Intouchables

Nee, deze titel spreek je niet uit op z’n Engels, maar je hoort er een Franse flair aan te geven. Het is de titel van de film die Rebecca en ik gisteravond zijn gaan kijken. En wat een geweldige film! Het is gebaseerd op een waargebeurd verhaal over een miljonair Philip die vanaf zijn nek volledig verlamd is, en op zoek is naar een personal assistant.

En dan komt de oorspronkelijk uit Afrika afkomstige jongen Driss die van de uitkeringsinstantie moet solliciteren, en eigenlijk helemaal niet geïnteresseerd is in de baan. Hij wil gewoon een handtekening op zijn formulier zodat hij zijn uitkering kan innen. Maar de miljonair vind de brutale benadering van Driss wel leuk, en neemt hem aan als zijn personal assistant. En sluit ook nog een weddenschap met hem dat hij verwacht dat Driss het niet langer dan een week bij hem zou uithouden.

Maar Driss heeft niet veel om naar terug te gaan, en probeert het geheel op zijn eigen stoere manier. En jawel tegen alle verwachtingen in houdt Driss het veel langer vol, en ontstaat er een heel speciale band tussen de gehandicapte miljonair en de donkere jongen uit één van de armzalige banlieues van Parijs. Het is echt een fantastische film met een lach en een traan. Eigenlijk hebben we meer gelachen. Driss maakt geweldig rake opmerkingen, spaart Philip zeker niet, en dat kan hij alleen maar waarderen. Driss racet in een mooie auto door de straten van Parijs met hem, rookt een joint met hem, en gaat met hem paragliden. En Philip laat Driss kennismaken met moderne kunst, dichtkunst en klassieke muziek. Zo leren ze elkaars wereld beter kennen, en te waarderen.

Een mooi beeld was aan het eind van de film waar even werd getoond dat de ‘echte gehandicapte miljonair’ nog steeds bevriend is met zijn voormalig personal assistant. Grappig is ook dat de personal assistant in de film een gitzwarte grote jongen uit Senegal is. Terwijl de echte hulp een Marokkaanse jongen genaamd Abdel was.

Maar toevallig hoorde ik dat in de nieuwste verfilming van Wuthering Heiths de rol van Heathcliff ook gespeeld wordt door een donkere jongen. Terwijl Heathcliff in het boek omschreven wordt als een jongen met een zigeunerachtig uiterlijk. Maar de makers van de film vonden dat zij met een donkere acteur het contrast tussen Cathy, the Moors en de vreemde eend in de bijt Heathcliff nog meer konden accentueren. Dus waarschijnlijk is diezelfde gedachte ook door de makers van Des Intouchables gegaan. En dat is prima gelukt. Het is een prachtig portret van twee zo verschillende werelden die met veel wederzijds respect samenkomen. Beslist een aanrader!

Twee Bossche bollen

Eigenlijk begon het afgelopen maandag al, en nu is het zaterdag. Ik was ineens zo ongelooflijk chagrijnig toen ik opstond maandag morgen. Ik keek uit het raam, de bomen zijn nog kaal, op een piepklein heel stoer klein stukje blad na. Zo’n zielig, stom, flauw zonnetje, zo een waarvan je denk. Ok, waarom schijn je eigenlijk zon? Wat wil je hiermee bereiken?

Het is niet licht genoeg, om lekker de wereld in gouden zonnestralen te zetten. En hij gaf ook nauwelijks iets van warmte af. Eigenlijk was het nog hartstikke koud. Ik moest nog steeds mijn winterjas en een sjaal om op de fiets. De rest van de week was zo’n beetje van het zelfde. Ook op werk gebeurde er niets bijzonders. Gewoon werk, niet erg druk, en ook niet heel rustig. Eigenlijk een beetje saai vond ik het.

