Soms dan rijgen de weken zo aan elkaar zonder dat er iets opwindends gebeurt.
Of misschien gebeuren er wel dingen, maar zijn ze niet zo opwindend dat ik er inspiratie uit kan halen om er nog iets leuks over te vertellen. Zoals daar was bijvoorbeeld het Strandwalfestival hier in Rijswijk. Een jaarlijks terugkerend evenement met muziek, hapjes en drankjes en allemaal organisatie op hulpverlenend en cultureel gebied die zich dan presenteren. Het was een prachtige dag.
Het weer kon die dag niet beter. Ik heb dan ook heerlijk met mijn moeder over de markt gelopen. Voor ons heeft dit festival wel een speciale lading. Drie jaar geleden toen het festival viel op 9/11 is mijn moeder aangereden op de fiets door een brommer waardoor zij heel nare vijfvoudige breuk aan haar knie heeft overgehouden. Zij was toen net op weg naar mij toe om naar het festival te gaan. Maar het eindigde die dag in het ziekenhuis, waar ze pas zes weken later weer uitkwam. En helaas is die knie nooit meer de oude geworden. Ze loopt nu met een kruk, en dat is heel jammer. Maar daarom vinden we het wel belangrijk om juist naar het festival te gaan. Life goes on! Achter ons huis ligt een prachtig tennispark en daar zijn we die dag geëindigd onder het genot van een heerlijk roseetje samen met mijn vriendin José, heerlijk zittend onder de schaduw van de bomen.
Twee weken geleden hebben Rebecca en ik ook nog van zo’n prachtige nazomerdag genoten in De Horsten. We maakten een stevige wandeling in een bos dat al licht naar herfst rook. Wel hebben we ons nog even schuldig gemaakt aan ‘wildplassen’ die middag. We hielden het allebei niet meer en zijn cross country door de bramenstruik achter een evergreen gaan zitten, snel plasje (niet zo wild hoor!) zodat we heerlijk opgelucht onze weg konden vervolgen. In een stuk van het park dat wij niet zo goed kennen, vonden we een ontzettend mooi pad. Een smalle reep van land, net breed genoeg om achterelkaar te lopen, tussen twee sloten in. Het pad wordt geflankeerd door geweldige knotwilgen.
Rebecca haat knotwilgen.
Ze vind ze de meeste lelijke bomen die er maar bestaan. Ik vind dat het altijd wel een typisch Nederlands plaatje geeft met zwartwitte koetjes in de achtergrond. Het was echt prachtig. 
Onderweg vonden we nog een paar heerlijke rijpe bramen die we meteen opgepeuzeld hebben. Maar na onze zo ongeveer 7 km loop waren we wel toe om gevoerd en gelaafd te worden. En dat hebben we gedaan bij het prachtige idyllische theehuis, waar we een paar scones en walnootcake gedeeld hebben met een heerlijk kopje thee. Wij doen dat vaak, dan nemen we twee lekkernijen en delen het samen. Hebben we van alles wat!
Ondertussen duiken we ineens met een enorme vaart de herfst in met herfststormen, regen en kou. Het paartje Vlaamse gaaien eet zich rond in onze Amerikaanse Eik voor het huis. Zo leuk te zien die beestjes met dat felblauwe veertje aan de zijkant. Weet je dat ze de eikels gewoon heel inslikken! Ik krijg al buikpijn als ik er naar kijk, maar zo doen ze dat blijkbaar. De kachel staat op stand 1 om het iets aangenamer te maken en s’avonds hebben een kaarsje aan. We hebben alweer wat pompoentjes in huis voor de gezelligheid. Want hoewel de zomer heerlijk warm weer geeft, geeft de herfst wat meer gezelligheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten