Halloween

Hier wordt er ook een beetje Halloween gevierd. Ieder jaar maken de bewoners van een straat in Den Haag hier vlakbij er een geweldig event van. 

In het midden van de Miquelstraat ligt een klein grasperkje met een hek erom heen dat wordt omgetoverd tot een spooky graveyard met zelfs enge muziek uit de luidspeakers. 

Iedereen heeft spinrag en spinnenwebben op hun huizen. De grote zwarte spinnen kruipen aan de regenpijpen, en de spoken hangen te bungelen aan draden tussen de lantaarnpalen. 

Gisteravond gingen we even kijken, en wat een geweldige lol hadden de kinderen. Nagenoeg de hele straat doet mee, dus ouders staan verkleed met de schalen snoep te wachten op de ‘trick or treaters’. 

Onder begeleiding van de  spooky muziek kwam er zelfs om de paar seconden een enge zombie-achtige verschijning, die ooit de mooie Sneeuwwitje moet zijn geweest, ik herkende haar jurk, rechtop in haar graf zitten.

Een grote aap zat brullend de kleine kinderen achterna. Michael zei natuurlijk meteen dat de aap erg op Big Foot leek. 

Ik zag schattige kleine heksjes die lief met een lampionnetje langs de deuren gingen. 

En een paar ‘teenage witches’  prachtig gekleed en geschminkt.

Buren hadden een vuurkorf neergezet om in wat warmte en licht te voorzien, en het was gezellig.

Wat ik zo leuk vind is dat het zo maar een eigen initiatief is, gewoon een paar buren die er veel werk van maken, en samen het tot een gezellig buurtfeest  weten te maken.

De klok een uur terug

Vannacht om 3.00 uur moet de klok een uur worden teruggezet. Dan kunnen we dus een uur langer in bed blijven liggen. Kan u nog een uur langer slapen? Ik niet. Trouwens het ezelsbruggetje is in het voorjaar gaat de klok vooruit, en in het najaar achteruit. 

Normaal gesproken word ik altijd zo rond 7.00 uur wakker. Dat is mijn interne klokje. Helaas gebeurt dat ook in het weekend. Ok, misschien dat ik eens per ongeluk om 7.30 of 8.00 uur wakker schrik. Nou dan ben ook meteen een uur van de leg. 

Wauw, ik heb een heel uur langer geslapen.

Dus wat gebeurt er morgenochtend? Mijn interne klokje vertelt mij gewoon dat het 7.00 uur is, maar morgenochtend zal dat om 6.00 uur zijn. En dus, na een half uur draaien in bed, wil ik eruit. Ik kan daar gewoon niets aan doen. Maar dat betekent wel, dat wij waarschijnlijk morgenochtend om 8.00 uur al fris en fruitig in de woonkamer zitten. 

En Rebecca? Nee, die krijgen we pas na een paar uur te zien. Zij kan als een marmot zich vaak nog lekker omdraaien, diep onder haar dekbed kruipen en binnen ettelijke seconden weer in slaap vallen. Ik ben daar weleens jaloers op.

Mijn broer en ik delen het zelfde ritme. Als hij ‘smorgens zijn ogen open doet, is ‘ie klaarwakker. Klaar om de dag te beginnen. Rebecca deelt haar ritme met mijn zus. Hoewel zij zelfs zo ver gaat dat ze de dag voor de nacht kan verruilen. Rebecca vindt dat niet prettig. Ze vertelde mij dat zij laatst tot zo laat/vroeg uit waren, dat de zon op was en de vogeltjes al weer begonnen te fluiten. En dat haat ze.

Maar eigenlijk vind ik dat terug- en vooruit draaien van de klok een beetje achterhaald gebeuren. Ik vraag mij af of er niet meer nadelen dan voordelen nog aan kleven in deze moderne maatschappij. Ok, vroeger was het misschien makkelijker voor de boeren om nog een uur extra daglicht te hebben. Maar is dat nog steeds nodig? Met alle modern machines. Ik vraag het mij af. 

