Op een mooie Pinksterdag….

Kennen jullie dit liedje van Leen Jongewaard en André van den Heuvel? Het dateert uit de jaren 60 en is geschreven door Annie M.G. Schmidt. Zo lief en herkenbaar voor alle dochters en vaders in de hele wereld. Mijn vader komt uit Den Haag en mijn moeder en ik zijn geboren in Beverwijk. Toen mijn moeder in het ziekenhuis lag na de bevalling van mij, heeft mijn vader dit plaatje door de telefoon aan haar laten horen. Net vader geworden van een dochter vond hij het zo mooi en zeker door die ene zin erin: “morgen kan ze zwanger zijn, het kan ook nog vandaag. Het kan van de behanger zijn, of van een Franse zanger zijn, of iemand uit Den Haag”.

Mijn vader hield blijkbaar meteen zijn hart vast voor de toekomst van zijn dochter. Een soort oergevoel van bescherming kreeg over hem heen. Ik denk dat hij er alles voor wilde doen om mij en later mijn zus natuurlijk ook, niet in contact te laten komen met een behanger, een Franse zanger of iemand uit Den Haag. Wat de laatste betreft is dat voor mij niet gelukt, en dat is maar goed ook, want anders was Rebecca er niet geweest.

Omdat dit liedje zo speciaal is voor mijn ouders, luisterden wij er iedere Pinksterdag heel bewust naar. En later luisterde ik er met Rebecca ieder jaar naar. Zelfs als we gingen kamperen. Dan zochten we om 10 uur op de meegenomen transistorradio naar Muziekmozaïek van Willem Duys die iedere 1^e Pinksterdag steevast met dit liedje begon. En weet je wat ik nu zo leuk vind. Het eerste wat Rebecca gisteren zij toen ze opstond is: ‘mam we moeten naar ‘Op een mooie Pinksterdag’ luisteren. Dat hoort erbij. Ze kent de tekst ook helemaal uit haar hoofd.

Dus wij hebben gisteren samen naar ‘Op een mooie Pinksterdag’ geluisterd, zoals al die jaren. En ik vond het zo aandoenlijk dat Rebecca er zelf over begon dat ik tijdens het liedje even volschoot. Ook omdat zij ook op een moment komt, dat zij weleens een behanger of een Franse zanger of iemand uit Den Haag zou kunnen ontmoeten. Iemand uit Den Haag heeft zij al ontmoet, en wie weet wat de toekomst brengt. Ik realiseerde mij gewoon ineens heel sterk dat wij op het punt staan een heel nieuwe levensfase in te gaan. De fase van volwassenheid van mijn dochter. En dat vind ik geweldig, maar het raakt mij ook.

Mensen schijnen erg veel moeite te hebben met loslaten. Loslaten van je eigen jeugd, je jeugdigheid als je in de 30 bent zodat er velen halverwege 40 in een midlifecrisis belanden. Heimwee als je je thuis of vaderland wilt vasthouden. Kortom het komt voor in allerlei gedaanten. En dit is er 1 van. Ik lijd gewoon een beetje aan een ‘pre-empty-nest-syndrome’ af en toe. Nu wil ik niet dat dit Rebecca in de weg staat, dus normaal gesproken wil ik daar luchtig mee omgaan. Maar dit was even een zwak momentje.

Maar wat een mooie Pinksterdag was het dit jaar! Het weer was prachtig. Michael en ik hebben er een heerlijk stranddagje van gemaakt. Op de fiets zijn we gegaan om stikvolle trams en wachten voor de parkeergarage te voorkomen. Overigens zouden wij sowieso niet met de auto gaan, dat is niet te betalen voor een hele dag in de garage.

Het was zeer aangenaam op Scheveningen. Niet al te warm, lekker briesje, wel half onder een parasol, want anders was het wel erg warm. Ik ben voorzichtig nog even met mijn voeten de zee ingegaan maar brr, die is nog echt steenkoud. Het is niet zo dat je na een tijdje wel went, nee, je voeten tot aan je enkels verstijven gewoon helemaal. Dus dat deed ik maar heeeeel even. We hebben ook nog even gekeken naar die leuke beelden op de boulevard. Kijk deze is gebaseerd op het verhaal van Hans Brinker voorstellen met zijn vinger in de dijk. Heel schattig beeldje.

En ach zoals het liedje zegt: ‘ik wou dat ik nog 1 keer met mijn dochter aan het handje lopen kon, op een mooie Pinksterdag samen in de zon’. En hoewel ik niet meer haar handje vasthou, lopen wij nog geregeld samen in de zon, en gaan samen eendjes voeren. Dus dat zit wel goed voor de toekomst!

