Knotwilgen en zo…

Soms dan rijgen de weken zo aan elkaar zonder dat er iets opwindends gebeurt. 

Of misschien gebeuren er wel dingen, maar zijn ze niet zo opwindend dat ik er inspiratie uit kan halen om er nog iets leuks over te vertellen. Zoals daar was bijvoorbeeld het Strandwalfestival hier in Rijswijk. Een jaarlijks terugkerend evenement met muziek, hapjes en drankjes en allemaal organisatie op hulpverlenend en cultureel gebied die zich dan presenteren. Het was een prachtige dag.  

Het weer kon die dag niet beter. Ik heb dan ook heerlijk met mijn moeder  over de markt gelopen. Voor ons heeft dit festival wel een speciale lading. Drie jaar geleden toen het festival viel op 9/11 is mijn moeder aangereden op de fiets door een brommer waardoor zij heel nare vijfvoudige breuk aan haar knie heeft overgehouden. Zij was toen net op weg naar mij toe om naar het festival te gaan. Maar het eindigde die dag in het ziekenhuis, waar ze pas zes weken later weer uitkwam. En helaas is die knie nooit meer de oude geworden. Ze loopt nu met een kruk, en dat is heel jammer. Maar daarom vinden we het wel belangrijk om juist naar het festival te gaan. Life goes on! Achter ons huis ligt een prachtig tennispark en daar zijn we die dag geëindigd onder het genot van een heerlijk roseetje samen met mijn vriendin José, heerlijk zittend onder de schaduw van de bomen.

Twee weken geleden hebben Rebecca en ik ook nog van zo’n prachtige nazomerdag genoten in De Horsten. We maakten een stevige wandeling in een bos dat al licht naar herfst rook. Wel hebben we ons nog even schuldig gemaakt aan ‘wildplassen’ die middag. We hielden het allebei niet meer en zijn cross country door de bramenstruik achter een evergreen gaan zitten, snel plasje (niet zo wild hoor!) zodat we heerlijk opgelucht onze weg konden vervolgen. In een stuk van het park dat wij niet zo goed kennen, vonden we een ontzettend mooi pad. Een smalle reep van land, net breed genoeg om achterelkaar te lopen, tussen twee sloten in. Het pad wordt geflankeerd door geweldige knotwilgen. 

Rebecca haat knotwilgen. 

Ze vind ze de meeste lelijke bomen die er maar bestaan. Ik vind dat het altijd wel een typisch Nederlands plaatje geeft met zwartwitte koetjes in de achtergrond. Het was echt prachtig.

Onderweg vonden we nog een paar heerlijke rijpe bramen die we meteen opgepeuzeld hebben. Maar na onze zo ongeveer 7 km loop waren we wel toe om gevoerd en gelaafd te worden. En dat hebben we gedaan bij het prachtige idyllische theehuis, waar we een paar scones en walnootcake gedeeld hebben met een heerlijk kopje thee. Wij doen dat vaak, dan nemen we twee lekkernijen en delen het samen. Hebben we van alles wat!

Ondertussen duiken we ineens met een enorme vaart de herfst in met herfststormen, regen en kou. Het paartje Vlaamse gaaien eet zich rond in onze Amerikaanse Eik voor het huis. Zo leuk te zien die beestjes met dat felblauwe veertje aan de zijkant. Weet je dat ze de eikels gewoon heel inslikken! Ik krijg al buikpijn als ik er naar kijk, maar zo doen ze dat blijkbaar. De kachel staat op stand 1 om het iets aangenamer te maken en s’avonds hebben een kaarsje aan. We hebben alweer wat pompoentjes in huis voor de gezelligheid. Want hoewel de zomer heerlijk warm weer geeft, geeft de herfst wat meer gezelligheid.

I Was Sooooooo High, Groovy

Zaterdag had ik een very high tea met een paar dames van de kerk. Heel High, het was namelijk op de 42^ste verdieping van het Strijkijzer hier in Den Haag. 

Het strijkijzer staat op het Rijswijkseplein hier in Den Haag. Net als het Flatiron building in New York is ook dit gebouw gebouwd op een driekhoekje de grootte van een postzegel. 

Normaal gesproken heb ik altijd een hekel aan dat gebouw, want het veroorzaakt enorme draaiwinden rond het gebouw. Je waait letterlijk van je fiets af als je er langs moet. Maar nu ging ik dus in het gebouw voor een High Tea in het Veranda Cafe. En wat een uitzicht! Mijn hemel. De gang naar boven in de Panoramalift was al een belevenis. Ik vond het halverwege al heel eng hoog. 

 

Het weer was zaterdag heel helder en hierdoor konden we geweldig ver kijken. We zagen aan de ene kant Scheveningen, de zee, boten op zee, en konden tot aan Hoek van Holland met al zijn kranen zien. Aan de andere kant zagen we Rijswijk, onze Bonifatiuskerk, de kerk in de Herenstraat, de kerktoren van Delft tot aan de skyline van Rotterdam met duidelijk de Euromast. Heel apart om de stad waar je normaal gesproken zo vaak door fietst, nu van bovenaf te zien. 

En de High Tea was geweldig! 

Een heerlijke combinatie van hartig en zoet. En Ria onze coordinator die zoveel jaren zo goed de schema’s voor onze leesbeurten in de kerk organiseert en het nu wat rustiger aan gaat doen, genoot heerlijk van deze Tea ter ere van al haar werk. Na de Tea waren we wel vol, maar lekker vol, niet prop. 

En dat was maar goed ook, want 2 uur later stond er een BBQ van de kerk voor de vrijwilligers van de kerk en van de organisatie Florence op het schema. Dus we konden thuis allemaal nog even uitbuiken, om daarna elkaar we te zien in de tuin van de pastorie.

Daar stond er een ontvangstcomitee klaar om iedereen te begroeten. Muziek van Elvis Presley kwam ons al tegemoet. Maar het was zelfs onze pastoor, die toch een rechtstreeks lijntje met boven moet hebben, niet gelukt om Elvis zelf op het feest te krijgen. Maar wel twee heren die daar, zeker niet onverdienstelijk, heel gezellige jaren 50, 60, 70 liedjes te zingen. Van Rock ’n Roll tot John Denver. Van Neil Diamond tot Van Morrison. 

En daar zijn ze voor de rest van de bbq niet meer mee opgehouden. Hun muziek was inspirerend dat er zelfs een paar begonnen te dansen. Zo leuk om te zien om de oudere vrijwilligers, zelfs misschien een beetje stram, de dansvloer op zagen gaan. En dat deden wij dus toen ook maar. En het was echt heel gezellig. Het weer was prachtig, het eten was lekker, en we stonden in een prachtige tuin. De muziek eindigde in een haast spirituele vorm. Op het liedje ‘ You’ve got a friend’ van James Taylor stonden we allemaal in een kring hand in hand. En zo kan je de tekst van deze evergreen ook anders lezen, haast spiritueel. 

When you're down and troubled

 And you need some loving care

And nothing, nothing is going right

Close your eyes and think of me

And soon i will be there

To brighten up even your darkest night

En het refrein kennen we allemaal. Een heel bijzondere dag die laat zien hoe waardevol het is om met een hechte club mensen dit soort fijne bijeenkomsten samen beleeft.