Sandy en Halloween

Tja en dan is het gewoon alweer Halloween vandaag. Ik heb het gevoel dat het nog maar een paar maanden geleden is dat ik over de vorige Halloween schreef. Maar nu zijn we alweer een heel jaar verder! Heel cliché maar de tijd gaat snel.

Vandaag hebben we Halloween heel creatief doorgebracht. We hadden al een paar pumpkins in huis, en Michael wilde ze graag gaan insnijden om er daarna lichtjes in te doen. En Rebecca wilde de kleine pompoentjes schilderen en daarna bestrooien met glitters. Dus kochten we wat crea-bea spullen en gingen aan de slag. Althans Michael en Rebecca en ik keek toe en zorgde voor de versnaperingen. Om in de crea-bea mood te komen had Michael een aantal Martha Stewart afleveringen opgezocht op Apple tv.

Martha Stewart de koningin van de crea-bea wereld. Heel leuk om te zien wat Martha kan maken van een paar simpele dingen. Ze maakte een paar enge Halloween spinnen van een paar pijpenragers. En met een stukje oranje papier met een plastic spinnetje rond wat kerstverlichting maakt ze geweldig grappige Halloweenverlichting. Nu wil Rebecca wil graag vriendinnen worden met Martha omdat ze allemaal van die geweldige dingen kan maken, heerlijk kan koken, en natuurlijk de beste Halloween treats van de buurt heeft. En met dat op de achtergrond begon de ‘workshop’.

En tadaah hier de resultaten. Schattig toch?

Ondertussen volgen we ook nog steeds het ‘Sandy’-nieuws uit de VS. De video’s en foto’s van de overstromingen in New Jersey hebben we al allemaal bekeken. Het is het gebied waar Michael zijn jeugd heeft doorgebracht. Hij volgt een aantal kennissen van vroeger via Facebook en via hen hoort hij indrukwekkende verzoeken. Zo bood iemand aan dat als iemand wilde douchen bij haar welkom was, want zij had inmiddels weer elektriciteit. En iemand anders vroeg om wat benzine want in de gehele county Sussex in New Jersey was totaal geen benzine meer, en dat zou naar verwachting nog een week aanhouden. Dit lijkt meer op een oorlog- of derdewereldsituatie. Als je ook zag hoeveel water er nog in de metrotunnels in New York staat, dan vraag je je af waar je in hemelsnaam moeten beginnen met het wegpompen. Nee, deze ramp zal nog langdurende gevolgen hebben, ben ik bang.

Inmiddels naderen we de election day van 6 november met rasse schreden. Er gaan al voorzichtige geluiden over uitstel en zo de ronde. Het zou inderdaad niet helemaal eerlijk zijn als mensen in de getroffen gebieden niet in de gelegenheid zouden kunnen zijn om te stemmen. Ik vraag mij af hoe ze dat gaan oplossen. Trouwens daar zal hun hoofd op dit moment niet naar staan. Het is meer redden wat er te redden valt. De eerste weken doorkomen, en daarna de schade taxeren.

President Obama moet nu natuurlijk als een Vader des Vaderlands de noodgebieden bezoeken, troost en hulp bieden. Ik zag al wat beelden langskomen van het bezoek. Bij iedere grote storm zoals er de laatste jaren aardig wat de kust van Amerika teisteren, ben ik weer verbaasd van de kracht en het geweld daarvan. Palen breken als luciferhoutjes, boten worden opgetild als speelgoedbootjes. Niets is veilig voor de wind en het wassende water.

En daarmee zie ik meteen een oplossing voor ons budgettekort hier in Nederland. Nederland bekend om de dijken, de waterkeringen en de polders. Wij zijn De Deskundigen op dit gebied. Ik bedoel: het begon al met Hansje Brinker met zijn vinger in de dijk. Volgens mij ligt geheel West Nederland onder de zeespiegel en moet continue beschermd worden tegen het tij. Dus Nederlandse dijkbouwers pak de koffers in en neem het eerstebeste vliegtuig naar Amerika! Biedt uw diensten aan! Bouw een paar dijken, waterkeringen, polder stukken New Jersey in. Zo kan Atlantic City zijn houten boardwalk weer terugkrijgen, New York er weer een Nederlands bouwwerk bij krijgt (daar is het toch ooit mee begonnen allemaal daar in Nieuw Amsterdam) én Nederland met deze orders weer een beetje minder in de rode cijfers zal zitten. Win-win toch?

