The descendants

Gisteravond zijn Michael en ik naar de film The Descendants geweest. Hij draaide al een tijdje, maar we kwamen er niet aan toe. Dus nu, na dat ‘ie natuurlijk al weken draaide, zaten we met zo’ n man of 30 in een grote zaal in de bioscoop. 

Wij gaan graag naar de bioscoop Buitenhof hier in Den Haag. Je ziet er nog steeds prachtige details van het Jugendstil interieur wat het eens had. Met een prachtige, ik denk van gietijzer vervaardige trapleuning, helemaal in Jugendstil, ornamenten aan het plafond. Geweldig. Dat moet er vroeger prachtig uitgezien hebben. Inmiddels is het er zo verbouwd verder, dat alleen deze details nog te zien zijn.

We hadden zin in de Descendants omdat Michael het leuk leek om Hawaï te zien, en ik het altijd leuk vind om George Clooney te zien.

Het was een leuke, soms zielige maar ook wel grappige film. Het had niet de wow factor, maar was zeker vermakelijk. 

De film begint met de stem van George Clooney die vertelt dat Hawaï echt niet altijd en voor iedereen een paradijs is. Ze hebben dezelfde menselijke problemen waar de rest van de wereld mee te kampen heeft, ‘screwed up familys’, armoede, heus niet alleen een ‘surf lifestyle’, hij had al 10 jaar niet meer op een surfboard gestaan… enz.

En daarbij lieten ze ook allemaal beelden van Hawaï zien die inderdaad helemaal niet mooi waren. Een enorm grote stad met wolkenkrabbers, van die fly over snelwegen erdoor, met een begraafplaats ernaast. Homeless people op straat, mensen die wonen in een krotterig hutje. 

En weet je, aan deze kant heb ik inderdaad nooit aan gedacht als ik aan Hawaï dacht. Hawaï zag ik altijd alleen maar voor mij als een geweldig groen eiland, bloemen, palmbomen, witte stranden met van die hoelameisjes met rieten rokjes en bloemenkransen om, en alleen maar van die lage doorwaai gebouwen, of luxe woningen met giga tuinen. Want dat zag je tenslotte in Magnum PI altijd. Zo naïef!

Maar natuurlijk waar mensen wonen, heb je goede en slechtere kanten. 

Gelukkig lieten ze in deze film ook weer een prachtige kant van zien van Hawaï. Inderdaad azuurblauwe zee, met groen bedekte bergen.

leuk issie hier he!

En George Clooney! Ach weet je, hij wordt wat ouder, en grijzer. Je ziet wat kraaienpootjes naast zijn ogen verschijnen. Maar hij is en blijft gewoon altijd leuk. Die kraaienpootjes en die grijze lokken geven hem juist weer een extra charme. Je ziet gewoon dat die man goed in z’n vel zit. Leeft lekker zijn eigen leven.

Af en toe in zijn stulpje aan het Comomeer in Italie, en dan weer even overvliegen om een Oscaruitreikinkje bij te wonen met een leuk meisje aan zijn arm ter decoratie. Ja, hij beheerst volgens mij absoluut de kunst van het genieten van je leven. 

En hoewel de meesten van ons het met aanzienlijk minder moeten doen, is dit toch wel iets waar wij misschien een voorbeeld aan kunnen nemen. Als ik in een moeilijke bui zit, denk ik vaak aan een liedje van The Eagles: ‘Take it easy’. En dan zing ik gewoon voor mijzelf, take it easy, take it easy…. En het helpt echt.... soms:)