelen, had ik gewoon een rondje om de kinderboerderij in mijn gedachte. Maar nee hoor, we gingen naar het heuvelachtige Wilhelminapark. Rebecca ging ook mee. De app op de telefoon werd ingesteld op tijd en afstand, en daar gingen we in powerwalk de heuvels op. Want anders verbrand je niets heeft Michael inmiddels geleerd van internet.

Stevig doorlopend liep Michael zonder problemen de heuvels op, terwijl hijgend bovenkwam. Is dit de man die ik zo vaak mee moest sleuren voor een rondje Clingendael of strand? De man die hevig hoestend in de duinen van Meyendel alle dieren tot in de verre omtrek een rolberoerte bezorgde? De man die na een rondje op de Rijswijkse markt puffend naast mij liep? Ik weet het: ik moet mijn zegeningen tellen, maar ik ben hier gewoon nog niet aan gewend. Nu wil hij zich zelfs inschrijven voor de Nijmeegse Vierdaagse.

Ik weet niet wat mij overkomt. Kijk, ik hou heel erg van wandelen. En ik kijk er naar uit om in het voorjaar lekker lange stukken over het strand of in de bossen te wandelen. Ik ben ontzettend trots op hem, en zal hem hier zeker in steunen. Ik hobbel echt wel mee in powersnelheid tijdens de wandelingen, maar de Vierdaagse gaat mij toch echt te ver. Maar mocht hij dat gaan doen, mocht het mogelijk zijn, dan beloof ik met een bosje gladiolen bij de finish te staan. Oh, en nu hoor ik Anouk met ‘What have you done?’

Golden Girls

Gisteravond heb ik zo ontzettend gelachen. Mijn lieve vriendinnen Cindy, Sylvia en Marianne kwamen bij mij eten. Een paar keer per jaar komen we bij elkaar om bij te kletsen en lekker te eten. Ik had voor de gelegenheid cupcakes gebakken en wilde ze decoreren met leuke kerstaccenten zoals kersttakjes, Kerst- en sneeuwmannen. Dus had ik groene, witte en rode marsepein gekocht en een flesje van die zilveren parels die je kan eten. Afijn ik heb het geprobeerd. Maar wat is dat moeilijk zeg. Ik dacht dat dat een eitje zou zijn. Maar echt niet! Het zag het niet uit! Het leek meer op kleiwerkjes van een vierjarige. Zo zielig! Gelukkig had ik ook nog een koekjesvorm in de vorm van een kerstboom en daar hebben Michael en ik gelukkig nog kerstboompjes mee kunnen maken en die erop geplakt. Een paar zilveren parels op als ballen, en hupsakee geweldig gedecoreerde cupcakes. Nou laat mij voortaan maar gewoon een stukje vlees bereiden of zo. Dit decoreren is niet echt my cup of tea.

Cindy, Sylvia en Marianne kennen elkaar dus al meer dan twintig jaar. We hebben ooit samen op dezelfde afdeling, op dezelfde kamer gewerkt. Ik ben de jongste van het stel met mijn 45 jaar. De oudste is 54. En gisteravond zijn we er achter gekomen dat ik nog de enige ben zonder leesbril. Dus ik heb nog een paar jaar zonder bril te gaan als ik het zelfde patroon volg.

Voor dit avondje hadden we afgesproken om weer eens ouderwets een spelletje te doen. We begonnen met Triviant, en dat speelden we in twee teams. En dat is zo leuk omdat je dan met elkaar kan overleggen. En grappig hoe je het andere team van het goede antwoord weg hoort gaan, om daarna fout te antwoorden. Maar we kwamen er naar een tijdje wel achter dat de eerste versie van de Triviant vragen inmiddels wel aardig verjaard is. Dus na het eten gingen we door met de Top 2000 quiz. Bij het spel zit net zo’n bel bij zoals Matthijs van Nieuwkerk tijdens de Top 2000 Agogo gebruikt. En de score wordt ook bijgehouden op een bijgeleverd Top 2000 bierviltje.

In een aantal vragen wordt verzocht om een liedje na de eerste zin door te zingen. Oh, wat hebben we daarbij gelachen. We hebben luidkeels o.a. 99 luftballons gezongen, I shot the sheriff van Eric Clapton en the Wall van Pink Floyd en. Bij de laatste kwamen we erachter dat ik die altijd verkeerd hebben gezongen. Ik zong altijd: ‘We don’t need no education, we don’t need no force control”. Maar dat moet zijn: We don’t need no education, we don’t need no thought control”. Grappig dat je dit dan al jaaaaren verkeerd zong. Ik vertelde dit vanmiddag aan Rebecca en zij zong het ook al jaren verkeerd.

