Antwerpen

Gisteren zijn Rebecca en ik naar Antwerpen geweest. En wat een geweldige dag was het. Het weer was absoluut perfect! Het was zo’n 19 graden, zonnetje en geen wind. We wisten dat het mooi zou worden, dus we hadden geen jassen meegenomen. Dat was wel aardig fris ‘s morgens op de fiets want we vertrokken al vroeg. We namen de trein van 08.27 uur, en dan zouden we er om 10.00 uur zijn. Maar helaas bleven we aardig lang op Rotterdam centraal staan, dus hadden we zo’n 20 minuten vertraging. Maar geen probleem, we hadden de hele dag.

Toen we de trein uitstapten, merkten we al dat het een paar graadjes scheelde met Den Haag. Lekker aangenaam en toen scheen de zon nog niet eens midden op de Meir. Dus toen die later volop scheen was het absoluut heerlijk. En natuurlijk zijn we van winkel tot winkel gegaan. En Rebecca kon bijna niet wachten tot we naar haar favoriete winkel van het moment konden, namelijk Forever 21. En ik moet zeggen, ze hebben inderdaad heel leuke kleding voor weinig geld. Vaak zo rond de 20 euro. Bloesjes voor 13,95 enzo. Echt niet duur. En ze heeft een paar heel leuke shirtjes en bloesjes gekocht. En ik heb zelf ook nog een leuke rok en een vestje gekocht. Ik ben gek op vestjes, heb er zo’n honderduizend denk ik.

Rond lunchtijd zijn we naar een leuk restaurantje gegaan met een terras in de zon. En op het moment dat wij aankwamen, stonden er net twee dames op. Wat een geluk! Want het terras was helemaal vol. Daar hebben wij een heerlijk broodje gegeten met parmaham en mozzarella. Heerlijk! En daarna hebben we het winkelen weer opgepakt. 

Tussendoor zijn we nog even de O.L. Vrouwe kathedraal ingegaan. We doen dat altijd om even een kaarsje te branden. Wat merkwaardig is, is dat je tegenwoordig maar liefst 5 euro moet betalen om de kerk in te kunnen. Je kan nog wel een beginstuk in om een kaarsje te branden en te bidden, maar als je verder de kerk in wil gaan moet je betalen. Ik heb daar zeer grote moeite mee. Ik vind dat je een kerk altijd in zou moeten kunnen, zonder te betalen. Ik weet dat onderhoud altijd heel veel geld vergt, maar dit vind ik echt not done!

We zijn nog op een plein gaan zitten, mensen kijken. En toen zijn we weer op een terrasje gaan zitten. Want zonder een echte Belgische wafel was onze dag niet volledig. Ik nam er nog krieken bij. (in het Nederlands kersen). Absoluut heerlijk. En op dat terras zag ik – ik weet het 99% zeker – een Britse presentatrice Esther Rantzen. Zij kwam aanlopen, en ik dacht meteen ‘he, die mevrouw lijkt op Esther Rantzen. En toen ze ging zitten hield ze de Engelse krant The Times in haar handen, en een kaart van Antwerpen. Dus het moet haar wel zijn geweest. Heel grappig. Dat ik haar ken, is omdat ik heel vaak in Engeland ben geweest bij familie, en daar altijd de roddelbladen Hello en OK doorlas. Dat vind ik zo leuk. Ik kocht die bladen hier ook vaak. Lekker plaatjes kijken en al die fotoreportages bij celebrities thuis. Zo genieten.

We hebben de dag afgesloten met een heerlijk diner bij restaurant ‘Het Elfde Gebod’. Dit restaurant staat barstensvol met heiligenbeelden. Eigenlijk heel kitsch maar heel apart. En het Vlaamse stoofpotje en de zalm smaakten heel goed. Na een voorspoedige treinreis waren we tegen 11 uur weer terug na een geweldig geslaagde heel gezellige dag. Wat heb ik toch een leuke lieve dochter. 

A lot of fietspads

Michael wist eigenlijk al heel snel hier goed de weg te vinden in Den Haag en omstreken. En zelfs verder weg ook. Ik denk dat de tijd dat hij in Duitsland was gelegerd, en daar heel veel heeft rondgereden, hem daar zeker bij helpt. Hij is gek op autorijden, dus, zeker in het begin, ging hij er vaak op uit om de omgeving te verkennen. 