Den Haag, de weduwe van Indië

“Ach kassian het is voorbij, kassian het is voorbij, Den Haag, Den Haag de weduwe van Indië ben jij”, dit zong Wieteke van Dort zo’n 25 jaar geleden al in haar rol als Tante Lien. De Indische dame uit Den Haag. En is het voorbij? Is het vergane glorie? Ik betwijfel het. De sporen van de Indische banden zijn nog zo duidelijk.

Natuurlijk heb je in Den Haag de Archipelbuurt met zijn  Javastraat, Celebesstraat, Atjehstraat, Sumatrastraat en het Bankaplein. De Indische roots is daar in steen gehouwen, dat zal nooit meer verdwijnen. Het Statenkwartier schijnt met zijn tuinen tussen de huizen speciaal zo gemaakt te zijn eind vorige eeuw zodat oud Indiëgangers er met al dat groen beter konden aarden. Hoewel ik het een prachtige buurt vindt, met mooi hoge huizen en geweldige perktuintjes, kan ik er, zelfs als ik veel fantasie gebruik, geen Indië in ontdekken. Maar het zijn beiden prachtige wijken in Den Haag.

Afgelopen donderdag ging ik met mijn moeder en mijn vriendin José naar de Tong Tong fair op het Malieveld. Voorheen kenden we deze onder de naam Pasar Malam Besar. En wij gaan ieder jaar. Gewoon uit traditie en natuurlijk omdat we het gewoon leuk vinden. Wij hebben geen Indisch bloed, maar ik denk dat mensen met een Indische achtergrond nog altijd de sfeer van Indië, van vroeger willen opsnuiven.

Dat zag ik van de week wel, toen ik in mijn lunchpauze met een paar collega’s in het parkje vlakbij het Malieveld zaten. Van het centraal station tot aan de Tong Tong fair liep een stroom van bezoekers. En ik vond het zo mooi om te zien. Mensen duidelijk van Indische afkomst, menig een met een batikshirt aan.

Maar ook mensen met misschien een vleugje Indisch bloed samen met de 2^e, 3^e, 4^e en misschien wel 5^e generatie. Die wel samen dat ‘ons kent ons’ gevoel delen. Kijk de generatie van vroeger die als geboorteplaats Soerabaja in hun paspoort heeft staan, sterft langzaam uit. Maar toch denk ik dat de nieuwe generaties, misschien onbewust toch nog stevig vasthouden aan het Indische. Ik verwacht dat er bij hen toen vaker Sajoer boontjes of Gado gado op het menu staat dan spruitjes of boerenkool.

Indië heeft zich gewoon geworteld in de Nederlandse cultuur. In vele keukens in Nederland is er op z’n minst een potje sambal oelek, ketjap manis en een pakje satémix te vinden. Wij maken met alle gemak, met hulp van o.a. Conimex of Koningsvogel natuurlijk, allerlei (Vernederlandste) Indische gerechten klaar. Nasi Goreng met saté ajam, een beetje Atjar en wat seroendeng op je bord is totaal niet meer exotisch. Ik was eens in Canada en in een klein plaatsje vlakbij Toronto kwamen we een Hollandse winkel tegen. Nou en wat hadden ze naast het speculaas en de ontbijtkoek? Een hele stelling vol gele Conimexproducten. Geweldig!

Zoals de Engelsen met het zelfde gemak naar de Curryshop gaan voor een heerlijke curry of tandoori chicken als naar de Chippy voor fish and chips. En zonder dat wij het realiseren spreken we allemaal een paar woorden Maleis. Bij de toko vragen we zonder probleem om trassi, santen, boemboe voor ajam pedis. We weten dat babi varken is, en gado gado groenten.

Ik werkte vroeger voor een zorgverzekering en daar kreeg ik geregeld ‘oudere’ Haagsche Indische dames aan de telefoon met een prachtig accent. Ik kan mij er één herinneren die altijd op zeer gebiedende toon naar mij vroeg, haar verhaal deed, en als ik haar dan geholpen had eindigde ze altijd met haar dankwoord met sterk Indisch accent: “Oh mevrouw, ik bestel later voor u een ligstoel in de Hemel”. Kijk die heb dus alvast binnenJ

Pasgeleden vond ik nog wat oude spulletjes van mijn opa uit Indië. Hij was daar rond 1948. Oude foto’s, boeken, verlofbriefjes. Mijn opa vond het een prachtig land. En het moet een betoverende wereld zijn geweest, zeker voor jongens uit die tijd, die nauwelijks gereisd hadden en geen weet hadden van andere culturen.