America, The Land of Promise…?

Tja, en toen stonden vannacht (voor ons hier) de President en de wannabee President tegenover elkaar in het strijdperk. En het ging er stevig aan toe. En gelukkig maar, wat de President kon wel iets goed gebruiken na zijn laatste optreden in Denver. En de polls zeggen dat Obama heeft gewonnen.

De President liet weer zien waarom hij ooit President is geworden. Dat hij ooit gekozen is op zijn capaciteiten en intellectuele vermogen. Ik wil niet zeggen dat meneer Romney een domme meneer is. Beslist niet! Hij is een zeer slimme, gewiekste zakenman. En voor zover ik heb begrepen heeft hij zijn strepen zeker verdiend tijdens zijn goeverneursschap in de staat Massachussetts.

Nu is het wel zo dat Massachussetts, hoewel het ook zeker zijn problemen kent, één van de fijnere staten is om te leiden natuurlijk. Het is over het algemeen een voortvarende staat met o.a. één van de meest prestigieuze universiteiten ter wereld: Harvard! En dat brengt een grote groep hoogopgeleide mensen met zich mee. Dus toen Romney pochte over het onderwijssysteem dat hij in Massachussetts zo goed op poten heeft gezet, dacht ik bij mijzelf dat dit geweldig is, maar dat er al een aardige basis lag natuurlijk. Hoewel ik weet dat het public education system heel wat anders is dan Harvard bijvoorbeeld. Waar hij zeker alle krediet voor mag krijgen is de ziektekostenverzekering die hij in Massachussetts heeft doorgevoerd. Dat moet een opluchting zijn voor de mensen daar, om no matter what zeker te zijn van een ziektekostenverzekering.

Daarom vind ik het ook zo jammer dat Romney tijdens de campagne een beetje teveel zijn oren heeft laten hangen naar de meer extreme Tea Party aanhangers binnen zijn partij. Dat is eigenlijk jammer omdat in beginsel niet al zijn ideeën even slecht zijn, maar hij naar mijn idee een beetje te ver weggedwaald is van zijn basis. Puur om een grotere groep mensen te pleasen. Tja, en dat is ook politiek. Een beetje met alle winden meewaaien. Je moet het maar kunnen.

President Obama legde tijdens deze townhall meeting duidelijk uit waar het om draaide. Gaf goed antwoord op de vragen, en weerlegde een aantal uitingen van de andere kant. Uit onmacht begon Romney toen een beetje om zich heen te slaan. Hij interrumpeerde de debatleider een aantal keren op een bijna onbeschofte manier. Maar deze dame was niet voor de poes en hield de touwtjes goed in handen. Daarna zag Romney zelfs nog kans om de President ordinair te onderbreken. Nou vraag ik je! Dat vind ik zonder respect. En als je al geen respect voor de president hebt….voor wie heb je het dan wel?

Toen kwam de grote bananenschil. Romney probeerde de dood van de Amerikaanse ambassadeur in Libië in de schoenen te schuiven van de Government. Hij probeerde er een politiek punt van te maken. En dat lukte niet. De President, ongehoord fel voor zijn doen, diende hem van repliek. En daarop werd Romney ook nog even op zijn plek gezet door de debatleider Candy toen hij wat feiten wilde verdraaien. Kijk, toen kon hij niet anders dan met de staart tussen zijn benen terug de hoek in. Politiek vraagt gewoon veel lenigheid van de politicus. De dokter in Forrest Gump zei het ook al:”His legs are strong, as strong as I’ve ever seen. But his back’s is as crooked as a politician!”. Zoals ik al eerder zei: Mitt Romney heeft het charisma en het uiterlijk van een President. Maar kan je hem vertrouwen? 6 november weten we het. Ik ben benieuwd!