En nu kent hij de weg vaak nog beter dan ik. Maar wat blijkt. Hij kent de weg wel, maar niet hoe die straten heten. En als hij de straatnaam kent, maakt hij er een soort fonetische eigen versie van. Nou is het hier ook niet altijd even eenvoudig. 

Wij hebben hier een straat die loopt door Rijswijk naar Den Haag. Het gedeelte in Rijswijk heet Haagweg, zodra je de stadsgrens van Den Haag over bent, verandert de straat in Rijswijkseweg en leidt dan naar het Rijswijkseplein. 

En dan is er ook nog een Oude Haagweg in Den Haag. Maar die ligt aardig wat verder in Den Haag. Die Oude Haagweg is ook weer een verhaal apart. Vlakbij het centrum begint een heel lange weg ‘De Loosduinseweg’ en die loopt richting – jawel – Loosduinen. Nu heet de ene kant van die weg ‘Loosduinseweg’  en de overkant ‘ Loosduinsekade’ en deze weg gaat dus op een gegeven moment over in de Oude Haagweg. Nou, hoe moet ik dat nou allemaal uitleggen? Dus vaak als ik wat uitleg, maak ik gebruik van landmarks. ‘ You know that big road starting at the Westeindeziekenhuis direction my sister? En verdraait, Michael weet precies wat ik bedoel. 

Overigens herinner ik mij nog iets grappigs uit de begintijd dat Michael hier was. Hij zei na een tijdje dat hij zich in het begin verbaasde over het feit dat zoveel straten dezelfde naam droegen, namelijk ‘fietspad’.

Dat doet mij nog aan iets anders grappigs te denken. Wij waren eens voor een lang weekend naar Vianden in Luxemburg gereden. Prachtig plaatsje met een mooi oud kasteel op de heuvel. Wij liepen dat kasteel in, en daar hoor ik ineens: ‘He, jij bent toch Karin? Was het mijn oude buurjongen van wel 20 jaar geleden die daar met zijn vrouw en kindje liep. Is dat nou niet toevallig dat je elkaar dan weer daar tegen komt? 

Maar het grappigste wat wij nooit zullen vergeten is toen Michael en ik in de auto zaten en Michael zei: ‘ there are a lot of cars with an ‘L’ on the back, where are they from? Are they from ‘Lithuania’. Dus ik dacht, hij maakt een grapje. Maar hij meende het. Dus ik zei: “I think they are all from Luxembourg, darling”. Geweldig, we konden er smakelijk om lachen. Hij was gewoon helemaal vergeten dat wij in een ander land waren.  

Tja, dat zijn Amerikanen niet gewend natuurlijk. Zij kunnen voor daaaaagen rijden, en dan zijn ze nog steeds in de VS. En lekker hun eigen taal blijven spreken. Terwijl wij 1 ½ uur oostwaarts van hier al meteen een andere taal moeten spreken. Toch heeft het wel iets speciaals. Rebecca en ik gaan woensdag voor een dagje naar Antwerpen. Een geweldige stad, we zijn er al veel vaker geweest. En zo anders dan Nederlandse steden. Je bent echt in een ander land. De bouw is anders. Lekker bourgondisch, met de prachtige kathedraal in het midden, de kasseien, de charmante maddamekes. Het wordt zo’n 18 graden, volgens de vooruitzichten, dus dat wordt een terrasje opzoeken met een lekker drankje. Laat het zonnetje maar schijnen.

Huifkarren en bakfietsen

Ik klink misschien een beetje als Jan Mulder wanneer hij zijn maandelijkse ergenissen doorneemt in de Wereld Draait Door. Want wat heb ik mij vanmorgen weer zitten ergeren op de fiets. Het begon echt goed, heus. Het zonnetje scheen, weinig wind, beetje fris misschien nog. Perfect fietsweer.

Maar het begon al zo’n honderd meter verderop. Verderop zit een school, dus ‘s morgens steken er veel kindjes over op het zebrapad. Dus als ik een groepje kinderen zie aankomen, rem ik af om die kinderen de gelegenheid te geven veilig over te steken. Als je eens weet hoe vaak het gebeurt dat ik dan gepasseerd wordt door haastige fietsers die gewoon dwars door die groepjes kinderen doorfietsen. Dat vind ik zo asociaal. En gewoon keurige heren en dames hoor die fietsers.

Tegenwoordig zie je dat kinderen zich beter aan de verkeersregels houden dan volwassenen. Gisteren, hartje centrum Den Haag, midden in de Wagenstraat liet een moeder haar kind gewoon rechtop de bagagedrager staan terwijl zij fietste. Levensgevaarlijk gewoon! Als zij één verkeerde beweging maakt, ligt het kind ernaast, met allemaal auto’s die voorbij razen. Ik moet er niet aan denken. En weet je wat helemaal erg was. Ze passeerden twee politieagenten, en die zeiden er niets van! Negeerden het gewoon!

Een andere vreselijk irritante groep is mannen met lege kinderzitjes op de fiets. Die mannen hebben altijd haast, hebben natuurlijk net hun kind naar de crèche gebracht, en rijden nu als ware kamikazepiloten door het verkeer. Als een speer vliegen ze op hun fiets langs. Echt waar ik heb al een paar keer gezien dat een man gewoon dwars door het rode licht een groot kruispunt oprijdt, zelfs buiten zichzelf ook auto’s en ander verkeer in gevaar brengt. Jeetjemina, is het zo moeilijk om wat eerder op te staan om je kind wat vroeger naar de crèche te brengen?

Dan hier mijn laatste groep ergerlijke fietsers. 



En dat zijn de ouders met van die vreselijke bakfietsen en soort huifkarren met kinderen erin. Vreselijk die dingen. Vooral in Amsterdam stikt het ervan. En ik begrijp best dat het makkelijk is om op die manier te kinderen te vervoeren. Zeker in een stad. Ik heb ook niet echt een grote reden waarom ik ze zo vreselijk vind, maar ik doe het!

Behalve dat ze vaak veel langzamer gaan natuurlijk. Die moeders trappen zich de blubber op die fietsen. Vaak hebben ze de versnelling zo laag staan, dat zo vaak moeten trappen om een beetje vooruit te komen.

En weet je, ik ook al een paar keer gezien dat de man – de vader neem ik dan aan - op een lekkere makkelijke lichte sportfiets zit. Terwijl moeder zich het ongans trapt op de bakfiets met een paar kinderen erin. Sorry hoor dames, ik ben helemaal voor emancipatie, maar je moet niet doorschieten. Mannen zijn gewoon lichamelijk sterker, dus laat hen maar lekker die zware huifkar voorttrappen! Zo en dat waren mijn fietsergenissen van deze maand. Maar morgen stap ik wel weer op het fietsje hoor!

The descendants

Gisteravond zijn Michael en ik naar de film The Descendants geweest. Hij draaide al een tijdje, maar we kwamen er niet aan toe. Dus nu, na dat ‘ie natuurlijk al weken draaide, zaten we met zo’ n man of 30 in een grote zaal in de bioscoop. 

Wij gaan graag naar de bioscoop Buitenhof hier in Den Haag. Je ziet er nog steeds prachtige details van het Jugendstil interieur wat het eens had. Met een prachtige, ik denk van gietijzer vervaardige trapleuning, helemaal in Jugendstil, ornamenten aan het plafond. Geweldig. Dat moet er vroeger prachtig uitgezien hebben. Inmiddels is het er zo verbouwd verder, dat alleen deze details nog te zien zijn.

We hadden zin in de Descendants omdat Michael het leuk leek om Hawaï te zien, en ik het altijd leuk vind om George Clooney te zien.

Het was een leuke, soms zielige maar ook wel grappige film. Het had niet de wow factor, maar was zeker vermakelijk. 

De film begint met de stem van George Clooney die vertelt dat Hawaï echt niet altijd en voor iedereen een paradijs is. Ze hebben dezelfde menselijke problemen waar de rest van de wereld mee te kampen heeft, ‘screwed up familys’, armoede, heus niet alleen een ‘surf lifestyle’, hij had al 10 jaar niet meer op een surfboard gestaan… enz.

En daarbij lieten ze ook allemaal beelden van Hawaï zien die inderdaad helemaal niet mooi waren. Een enorm grote stad met wolkenkrabbers, van die fly over snelwegen erdoor, met een begraafplaats ernaast. Homeless people op straat, mensen die wonen in een krotterig hutje. 

En weet je, aan deze kant heb ik inderdaad nooit aan gedacht als ik aan Hawaï dacht. Hawaï zag ik altijd alleen maar voor mij als een geweldig groen eiland, bloemen, palmbomen, witte stranden met van die hoelameisjes met rieten rokjes en bloemenkransen om, en alleen maar van die lage doorwaai gebouwen, of luxe woningen met giga tuinen. Want dat zag je tenslotte in Magnum PI altijd. Zo naïef!

Maar natuurlijk waar mensen wonen, heb je goede en slechtere kanten. 

Gelukkig lieten ze in deze film ook weer een prachtige kant van zien van Hawaï. Inderdaad azuurblauwe zee, met groen bedekte bergen.

leuk issie hier he!

En George Clooney! Ach weet je, hij wordt wat ouder, en grijzer. Je ziet wat kraaienpootjes naast zijn ogen verschijnen. Maar hij is en blijft gewoon altijd leuk. Die kraaienpootjes en die grijze lokken geven hem juist weer een extra charme. Je ziet gewoon dat die man goed in z’n vel zit. Leeft lekker zijn eigen leven.

Af en toe in zijn stulpje aan het Comomeer in Italie, en dan weer even overvliegen om een Oscaruitreikinkje bij te wonen met een leuk meisje aan zijn arm ter decoratie. Ja, hij beheerst volgens mij absoluut de kunst van het genieten van je leven. 

En hoewel de meesten van ons het met aanzienlijk minder moeten doen, is dit toch wel iets waar wij misschien een voorbeeld aan kunnen nemen. Als ik in een moeilijke bui zit, denk ik vaak aan een liedje van The Eagles: ‘Take it easy’. En dan zing ik gewoon voor mijzelf, take it easy, take it easy…. En het helpt echt.... soms:)

As sweet as honey

Michael en ik willen een hond. Maar niet nu. We wonen driehoog en we hebben plannen om ooit de grote oversteek te maken. Dus dat is niet eerlijk naar het hondje toe. Het is niet goed voor een hond om iedere keer die trappen op en af te lopen. En als we op een gegeven moment gaan, dan moet de hond volgens mij voor een tijdje in quarantaine. En dat lijkt mij zo zielig.

Maar in de toekomst willen we er zeker 1. Ook omdat Rebecca dan waarschijnlijk uit huis is, en ik geen ‘kindje’  meer in huis heb om voor te zorgen. Ook om die reden wil ik een hond. Ik wil voor iemand zorgen. Michael wil een Labrador, en ik een foxred retriever. Gelukkig lijken die elkaar, dus daar zullen we wel uitkomen. Het zou moeilijker zijn als Michael een st. Bernard zou willen en ik een tekkel. Dus ik hoop echt over enige tijd een lief pupje in huis te hebben.

Ondertussen vermaken wij ons tijdens onze wandelingen naar het kijken van al die leuke viervoeters. En vandaag was een ideale dag ervoor. We waren al vroeg naar Clingendael gegaan voor onze wandeling. Het was heerlijk weer, en de hondjes dachten daar het zelfde over. Iedere Retriever of Labrador die wij tegenkwamen was kletsnat. Allemaal hadden ze al in de sloten gesprongen om een stok te halen.

Deze was hier zo ongelooflijk druk mee. Hoewel hij wel even tijd maakte om zich te laten fotograferen. Zijn bazin zei dat hij al zo vaak gefotografeerd wordt, dat hij daar gewoon voor gaat staan, of even dichterbij komt met een gezicht van: ‘zo heb je ‘m?  Sta ik er goed op? Zo grappig.

Max

lekker even schudden, maar wel de stok vasthouden

We zagen nog een schattig hondje bij de imker in het park. Een 9 maanden oude Friese Stabij. Zoooo lief! Helemaal enthousiast, vrolijk en schattig. Wat een leuk hondje. Volgens mij had ze ook nog een Friese naam. Tjitske of zo.