Dus wij hebben ons weer tegoed gedaan aan ons jaarlijkse Indische snuifje. Heerlijk tjendol gedronken en Es Shanghai en een goed bord Nasi Rames met saté ajam en een pisang goreng gegeten. En de volgende generatie gaat ook naar de Tong Tong fair. Rebecca ging met haar vriendin Marijke ook al voor het zoveelste jaar. En ook zij komt thuis met stukjes spekkoek. Ach kassian, het is misschien veranderd, maar zeker niet voorbij. Den Haag is een nog altijd springlevende weduwe.

Het Residentieorkest samen met Chuck Deely

Bron: Blankespoor fotografie

Vanmorgen liep ik van de tramhalte op het Centraal Station door de overkapping van het Ministerie van VROM toen ik ineens verrast werd met luide muziek. Er bleek dus een heel orkest te staan op die tochtige koude plek. Uit de flyer die ik in mijn handen kreeg bleek dat het om een benefietconcert ging voor onze plaatselijke straatmuzikant Chuck Deely. Chuck komt oorspronkelijk uit Detroit.

http://www.youtube.com/embed/LL6aa4KgNts

En iedere ochtend zit hij onder die zelfde overkapping in weer en wind met zijn gitaar te zingen. En altijd weer valt mij op wat een fijne stem hij heeft. Een soort Neil Young stem. Dat rauwe nostalgische. Vaak vraag ik mij af hoe hij überhaupt nog gitaar kan spelen in die kou. Hij moet toch heel stijve vingers hebben?

Iedere middag zit hij in de Grote Marktstraat voor de Hema, en ook daar speelt hij weer aardig wat uurtjes weg. En dat waardeer ik. Hij is er echt elke dag! Nu kan je zien aan zijn ‘appearance’ dat zijn leven niet over rozen gegaan is.

Zijn gezicht is getekend door jarenlang drugsgebruik en het harde leven in weer en wind als een straatmuzikant. En ik denk dat het op een gegeven moment in je leven niet of nauwelijks meer mogelijk is om slechte gewoontes af te leren. En bij Chuck zie ik dat ook niet zo snel gebeuren. Maar ondertussen entertaint hij hele kuddes van ambtenaren en andere kantoorfiguren op heel plezierige muziek tijdens de tocht van het CS naar de kantoren in Den Haag. En dat mag hij van mij nog jaren blijven doen! En daarom vind ik dit concert van vanmorgen zo sympathiek. Goed voor het Residentieorkest, goed voor ons om naar te luisteren, en natuurlijk goed voor Chuck! Ik hoop dat je ons nog lang mag blijven entertainen!

Bear Necessities

Dit is een satirisch bedoeld stukje hè wat nu komt. Dus jullie hoeven niet meteen de animal cops te bellen. Maar ik wil even iets delen met jullie over panda’s. Jawel die zwartwitte bamboe etende beren uit China.

Zolang ik mij kan herinneren is het Wereldnatuurfonds druk bezig met het in stand houden van de kleine club reuzenpanda’s in de wereld. Zolang ik mij dus kan herinneren! Ik ben inmiddels zoals jullie hebben kunnen lezen 45 jaar. Dus minstens 40 jaar wordt er van alles gedaan om de panda’s te behouden. En blijkbaar zonder grote successen, want ze behoren nog steeds tot één van de meest bedreigde diersoorten.

Maar als je de leefstijl van de panda bekijkt, dan begrijp ik heel goed dat het niet zo erg lukt met de panda. Ik zet even wat details op een rijtje:

-         Panda’s eten bijna alleen maar bamboe

-         Maar omdat de reuzenpanda een carnivoor spijsverteringsstelsel heeft, is het moeilijk voor de reuzenpanda om de plantaardige cellen af te breken, en moet hij 9 tot 14 kg aan bamboe eten, om zo aan zijn energiebehoefte te voldoen. Hij doet daar ongeveer 10 tot 12 uur per dag over. Dus dat betekent dat hij gewoon de rest van de dag een beetje lui onderuitgezakt zit te boeren en te winden, want voor meer heeft hij geen energie.

-         Pasgeboren jongen wegen slechts 85-150 gram, dus zijn superkwetsbaar

-         Het fokken van panda’s is heel moeilijk door de aard van de panda:

-         Vrouwtjes zijn maar 12 uur per jaar vruchtbaar

-         Ze zijn kieskeurig en wijzen hun partner vaak af

-         De mannetjes hebben een zwak libido en zijn zeer klein geschapen waardoor het paren zeer moeizaam gaat.