De nadelen echter zijn enorm. Mensen zijn van slag. Kunnen nog niet slapen of nog niet wakker worden, vooral kinderen schijnen eronder te ‘lijden’ . En vaak duurt het weeeeken tot we weer in het ritme zitten. Mensen komen te vroeg of te laat op afspraken. ‘s morgens is het ineens lichter, maar om 4 uur ‘s middags begint het al te schemeren. En in het voorjaar weer anders om. Bah

Daarom pleit ik voor afschaffing van de zomer- en wintertijd. Wie weet, kunnen we een afschaffing zomer-winterstatement beginnen.

Een nieuwe jas

Ik heb een nieuwe winterjas gekocht. Een rode, en ik ben er ontzettend blij mee. Ik ging met mijn moeder naar de stad en was helemaal niet van plan om wat te kopen.

Maar mijn moeder wilde voor een nieuwe winterjas kijken en dus gingen we naar de Peek en Cloppenburg. Nou, mijn moeder was binnen 10 minuten geslaagd met een mooie zwarte wollen jas. 

Ik keek even verder voor een camel jas en zag een mooie hangen. En ik wil al jaren een camel jas. Dat vind ik zo chic staan. Dus ik trok die camel jas aan, en hij stond mij echt verschikkelijk. Ik leek wel doodziek ineens. Blijkbaar kan je de kleur van mijn huid camel noemen, want ik leek nu wel 1 camel geheel, de kleur van de jas ging zo over in de kleur van mijn gezicht. Geen goed idée dus. 

Maar toen zag ik een rode jas hangen en dacht, laat ik deze voor de gein even aan aanpassen. En die stond meteen hartstikke goed. Mijn gezicht fleurde helemaal op. Dus wij bepakt en bezakt met twee mantels de Peek uit. 

Thuis aangekomen wilde ik trots mijn nieuwe aankoop tonen aan mijn husband. Dus trok ik de jas meteen aan. Gelukkig vond hij de jas niet ‘ interesting’, want dat zou niet goed zijn geweest. Maar ‘he liked it’ ‘very nice’. Tot het moment dat hij zei: ‘you look like a beefeater’ . Nou en daar sta je dan in je nieuwe rode jas. 

En kijk, dit ben ik in de Tower of London met een echte Beefeater. Dat lijkt er toch niet op?

 

Nu is het niets nieuws, en moet ik er zo langzamerhand wel aan gewend zijn. Mijn man vergelijkt mij namelijk geregeld met allerlei personages in mijn outfits.

Ik heb te horen gekregen:

-     You look like a schoolgirl (gewoon redelijk nette rok met blouse)

-     You look like a cowgirl (blousje met twee sliertjes aan de voorkant

-     You look like an Amish girl (zwart jurkje zonder mijn riem er al om en een fleurig sjaaltje)

-     You are wearing a zwartepieten blouse (gewoon een blouse met ruches)

Maar ik trek mij hier weinig van aan, en draag toch wat ik leuk vind. Maar mijn man schijnt niet de enige te zijn met de grappige opmerkingen. Een collega van mij kwam eens blij naar beneden in haar nieuwe lichte zijden blouse totdat haar man vroeg: ‘ga je bowlen?’. Nou ze ging linearecta naar boven, trok de blouse uit en stopte hem in de zak voor het Leger des Heils. Ze heeft hem nooit meer gedragen.

Een andere collega kreeg van haar man te horen dat ze op een schooljuffrouw leek toen ze in haar nette rok en blouse naar beneden kwam. Zij heeft nog gauw gevraagd aan haar zonen of zij er uit zag als de juf op school. Maar die zeiden gelukkig: nee hoor mam, je ziet er goed uit. 

Wie weet belooft dat nog wat voor de volgende generatie mannen. Wellicht zijn zij in staat wat meer complimenteus te zijn.

Maar in het algemeen mag ik niet klagen hoor.  Zolang ik zonder make-up, in mijn joggingbroek met ongekamd haar op de bank zit, en hoor, ‘darling, you are pretty’ , dan zit het wel goed.