Roaring Twenties

Nou daar heb ik mij dus aardig vergist in ‘Bassethound’ Joe Biden. Want hij is beslist pittiger dan dat ik hem voor ogen had. En Paul Ryan kefte niet, maar diende keurig van repliek. Wij zijn deze keer niet midden in de nacht opgestaan om het debat tussen Joe Biden en Paul Ryan live te bekijken, maar hebben het die avond daarna gedaan. Joe liet gelukkig beslist meer pit zien dan de president himself, en Paul Ryan heeft zich goed staande gehouden. Zeker voor iemand die voor het eerst zo’n debat op tv deed. Ik zag een biografie van de twee heren langskomen ergens op een site. Toen Joe Biden de politiek intrad in 1970 werd Paul Ryan geboren. Dus dat geeft wel weer wat een wereld van ervaring daartussen zit. Dus echt petje voor ‘rookie’ Paul Ryan in deze arena.

Maar gelukkig heeft Joe Biden met zijn performance het gezicht van de Democrats wat gered hiermee. Inhoudelijk vond ik niet alles even duidelijk. Ik twijfel nog steeds over de uitvoerbaarheid van de plannen van de Republikeinen zonder dat het de ‘middle class’ zal schaden. Maar ik hoorde ook niet echt veel nieuws van Joe Biden dan wat ze al niet 4 jaar lang doen. En ik denk heus dat ze wel wat goed doen, want de werkloosheid gaat steeds een tikkie naar beneden, maar een beetje krachtiger mag het naar mijn idee allemaal wel. Nou, we zullen zien of op de 16^e Obama een betere performance toont.

En nu iets anders: Rebecca is 20 jaar geworden van de week, en ter gelegenheid hiervan zitten wij nu al een kleine week in festiviteiten. Het begon de avond voorafgaand aan haar verjaardag. Om 12 uur wilde ze samen met haar vriendje op haar verjaardag toasten. En dat hebben ze gedaan… met het gevolg dat Michael en ik dus tot 1.30 lagen te wachten tot ze eindelijk thuiskwam. Op haar verjaardag zelf hebben we gegourmet. Dat was een grote wens van Rebecca. Zij is gek op gourmetten. En ze heeft ook heerlijk zitten kokkerellen aan tafel. Wat is eigenlijk heel bijzonder is om Rebecca normaal gesproken niets om koken geeft. Maar aan tafel vindt ze het gezellig om te doen.

Maar daar was de viering van haar verjaardag nog niet compleet, dus hebben we gisteravond (zaterdag) nog een gezellig avondje gehad met familie en vrienden. En dat was heel leuk met een hapje en een drankje. Heel vrolijk allemaal en het tegenovergestelde van hoe ik mij voelde de avond voor haar verjaardag. Ik was die hele dag al een beetje emotioneel. De emmer was bijna vol… tot het moment dat ik in de keuken gewoon lekker boerenkoolstampot met speklapjes stond klaar te maken. Ineens dacht ik aan het feit dat mijn kleine meisje de volgende dag geen tiener meer zou zijn, maar een jonge dame van 20 jaar!! En dat zij (wij) op de drempel staan van een nieuw tijdperk. Een nieuw hoofdstuk in ons leven.

En hoewel ik dat heel bijzonder en fantastisch vind, werd ik er ook ineens heel emotioneel van. En dus begin ik ineens hard te huilen daar zo boven de boerenkool en de speklapjes (we hadden ook nog rookworst). Tranene met tuiten.

Nu toon ik altijd heel snel als ik heb gehuild. Sommige mensen kunnen redelijk elegant huilen. Een beetje een traantje wegpinken met een tipje van een zakdoekje. Maar ik niet. Zodra er bij mij een traan verschijnt wordt mijn neus rood. Zo rood dat Rudolf jaloers zou worden. Ik krijg vlekken in mijn gezicht, mijn bovenlip zwelt op en ik krijg een enorme snotneus. Maar ik wilde Michael en Rebecca niet laten weten dat ik had gehuild, dus probeerde ik zo goed en kwaad als ik kon weer zo snel mogelijk mijzelf terug te vinden, en liep ik à la Emma Thompson na haar emotionele breakdown in ‘Love Actually’ met in de achtergrond Joni Mitchell zingend, weer terug de woonkamer in. En gelukkig was het vrij donker en hadden we kaarsjes aan, dat scheelde.