-         De zwangerschap is heel lang

-         Er worden geregeld tweelingen geboren maar daarvan overleeft slechts een van de twee jongen omdat het vrouwtje maar één jong kan grootbrengen. Het jong moet meer dan een jaar bij de moeder blijven en dat betekent dat de reproductiesnelheid zeer gering is.

-         De mannetjes krijgen in gevangenschap bijzondere training met voedsel op lange stokken, ze moeten rechtop leren staan omdat hun achterpoten anders te zwak zijn voor de paring

Kijk als je dit nu allemaal bij elkaar optelt, is het eigenlijk nog een groot wonder dat ze er überhaupt nog zijn! Maar zoals ik al zei dat gaat niet zonder slag of stoot. Er zijn aardig wat mensen over de hele wereld druk bezig om deze beestjes niet uit te laten sterven.

Zo zag ik pas geleden een nieuwsitem over een project in China. Het ging om een peuter/kleuter maat panda die niet in zijn eigen houtje de berg op kon komen. Hij gleed elke keer weer terug. Dus zijn er mannen die pandapakken aandoen, en de peuter/kleuterpanda in een mand op hun rug weer de berg op dragen. Nou vraag ik je! Mannen in pandapakken? Een beer die een berg niet op komt? Die mand is trouwens van bamboe, dat ‘ie die niet onderweg opeet.

Het zijn gewoon enorme watjes die panda’s! Heb je ooit gehoord van een grizzly beer of bruine beer die een berg niet op komt? Wel nee, voor je het weet zit zo’n beer boven in een boom, zonder probleem! En die beren passen zich tenminste een  beetje aan. Als er geen zalm in de rivier zit, dan plunderen ze wel een vuilnisbak met voedselresten, of ze eten een bijenkorf leeg, of een picnic mand.

Denk maar aan Yogy BearJ. Kijk die beren hebben tenminste een gevarieerd dieet. Maar die panda’s zijn gewoon op een bepaald punt in de evolutie stil blijven staan. En ik ben niet de enige die hier zo over denkt. Kijk maar eens naar dit fragment van Ricky Gervais in the Daily Show met Jon Stewart.

http://www.thedailyshow.com/watch/tue-february-14-2012/ricky-gervais

Hij zegt: ‘they have to meet us at least half way’ in het behouden van hun soort. En hij heeft gelijk! Maar zolang ze zelf zo’n eenzijdig dieet aanhouden, zo’n moeizaam sexleven, en te stom zijn om een berg op te lopen, zie ik het somber in. Soms vraag ik mij weleens af of het niet de bedoeling was van Onze Lieve Heer om hen gewoon voor een tijdje hier op aarde te houden. Gewoon als tijdelijke curiositeit. Net als de dinosaurus of de dodo.

Dus wij werken eigenlijk de evolutie een beetje tegen. We pamperen die beesten gewoon te veel. En heus ik weet wel dat er nog veel meer factoren meespeelden naar deze teloorgang van de panda’s, maar dan nog…. De dierenwereld is hard. Survival of the fittest. Maar omdat panda’s toevallig een hoog knuffelgehalte hebben, hebben we de behoefte hen te helpen. En wat krijg je dan 150 kg wegend watje!



Yogy en Boo Boo



Nee, daar kan ik niet goed tegen, geef mij dan maar een flinke bruine beer, zoals Yogi, die heeft tenminste pit.

Like sands through an hour glass so are the days of our lives

Mijn tandarts zei het al toen ik 30 werd: ‘vanaf nu trekt alles naar beneden, behalve je tandvlees, dat trekt omhoog’. En hij heeft gelijk! Maar ik moet zeggen dat zolang je niet het magische getal 40 gepasseerd bent, er nog niet zoveel aan de hand is. Maar na 40 gaat het gewoon ineens hard! Je conditie wordt minder, je wordt wat voller, en je huid gaat ineens wat meer rimpelen. Nou ja, zo gaat het bij mij tenminste.

Meestal maak ik mij daar helemaal niet zo druk om. Voel mij over het algemeen best lekker in mijn vel. Ik worstel ook nog steeds met het fenomeen ‘plastische chirurgie’. Waarom is het niet meer mogelijk tegenwoordig om gewoon te accepteren dat je wat ouder wordt, dat het allemaal een beetje meer gaat hangen en kreukelen, maar dat je deze nieuwe rimpels en zo met waarde draagt?