Raindrops keep falling on his head

Michael heeft sinds kort een nieuwe baan veel dichter bij huis. Hij gaat afwisselend of naar een kantoor in Rijswijk, waar wij wonen, of in Den Haag waar wij vlakbij wonen. Dus 1 van de eerste gedachten die bij mij opkwam was: hee dan kun je lekker op de fiets naar je werk. Ik bedoel, de 1.. kiloos zitten er nog steeds waar ze al lang zitten, en wie weet, scheelt het weer wat. Dus ik hoopte dat zeker voor het kantoor in Den Haag zou gelden dat het bijzonder moeilijk parkeren zou worden. Maar nee hoor, Michael kreeg een parkeerkaart erbij. Balen!

Maar de laatste tijd zei Michael zelf dat het nu echt wel nodig zou zijn om een paar kilootjes te minderen. Dus hij zou op de fiets naar zijn werk gaan. Halleluja! En ja hoor daar ging die. Op de fiets in het prachtige bijna Indian Summer weer van de laatste week.

Tot afgelopen woensdag. Ik had op woensdag de auto echt nodig want ik moest met mijn moeder naar de dokter. En ja hoor precies op die dag regende het pijpenstelen. En niet voor een uurtje. Welnee het is die dag gewoon niet droog geweest.

Dus ik was er al een beetje op voorbereid. Ik ging naar mijn werk met de auto heerlijk droog en een kwartiertje nadat ik heerlijk comfortabel was overgekomen, en droog achter mijn buro zat, belde Michael.

Hij zat nog op de fiets ‘soaking wet’, de regen droop van zijn haar, wat er nog van over is want we hdden het net de avond daarvoor gemilimeterd. Hij mopperde ‘this is terrible, my pants are wet, everything  is wet, en ja hier komt het: ‘Darling, I’m not designed for this”!!!!!!

Nou, na die uitspraak had ik het niet meer. Ik had op dat moment hard in lachen uit kunnen barsten. Ik deed het niet, en zei hem dat ik ‘so sorry’ voor hem was, zoals een echtgenote betaamt, maar ik dacht anders.

IK ga al jaren in weer en wind op de fiets. Ik heb stormen, hagel en slagregens getrotseerd. Als er een aardige wind staat hier, en dat is vaak in Den Haag, dan ga je op het Rijswijkseplein achteruit in plaats van vooruit. Hoe vaak ik niet op de fiets heb gezeten met mijn jurk of rok opgewaaid tot  zo ongeveer mijn middel. Dus om het nog een beetje netjes te houden, draag ik een een soort leger-des-heils panty. Mijn mascara loopt a la Alice Cooper over mijn wangen, en mijn haar in een coupe de puinhoop.

Ik heb hier wel eens een stukje over geschreven voor onze intranetsite op werk. 1 collega vond namelijk dat Nederlandse vrouwen niet zo elegant waren. Nou daar heeft hij misschien wel gelijk is. Wij staan niet echt bekend om onze elegance. Maar waar ter wereld zie je zoveel vrouwen door weer en wind, met boodschappen voor en kind achter op de fiets gaan? Eens kijken of zo’n elegante Parissiene er nog zo leuk uitziet na een ritje op de fiets bij windkracht 6. 

Kijk ik zie ook weleens die keurige hoge hakjes van de dames in Antwerpen, Parijs, in mantelpakjes van kantoor naar de metro lopen. Ik denk dan ook altijd, dat ik wel wat aan mijn elegance zou kunnen doen. Maar heb je weleens in een mantelpakje geprobeerd te fietsen? Lukt niet.

 

Oja, en momenteel is het zo dat het ‘s morgens heerlijk fris, best een beetje koud is op de fiets. Dus sjaal om. En ik zag zelfs al mensen met handschoenen aan. Ik probeer het nog met mijn mouwen die ik dan over mijn vingers uitstrek. Maar ‘s middags is een heel ander verhaal. Tegen de 20 graden, zonnetje, dus zonder sjaal, en halverwege de fietsrit blijkt ook dat vestje onder de jas te warm te zijn. Dus kom ik puffend met klotsende oksels thuis.

Kijk, en daarom ben ik blij dat Michael dit nu ook ervaart. En ik moet zeggen dat hij wel zo sportief is dat hij zei dat ondanks de regen, hij gewoon door wil fietsen. Hij voelt dat het zijn lichaam goed doet. En hij zei: ik begrijp nu wat het is om in regen op de fiets te zitten. Want van zelfs zachte regen wordt je op de fiets kletsnat. 