Photo by 4zon.com

Verder was er niets leuks op tv, behalve dat we nu alle 13 afleveringen van de eerste serie van de ‘The Walking dead’ hebben gekeken. Een nieuwe serie op tv die gaat over zombies. Het gaat over een groep mensen die moet zien te overleven terwijl de rest van de mensen in zombies zijn veranderd, en zodra je gebeten wordt, je zelf ook verandert.

En normaal gesproken kijk ik nooit naar horrorfilms en zeker niet over zombies. Ik vind het verschrikkelijk. Maar Michael en Rebecca keken iedere avond zo’n twee afleveringen, dus ik zat noodgedwongen een beetje mee te kijken. En eerlijk gezegd, ik raakte er echt een beetje verslaafd aan. Het verhaal om die rare zombies heen is namelijk best leuk. Een beetje soapachtig, met aan het eind van iedere aflevering een geweldig cliff hanger waardoor ik meteen de volgende aflevering wilde zien.

En nog steeds hoor heb ik enorme moeite met die stomme zombies. En ik kan gewoon niet goed tegen de spanning. Dus als je weet dat er wat staat te gebeuren, en de hoofdrolspelers zijn niet voorzichtig, kijken niet op tijd om hen heen, terwijl je een leger van zombies achter hen aan ziet komen, kan ik zo kwaad worden. Dan zit ik te mopperen op de bank. Tot ongenoegen van Michael en Rebecca. Het is natuurlijk heel vervelend als ik de hele tijd roep:’kijk achter je, waarom ga je alleen het bos in, oh, stommeling, waarom doe je dit nu’, enz. enz.

Ik weet dat dit vreselijk irritant is, maar ik word dan echt gek van de spanning, daarom kijk ik dus niet graag naar spannende films, meer lalala films zoals romcoms. Behalve de Sopranos dan. Daar kan ik prima naar kijken, terwijl daar ook drie doden voor een dubbeltje vallen. Heel vreemd.

Maar ok, ik was afgelopen week dus niet in een al te beste bui, en mopperde mijzelf lekker de week door. Gisteren, vrijdag ging ik nog even naar de Albert Heijn en zag daar twee heerlijk verse Bossche Bollen, en dacht die neem ik mee voor bij de koffie.

Dus ik kwam thuis, en laat Michael nou helemaal niet zo gek op Bossche Bollen te zijn. Hij is gek op Hollands gebak, maar hij vind Bossche Bollen ‘too rich’. En ‘rich’ zijn ze ook natuurlijk. Een berg slagroom verborgen onder een dikke laag chocola. Hmmm. Dus was dat nou jammer, nu had ik twee Bossche Bollen. Dus vrijdagavond heb ik lekker een Bossche Bol opgepeuzeld. Die kan je overigens ook niet netjes naar binnen werken. Want ik begon keurig met een vorkje, maar eindigde met mijn handen, en daarna moest ik natuurlijk uitgebreid mijn vingers aflikken.

En vanmorgen toen ik opstond, en ontbijt wilde klaarmaken, maakte ik de koelkast open, en guess what! Daar keek de overgebleven Bossche Bol mij aan. En….. die heb ik dus vanmorgen al zo rond 8 uur opgegeten. Maar eerlijk gezegd kwam ik niet verder dan de helft. En toen had ik genoeg. En later in de ochtend realiseerde ik mij ook dat mijn gemopper, mijn overgevoeligheid rondom spannende zombiemomenten, en de twee Bossche Bollen natuurlijk gewoon veroorzaakt werd door een gewone, natuurlijk hormonale cyclus. Herkenbaar dames?

Babysitten

Afgelopen woensdag vroeg mijn broer of wij die dag mijn neefje Chendo konden hebben. Nou, en dat vonden we wel leuk. Want wij zijn zoooo uit de kleine kinderen. Rebecca is al 19 dus de kindertijd ligt al een tijd achter ons. 