Maar dan kijk ik naar die meer hangende oogleden, en trek mijn huid rond mijn kin een beetje op als ik de spiegel kijk, en denk dan: ‘tja misschien zou een klein nip and tuckje niet eens zo gek zijn. Gewoon alles een beetje innemen, als een pak dat een beetje wijder is geworden.



bron: IMDb



En toch heb ik ook heel veel respect voor met name vrouwen (mannen zien er vaak zelfs beter uit naarmate ze ouder worden) die alles gewoon zo laten zoals het is. En vooral als ze in de showbusiness werken. Kijk bijvoorbeeld naar Betty White. Zij speelde Rose in ‘The Golden Girls’. Ziet ze er niet geweldig uit en volgens mij nog helemaal ‘au naturel’! Ze is inmiddels 90 jaar!!!



Bron: tvfanatic



Als je haar dan vergelijkt met bijvoorbeeld Priscilla Presley. Zij was zo knap toen ze jonger was, waarom liet ze zoveel aan zichzelf sleutelen? En dat is zo jammer. Je moet er toch niet aan denken dat je iets slechter maakt, dan wat het al was.

Dus wat zal ik doen? Morgen word ik 45! Zal ik een waardebon voor een gezellig privékliniekje vragen voor een paar zigzag en stiksteekjes hier en daar? Kies ik voor Betty of voor Priscilla? Ik kies (voorlopig) voor de eersteJ. Good old Betty!

Leve de Koningin!

Wij hebben op maandag een heel goede beslissing genomen. We gingen namelijk niet naar de stad, waar het stikdruk was, maar we zaten om 10 uur al op de fiets richting Scheveningen. Het was prachtig weer. Onderweg kwamen we nog langs een heel gezellige vrijmarkt in het Belgisch Park. Die buurt is eigenlijk één van de mooiste wijken van Den Haag met prachtige huizen van rond 1900 voor een gezellig prijsje van rond de 600 000 euro tot zo’n 2 miljoen. 

Velen een beetje in koloniale stijl gebouwd, met mooie varanda’s. En in al die straatjes stonden dus allemaal mensen met spulletjes uitgestald. Er hing een heel gezellige sfeer, en omdat wij er zo vroeg waren, was het nog niet zo druk, en kon je overal bij. Op het plein in het midden van de markt waren allemaal spellen voor kinderen opgezet, en je kon er heerlijk wat eten en drinken. We hebben niets gekocht op de markt, maar het was wel heel gezellig.

Daarna vervolgden wij onze fietstocht naar Scheveningen.

 Op de boulevard hebben ze gelukkig weer die geweldige beelden teruggezet van de kunstenaar Tom Otterness, die notabene uit Wichita, Kansas komt. Ze zijn zo ontzettend leuk. Tijdens de renovatie van de boulevard waren de beelden even weg, maar gelukkig pronken ze nu weer op de boulevard. Het zijn afbeeldingen uit sprookjes e.d. 

Daarna hebben we een gezellige strandtent opgezocht met een plekje in de zon op zo’n heerlijke lounchebank. En dan één van onze favoriete bezigheden. In het zonnetje, drankje erbij, en dan maar mensen kijken. Zalig! 

Op de boulevard stond nog een groep ouwe rockers met t-shirts aan van AC/DC, Ironmaiden, Metallica. En die stonden geweldige muziek te maken. Ze speelden oude rockstukken zoals 'Sweet child of mine' van Guns 'n Roses op de trombone, trompet, saxofoon enz. Geweldig!

Iets verderop stonden er tientallen prachtige Harley Davidsons op de boulevard. Hoewel ik niet echt een moterfan ben, vind ik een Harley wel heel bijzonder. Alleen dat geluid al. Te herkennen uit duizenden. Dat tukketukketukke geluidje. Er stonden geweldige motoren bij.

Wat mij absoluut raakt is dat het merendeel van de mensen allemaal iets oranjegekleurd aanhebben. Al is het maar een sjaaltje of oranje accessoires. Je ziet ook mensen met het meest vreselijke oranje t-shirt aan. Normaal gesproken zouden ze deze nooit meer dragen, maar op Koninginnedag kan het.

Michael heeft ook een oranjegestreept overhemd. Hij wil hem normaal gesproken niet meer dragen want dan voelt hij zich een ijscoman, maar op Koninginnedag kan het. En ach, wat ik heb gezien van de viering van Koninginnedag, het enthousiasme voor onze vorstin, dan denk ik dat wij daar best trots op kunnen zijn. Al ben je niet koningsgezind, ze representeert ons land toch mooi op een heel positieve manier. Dus van mij mag onze koningin nog wel even blijven hoor.