Tja, en dat wisten wij natuurlijk als lang. En daarom kan ik niet wachten om op een gegeven moment in Amerika lekker in mijn autootje te stappen naar werk en dan gewoon met de kleren helemaal netjes en mijn haar in dezelfde vorm op werk te verschijnen. Wat zal ik elegant zijn…..

Bigfoot

Michael is gek op Bigfoot. Voor degene die Bigfoot niet kennen. 

Zo schijnt hij eruit te zien. 

Een heel grote behaarde aap met enorme voeten. Nu zijn er al sinds jaar en dag mensen op zoek naar dit creatuur. En sommigen zeggen hem inderdaad gezien te hebben. Oog in oog met hem te hebben gestaan, en zelfs eten aan hem gevoerd te hebben. 

Wij hebben eens een documentaire gekeken waarin een mevrouw serieus vertelde dat zij eens wat kloflook had gegeven aan Bigfoot, maar dat hij haar duidelijk had gemaakt dat hij alleen van gehakte kloflook hield!!!!

Hoe bizar dat allemaal in onze oren klinkt, toch schijnen er heel wat mensen in de dichtbeboste gebieden van Oregon, Washington en Noord Californie geregeld op zoek te gaan naar een bewijs van het bestaan van deze uit zijn krachten gegroeide baardaap. 

Zoals ik enige tijd geleden al vertelde, hebben wij Apple tv, en jawel, via Apple tv heeft Michael aardig wat shows over Bigfoot hunters gevonden. Zelfs die aardige presentator van dat programma ‘Full House’ van jaren geleden Bob Saget ging op jacht met een aantal ‘bigfoot evangelisten’ om een glimp op te kunnen vangen. Maar helaas zelfs met een lekkere verse vette zalm, wat fruit en andere lekkernijen liet Bigfoot of Sasquatch, zoals hij door de Indianen werd genoemd, zich weer niet zien.

Nou moet ik wel zeggen, Michael is niet gek. Hij vind het onderwerp grappig. Maar na een aantal van die shows via Apple tv te hebben gekeken, gaf hij zelfs toe, dat je wel heeeel gelovig moet zijn om aan het bestaan van Bigfoot vast te houden.

Maar is het dan zo dat we alleen geloven wat we kunnen zien? Dat zou dus betekenen dat Nessie niet in dat diepe loch in Schotland woont. 

Dat Yeti niet de de bergpaden van de Himalaya onveilig maakt? Dat al die kastelen het moeten doen zonder hun gezellige huisspoken? 

Kijk, je kan alles natuurlijk wegredeneren, maar zijn dit nou niet die kleine dingetjes die zo’n rondleiding in zo’ n eeuwenoud kasteel een beetje spannender maken? De donkere bossen van Oregon meer maken dan een enorme verzameling bomen? Zelfs een nuchtere Hollandse meid slaat af een toe een beetje mysterie niet helemaal af.

Idyllisch

Michael woonde de eerste jaren van zijn leven met zijn ouders in North Bergen, New Jersey. 

Totdat de buurt veranderde. Mensen trokken weg, en andere mensen kwamen ervoor terug. En de kwaliteit van wonen ging er niet mee vooruit. Toen besloten zijn ouders te verhuizen naar Lake Tranquility in NJ. 

Een heerlijk vrijstaand huis aan een mooie straat aan de achterzijde grenzend aan the lake. Stel je voor zo’n straat in zo’n typische Amerikaanse suburb met mooie vrijstaande huizen met keurig gemanicuurde voortuinen, waar je alle buren kent, waar de buurman op zaterdag zijn auto staat te wassen op de driveway, en de krantenjongen met een flinke swing de krant op de deurmat gooit.   

Michael kon zijn hele jeugd in volledige veiligheid op zijn fietsje rondcrossen, spelen bij vriendjes, heerlijke Italiaanse pasta eten bij de moeder van Al. In de winter wanneer het meer bevroren was, liep hij in het donker samen met een vriendje over het meer om snoep te kopen bij de convience store aan de andere kant van het meer. En hij vertelde mij: die stilte, op alleen het kraken van het ijs na in het donker.. is iets geweldigs. 