Chendo is in 2007 geboren na een zwangerschap van 25 weken en 4 dagen. Ik kan mij nog zo goed herinneren hoe wij allemaal in het ziekenhuis in Leiden zaten te wachten tijdens de bevalling. En dat daarna de dokter kwam, die de oma’s feliciteerde, en aangaf dat hij naar omstandigheden eigenlijk heel goed deed. Hij was natuurlijk heel klein. Zo’n 840 gram wat ik mij kan herinneren. 

We mochten per 2 man een kijkje bij de kleine man nemen, die natuurlijk aan toeters en bellen in een couveuse lag. En het rare was, Michael en ik zagen hem, en hadden allebei dezelfde gedachte. We vonden het eigenlijk reuze meevallen. Op tv zie je weleens van die prematuurtjes die er uitzien als gevilde konijnen, maar Chendo was niet zo heel mager, vonden wij, en hij had best een mooi kleurtje. Michael en ik hadden er vanaf dag 1 eigenlijk wel vertrouwen in. Hij moest gewoon groeien, dat was het. 

Natuurlijk was het allemaal niet zo gemakkelijk, en zeker mijn broer en schoonzus zijn door vreselijk spannende tijden gegaan. Of de medicijnen aansloegen om zijn longetjes te laten rijpen. Of hij geen infectie op zou lopen. Enz. En gelukkig hebben Michael en ik het goed aangevoeld. Het is zeer voorspoedig gegaan met het mannetje. Na een tijdje mocht hij overgebracht worden naar het Juliana Kinderziekenhuis in Den Haag, en daarna naar huis. En …. 

Het gaat geweldig met hem. En hij heeft er gelukkig geen gezondheidsproblemen aan overgehouden. Hij is een fijn ventje, maar groeit geweldig goed op. Hij is altijd vrolijk, en geregeld een dondersteen. Mijn broer zegt dat als hij wat in zijn koppie heeft, het ook zo moet gebeuren. En dit sterke karakter heeft hem natuurlijk door die moeilijke start getrokken. Hij is een doorzettertje.  

Woensdag bij ons begon dus zo rond 8 uur. Nadat mijn broer bij ons had gebracht, heeft ‘ ie lekker een broodje smeerworst en 1 met smeerkaas gegeten. En daarna zijn we in de Herenstraat boodschapjes gaan doen. Hij heeft nog een speeltje bij de Zeeman uitgezocht, en daarna op naar de speeltuin. En dan valt je weer op, hoeveel zo’n kind loopt te hollen op zo’n dag. 

Hij holde onderweg naar de speeltuin, en in de speeltuin was hij continue wedstrijdje hardlopen (in z’n eentje) aan het voeren. Hij won dus ook de hele tijd en liet dat ook de hele tijd blijken. Er waren twee andere kindjes in de speeltuin waar hij zich prima meek on vermaken. Van het ene toestel naar het andere, en maar hollen. 

En hij kan heel hard hollen. Ik moest denken aan Forrest Gump. Run Forrest run! Gelukkig is Chendo niet ‘a bit slow’ zoals Forrest zijn moeder het noemt. Maar Forrest is ondanks zijn lage intellect toch goed terrecht gekomen. Als Chendo evenveel geld zou kunnen verdienen als Forrest, dan zit het wel goed.

In de tussentijd is het een feest om te zien hoe dit kleine jongetje heerlijk vrolijk rondholt in goede gezondheid. En geld verdienen is van latere zorg.

Na de speeltuin zijn we lekker weer naar huis gegaan waar hij de rest van de middag heerlijk heeft gespeeld, we hebben samen zitten kleuren, tv gekeken en chippies gegeten natuurlijk. Totdat hij moe werd en naar zijn vader uit ging kijken voor het raam. Ah, dat is zo aandoenlijk. Gelukkig kwam mijn broer hem alweer rond 4 uur ophalen, en was Chendo weer opgelucht. Want hoewel we een heel gezellig dagje hadden samen, is papa toch de liefste. En zo hoort het ook!