Ik zag een muis daar op de trap....

Twee weken geleden hadden we een duif in de woonkamer. De deur naar balkon stond open en terwijl ik op de bank zit, hoor ik ineens trip trip en zie een duif midden in onze woonkamer. Ik schrok mij rot, gaf een gilletje wat de duif natuurlijk reden gaf in paniek in het rond te gaan vliegen.

Nu was hij in de achterkamer en hebben wij meteen het dikke gordijn tussen de voor- en achterkamer dichtgedaan om te voorkomen dat hij de hele kamer door zou gaan. Inmiddels had hij een gezellig plekje gevonden op de gordijnroe, maar hij was helemaal van slag. 

Dus Michael probeerde hem zachtjes naar beneden te lokken zodat hij weer naar balkon terug kon. Dus hij lokte hem met kleine stukjes brood naar beneden. Maar nee hoor meneer Duif keek gewoon met een schuin oog naar de stukjes brood op de grond en op balkon maar bleek zitten waar hij zat. Maar inmiddels kwamen er wel meer brutale duiven af op de broodstukjes op balkon. Ja zeg, het moest niet gekker worden, ik was bang dat we wel 4 duiven in huis zouden hebben. Dus met wat geschreeuw, handenklappen en kss, kss heb ik de duiven weer weg kunnen jagen. Maar nu meneer Duif nog.... 

Toen besloten we maar dat het best was om meneer Duif uit zichzelf naar beneden te laten komen. Dus ik gluurde stiekum tussen de gordijnen door naar wat hij aan het doen was. Na een tijdje rustig te hebben gezeten, begon hij zijn verenpak wat te fatsoeneren, deed nog even een gezellig poepje dat natuurlijk langs het kastje eronder en de radiator droop en sprong toen weer op grond. Toen kwam ik in actie hevig met mijn armen zwaaiend en oergeluiden makend om het zo eng mogelijk voor hem te maken zodat hij niet meer opnieuw binnen zou komen. Dat was dus avontuur duif.

Maar nu hebben we een muis in huis. Vannacht kwam Rebecca ineens de slaapkamer binnen om (gelukkig) Michael wakker te maken dat zij een muis had gezien. Ze zat op het toilet en hoorde gepiep! Gepiep! Echt! Ze dacht eerst dat het een deur was, maar toen ze de toiletdeur open deed, zag ze de muis roetsj door de gang naar de woonkamer lopen. Oh, ik krijg kippenvel als ik er aan denk. 

Ik ben namelijk een enorm watje als het om muizen gaat. Dus ik bleef gewoon veilig in bed liggen diep onder de dekens. Ik heb zelfs heel sukkelig aan Michael gevraagd of hij het licht in de gang aan wilde doen, omdat ik moest plassen. Nee, ik ben beslist geen held met muizen. Ik vind gewoon dat ze niet in huis horen. Een muis die gezellig door een veldje zou lopen is niet erg. Maar hij hoort gewoon niet in huis. Dat vind ik ook met insecten. Ik wijs bijen en hommels altijd de kortste weg terug naar buiten. Wespen krijgen 1 kans. Maar wordt hij aggressief of wil hij niet luisteren, tja dan is het no mercy. Had hij maar niet naar binnen moeten komen. Net als Annie MG Smidt’s spin Sebastiaan, daar is het ook niet goed mee gegaan...

Dus als het aan mij ligt staat er vanavond een valletje met een stukje kaas erop. Maar dat mag ik niet van Michael en Rebecca. Dat vinden ze zielig. Ik heb weleens eerder een muis gekild met een valletje en dat heb ik dagen aan moeten horen. Dat muisje vast een vadermuis was, en dat zijn vrouw en kinderen nu zitten te wachten op hun vader die met eten terugkomt. Rebecca heeft zelfs een kruisje van papier geknipt met ‘rest in peace’ erop en dat bij het valletje gezet! Dat soort dramaverhalen komen er dan los. Maar in het echt is het gewoon niet zo, ik had daar toevallig vanmorgen met mijn moeder over. 

Zij had eens een heel nest muizen in huis. En de kat bracht haar iedere dag als cadeautje een klein dood babymuisje. Heel zielig. Maar muizen jongen gewoon enorm snel aan. En het maakt hen ook niet uit met wie. Broers, zussen, moeders met zoons, maakt allemaal niet uit. Het fokt maar door. Nou, die wil je toch niet in je huis hebben?

Dus, het spijt mij maar als het muisje besluit om hier te bivakkeren dan komt er toch echt een valletje.