Zijn moeder had in de voortuin allemaal kleurrijke bloemen staan, waaronder tulpen (misschien wel een stiekumme ingeving van haar Nederlandse voorouders). Maar ook een geurend bedje van Lelietjes-van-Dalen. Die trouwens ook zo leuk gewoon ‘ Lily-of-the-valley’  heten in het Engels. In de achtertuin had ze een kleine moestuin met bonen, sla, bietjes, wortels, pompoenen, tomaten en noem maar op. Dus altijd was er verse groente.

Michael heeft zich, totdat hij naar Nederland kwam, nooit gerealiseerd wat een idyllische jeugd hij heeft doorgemaakt met alle ruimte om te spelen. Wat een verschil hier, zeker in het westen van het land. Ik ben zelf opgegroeid in een 4-kamerwoning op tweehoog met zijn vijven aan een drukke laan in Den Haag. Ik heb altijd een kamer gedeeld met m’n zus en als wij speelden, moest dat voorzichtig op de stoep gebeuren. Ik kan mij de autoloze zondagen in de jaren 70 nog vaag herinneren. En hoe rustig het toen was.

Die idyllische jeugd wordt naar mij idee nog zo mooi onderschreven met een prachtige herinnering die hij heeft aan zijn moeder. Zijn moeder zat nadat zij hem in bedje had ingestopt altijd nog in de woonkamer tv te kijken. Iedere avond was er een commercial op tv met een oproep aan ouders: ‘It’s 10 pm, do you know where your children are?’ En dan antwoordde zijn moeder vanuit de woonkamer: ‘ in bed, Thank God, in bed’ …

We vieren het later wel..

Ik vertelde vorige week al dat ik niet zo lekker was. En helaas heeft dat nog langer geduurd dan verwacht. Vorige week maandag moest ik weer naar de dokter en ben ik nog gezellig op een kuurtje prednison gezet om alle beestjes echt uit mijn bronchien te krijgen. Nou dat is geen pretje moet ik zeggen. Ik kan niet zeggen dat ik mij daar lekker onder voel.

Maar zoals ik al vorige week zei, kwam ook nog onze 5-jarig huwelijksjubileum eraan. En wij dachten dan op die dag gezellig uit eten te gaan. We hadden wat leuke kadootjes voor elkaar. En wij geven elkaar voor iedere gelegenheid ook een Hallmark card. En waarom Hallmark? Omdat Michael mij heeft verteld dat het credo van Hallmark is: “when you care enough to send the very best” . En tja, hoe kan ik nu ooit nog een andere kaart uitkiezen.

Nu lag ik dus al dagen op bed of de bank te dweilen van ellende en had geen idée meer welke dag we leefden. Dus ik vroeg aan Michael when our anniversary was. En hij zei: I think Monday. Nou ok, maandagochtend gingen we naar de dokter voor mijn hoest, daarna naar de Herenstraat hier in Rijswijk met het receptje naar de apotheker. 

Schuin tegenover de apotheek zit bakker Piet. En bakker Piet heeft heerlijke broodjes en gebakjes. Dus besloten we om in ieder geval wat gebakjes te halen om nog een beetje onze trouwdag te vieren. Dus wij thuis ‘gezellig’ een gebakje gegeten, en daarna kon ik weer groen om mijn neus mijn bedje in. Totdat Rebecca thuis kwam…. 

Toen zij de doos van bakker Piet zag staan, vroeg ze (met een beschmuikend lachje om haar mond). ‘Zo dus jullie hebben vandaag jullie trouwdag gevierd?’ En wij ‘ja, nou ja, wat we er op het moment van kunnen maken’. Nou ‘sukkels’, zei ze, ‘jullie kunnen het weer over doen. Want het is woensdag pas jullie trouwdag! Vandaag is de 26ste en niet de 28ste’….

Het waren echt twee heel rare weken hier. Enne, we gaan gewoon pas over een paar weken uiteten, wanneer ook de prednison is uitgewerkt. En die Hallmarkkaart heb ik maar even weggestopt tot dat moment.