Twee Bossche bollen

Eigenlijk begon het afgelopen maandag al, en nu is het zaterdag. Ik was ineens zo ongelooflijk chagrijnig toen ik opstond maandag morgen. Ik keek uit het raam, de bomen zijn nog kaal, op een piepklein heel stoer klein stukje blad na. Zo’n zielig, stom, flauw zonnetje, zo een waarvan je denk. Ok, waarom schijn je eigenlijk zon? Wat wil je hiermee bereiken?

Het is niet licht genoeg, om lekker de wereld in gouden zonnestralen te zetten. En hij gaf ook nauwelijks iets van warmte af. Eigenlijk was het nog hartstikke koud. Ik moest nog steeds mijn winterjas en een sjaal om op de fiets. De rest van de week was zo’n beetje van het zelfde. Ook op werk gebeurde er niets bijzonders. Gewoon werk, niet erg druk, en ook niet heel rustig. Eigenlijk een beetje saai vond ik het.

Photo by 4zon.com

Verder was er niets leuks op tv, behalve dat we nu alle 13 afleveringen van de eerste serie van de ‘The Walking dead’ hebben gekeken. Een nieuwe serie op tv die gaat over zombies. Het gaat over een groep mensen die moet zien te overleven terwijl de rest van de mensen in zombies zijn veranderd, en zodra je gebeten wordt, je zelf ook verandert.

En normaal gesproken kijk ik nooit naar horrorfilms en zeker niet over zombies. Ik vind het verschrikkelijk. Maar Michael en Rebecca keken iedere avond zo’n twee afleveringen, dus ik zat noodgedwongen een beetje mee te kijken. En eerlijk gezegd, ik raakte er echt een beetje verslaafd aan. Het verhaal om die rare zombies heen is namelijk best leuk. Een beetje soapachtig, met aan het eind van iedere aflevering een geweldig cliff hanger waardoor ik meteen de volgende aflevering wilde zien.

En nog steeds hoor heb ik enorme moeite met die stomme zombies. En ik kan gewoon niet goed tegen de spanning. Dus als je weet dat er wat staat te gebeuren, en de hoofdrolspelers zijn niet voorzichtig, kijken niet op tijd om hen heen, terwijl je een leger van zombies achter hen aan ziet komen, kan ik zo kwaad worden. Dan zit ik te mopperen op de bank. Tot ongenoegen van Michael en Rebecca. Het is natuurlijk heel vervelend als ik de hele tijd roep:’kijk achter je, waarom ga je alleen het bos in, oh, stommeling, waarom doe je dit nu’, enz. enz.

Ik weet dat dit vreselijk irritant is, maar ik word dan echt gek van de spanning, daarom kijk ik dus niet graag naar spannende films, meer lalala films zoals romcoms. Behalve de Sopranos dan. Daar kan ik prima naar kijken, terwijl daar ook drie doden voor een dubbeltje vallen. Heel vreemd.

Maar ok, ik was afgelopen week dus niet in een al te beste bui, en mopperde mijzelf lekker de week door. Gisteren, vrijdag ging ik nog even naar de Albert Heijn en zag daar twee heerlijk verse Bossche Bollen, en dacht die neem ik mee voor bij de koffie.

Dus ik kwam thuis, en laat Michael nou helemaal niet zo gek op Bossche Bollen te zijn. Hij is gek op Hollands gebak, maar hij vind Bossche Bollen ‘too rich’. En ‘rich’ zijn ze ook natuurlijk. Een berg slagroom verborgen onder een dikke laag chocola. Hmmm. Dus was dat nou jammer, nu had ik twee Bossche Bollen. Dus vrijdagavond heb ik lekker een Bossche Bol opgepeuzeld. Die kan je overigens ook niet netjes naar binnen werken. Want ik begon keurig met een vorkje, maar eindigde met mijn handen, en daarna moest ik natuurlijk uitgebreid mijn vingers aflikken.

En vanmorgen toen ik opstond, en ontbijt wilde klaarmaken, maakte ik de koelkast open, en guess what! Daar keek de overgebleven Bossche Bol mij aan. En….. die heb ik dus vanmorgen al zo rond 8 uur opgegeten. Maar eerlijk gezegd kwam ik niet verder dan de helft. En toen had ik genoeg. En later in de ochtend realiseerde ik mij ook dat mijn gemopper, mijn overgevoeligheid rondom spannende zombiemomenten, en de twee Bossche Bollen natuurlijk gewoon veroorzaakt werd door een gewone, natuurlijk hormonale cyclus. Herkenbaar dames?