Tijdens de quiz met al die vragen of muziek van vroegen kwamen er nostalgische bekentenissen naar boven. Zo was Cindy vroeger head over heals verliefd op Donny Osmond. Marianne totally in love David Cassidy. En Sylvia brult altijd mee als ze Charlie Rich met ‘the most beautiful girl in the World’ hoort. Dus hebben we nog even geluisterd naar David Cassidy’s ‘I think I love you’ en naar ‘the most beautiful girl’. Voor de buren moet het vreselijk zijn geweest om ons gebler aan te horen. Maar we hebben zo’n lol erbij gehad. Geweldig! Over een paar maandjes doen we dit weer.  

Kamikaze-fietsers

Ik heb er al eens eerder over gemopperd, en ik kan mijzelf niet weerhouden om er nog een post aan te wijden. En dan heb ik het over die ongelooflijk irritante mannen op de fiets ’s morgens vroeg. Die mannen die als maniakken door het verkeer scheuren. Vaak met een leeg kinderzitje achterop. Ze rijden dwars door het rode licht, halen je in links en rechts en stoppen zelfs niet als je het zebrapad oversteekt.

Eén van mijn collega’s werd een tijdje geleden bijna van haar sokken gereden terwijl ze gewoon keurig op het zebrapad overstak. Een racende fietser kon haar nog net ontwijken. En toen kon zij ook nog een verwensing naar d’r hoofd krijgen. Nu is mijn collega ook niet voor de poes, dus heeft nog even snel een flinke trap tegen z’n wiel gegeven, waardoor die vent onderuit ging. Verdient misschien geen schoonheidsprijs, maar ik vond het wel stoer, want wat zij naar haar hoofd kreeg verdiende zeker geen schoonheidsprijs. Terwijl zij gewoon via de zebra overstak. Moet niet gekker worden!

Van de week zag ik weer een paar van die stoere mannen ongelooflijk in de fout gaan. Het begon maandag al toen ik met de tram ging. Ik zat bijna vooraan en kon goed zien wat er gebeurde. Op het Rijswijkseplein kruist de tram een fietspad en jawel hoor, ik zag het gebeuren. Een stoere vent op een fiets dacht nog even vlak voor de tram te kunnen schieten. Hierdoor moest de trambestuurder keihard op z’n rem staan om die vent te ontwijken. Het scheelde echt een haartje. Wat dacht die man (met kinderzitje achterop!) nu? Die tram zie je echt wel aankomen. Dus de trambestuurder steekt nog even z’n hoofd uit het raam en waarschuwt met: “dat moet je volgende keer weer zo doen, lekkere bijdehand”.

Twee dagen later reed ik zo’n 20 meter op mijn fiets achter zo’n racende vent. Op de Haagweg moet er iemand rechtsaf slaan. Die auto wacht nog eerst keurig op een zeer slome voetganger op de stoep totdat die voorbij is, en slaat rechts af. Toen meneer de kamikaze-fietser als een idioot aan komt racen en er nog even snel voor wil schieten. Die auto kan nog net op z’n rem staan. Begint die idioot op de fiets de autobestuurder uit te foeteren! Nou ja zeg! HIJ glipte er nog net voor! Ik zag alles voor mij gebeuren, en ik kon keurig achter de auto om. Niets aan de hand.

Dus wat is er toch met die mannen? Is het de testosteron? Is het een oermannending? Vroeger reden mannen rond op een paard. Konden ze dwars door de velden en bossen racen. Of als cowboys over de prairie. Maar realiseren die mannen hier in de stad op hun stalen ros dan niet dat ze hier niet in de velden of op de prairie zitten? Dat het hier gewoon een kwestie van geven en nemen is in het drukke verkeer? En misschien is het tijdens de spits weleens beter of een beetje meer te geven dan te nemen.

Als iedereen dat nou eens deed, zou het wellicht een beetje meer ontspannen én veiliger zijn in het verkeer. Dus stoere mannen ga gewoon ’s in het weekend een potje paintballen of zo om dat testosteron gehalte in balans te houden, zodat jullie je op maandag als een gentleman op de fiets kunnen gedragen!