De bijtjes in de kassen waren vandaag ook helemaal enthousiast. Door de warmte van de zon op de kassen kwamen ze met z’ n allen even buiten kijken. 1 was erg enthousiast en maakte een snoekduik in mijn haar, maar gelukkig kon de imker hem bevrijden.

De imker vertelde dat bijen vaak tussen de 5 en 10 km vliegen om stuifmeel te halen. Ongelooflijk. Nooit geweten. Ik dacht altijd dat ze zo’n beetje rond hun kas rondhingen. En we konden natuurlijk niet weg zonder heerlijk honing te kopen. We kochten bloemen en najaarshoning. En ik wist niet dat honing zo van smaak kan verschillen. De najaarshoning heeft een veel kruiderige smaak dan de bloemen.

 Ik heb ook nog wat foto’s gemaakt van die bijzondere wallen daar in Clingendael. Jammer dat ik geen betere camera heb. Het licht stond er zo mooi op. Maar zo krijg je wel een beetje een idée.

Oh, en zo grappig: op de terugweg zagen deze meneer fietsen met zijn tas met golfclubs op z'n rug. En dit zie je volgens mij alleen maar in Nederland. Geweldig!

Waar de blanke top der duinen schittert...….

Nou zo schitterend was het niet van de week in Meyendel, en dan ziet het er op de foto’s nog somberder uit dan in het echt.

Want eigenlijk was het heerlijk woensdag. Michael, Rebecca en ik gingen voor een wandeling door de duinen van Meyendel in Wassenaar. Een flauw zonnetje en geen wind. En vooral dat er geen wind was, vind ik heerlijk. 

Ik heb zo’n hekel aan wind. Niet aan een lekker briesje, maar hier in Den Haag staat er bijna altijd wind, en dat vind ik niet prettig.

Meyendel is ook een plek waar ik al menig voetstappen heb liggen. Ik ging met mijn ouders zeer geregeld voor een wandeling. Mijn ouders vonden altijd dat wij op zondag even moesten uitwaaien. Dus dan gingen we bijvoorbeeld naar Meyendel. 

Ze hebben ook nog steeds een pannenkoekenhuis, dus daar hebben we ook even wat gedronken na afloop. In het pannenkoekenhuis is in het midden een grote open haard. Ik kan mij herinneren dat daar vroeger dan altijd mensen in paardrijkleding zaten, die dan na afloop van een rit per paard door de duinen, rond het haardvuur nog een drankje dronken. Wat een leven he!

Michael wil wat afvallen dus dat was ook de reden voor de wandeling. Rebecca en ik vinden het altijd het leukst om kleine tussenpaadjes te nemen, en die gingen heuveltje op en heuveltje af. En dat was niet altijd even gemakkelijk voor my dear husband. 

Dus hijgend als een postpaard liep hij achter ons. Rebecca en ik zeiden nog tegen elkaar: ‘als we stil zijn, kunnen we misschien nog een vosje of een konijntje tegenkomen, of op z’n minst een paar leuke vogeltjes’. Maar toen wij een nogal hoge heuvel opklommen, kwam Michael al hijgend en zijn keelschrapend aanlopen. Een geluid dat niet onder deed van Bigfoot! He klonk enorm in die stille duinen. Nou mocht er toevallig een konijntje in buurt zijn geweest op dat moment, zal ‘ie de eerste tijd daar niet meer komen. Dus geen goed idée om Michael eens mee naar de Veluwe te nemen, om stiekem hertjes te bekijken of zo. 

Maar eerlijk is eerlijk, we hebben flink gewandeld tot aan het strand, en dat heeft hij goed volgehouden.

Vandaag is Michael jarig. Hiep hiep hoera! En omdat mijn oom Ed vandaag ook jarig is, gaan we de verjaardag daar vieren. Heel grappig om te zien dat je inderdaad gelijkenissen kan zien in het karakter. Ik heb het er weleens met mijn tante over gehad. En we herkennen wel aardig wat dingen in de mannen. Zou de stand van de sterren dan toch invloed kunnen hebben op iemands karakter? Ik begrijp dat niet, hoewel ik toch wel iemand soms typisch een Ram vind, of een Schorpioen. En zoals Michael Vissen. Heel bijzonder. Dus het is feest vandaag, en dat gaan we vieren. Proost!