Toen ik 20 werd heeft mijn moeder als een grapje de plaat: ‘Spiegelbeeld’ van Willeke Alberti gedraaid over een meisje dat 20 jaar wordt. Ik heb dit plaatje via Youtube aan Rebecca laten horen. 20 is speciaal. Je tienertijd is voorbij maar je bent nog steeds piepjong. Je hebt al flink wat herinneringen opgebouwd zoals een eerste keer in zovele dingen, maar er komt nog zoveel meer. En als ouders… kan je toekijken als je kind, die weer een grote stap omhoog op de ladder van het leven maakt, en haar opvangen als ze eens struikelt. Heel speciaal… snik!

Midnight Debate

Wij zijn in de nacht van woensdag op donderdag ’s-nachts om 3 uur opgestaan om het eerste debat tussen president Obama en zijn tegenstander Romney te zien. Ik had mij al voorgenomen om deze verkiezingen goed te volgen, dus wilde ik dit debat zeker zien. Eigenlijk wilde ik al vroeg gaan slapen, zo rond een uur of 10, dan opblijven voor het debat, en daarna weer even 2 uurtjes slapen. Maar het begon al dat ik pas een twaalf uur sliep, maar mijn ingebouwde wekker vertelde mij gelukkig toch om 10 voor 3 dat het debat bijna begon. Het debat werd geleid door Jim Lehrer. En dat vond ik wel grappig omdat ik zo’n 2 jaar geleden nog contact had met PBS Newshour van Jim Lehrer. Ray Suarez van PBS Newshour heeft  toen voor het programma minister Klink geïnterviewd over het Nederlandse zorgstelsel.

Het debat begon en wat interessant is dat onderin het beeld je kon zien hoe een focusgroep van ‘undecided voters’ uit Denver reageren op de uitlatingen van de president en zijn tegenstander. Eén lijn voor mannen en één voor vrouwen. En weet je wat al snel duidelijk was? Vrouwen reageren positiever op president Obama dan op Romney. Heel duidelijk. Verder reageren vrouwen heviger op onderwerpen zoals ‘education’. Maar als er ‘tax-onderwerpen’ worden besproken blijft de lijn erg ‘flat’.

En dan het debat zelf. Tja wat zal ik zeggen als spuit 11, want zo ongeveer alles is al besproken de laatste dagen. Maar ook ik moet toegeven dat ik nogal teleurgesteld was in het optreden van Obama. Ik zat ook continue met een soort spanning in mijn lijf te wachten tot het moment dat hij dan eindelijk los zou komen, en op zijn eigen manier – die we allemaal zo goed kennen – zijn statement zou maken. Maar helaas … het bleef uit. Het bleef maar suf en ‘flat’. Hij werd in de media ‘rusty’ genoemd. En dat vond ik ook. Hij bleef ook maar naar beneden kijken. Ik had ‘m wel door elkaar willen schudden. En ondertussen? Ondertussen stond Romney daar als een soort reïncarnatie van een sterke, krachtige jaren-50 persoonlijkheid met ‘presidential potentials’.

Dat hij volgens de commentatoren geregeld een 180 graden draai maakte in zijn opvattingen zal de gemiddelde Amerikaanse stemmer waarschijnlijk ontgaan. Maar het is een feit dat hij er stond zoals hij daar stond. Hij was zo krachtig dat hij er steeds meer in ging geloven zodat hij zelfs de debatleider Jim Lehrer een aantal keren de mond snoerde. En Jim Lehrer was daar helaas niet tegen bestand leek het. Hij gaf beide kandidaten wel heel erg veel ruimte.

Iedereen was het er dus over eens, Democraten en Republikeinen: Mitt Romney had dit debat gewonnen. Glorie voor de grote held voor….. maar liefst zo’n 6 uur want toen kwam het grote ‘big bird verhaal’ uit de hoed. Die zin viel mij al op tijdens het debat dat Romney zei dat hij PBS zo geweldig vond, dat hij zo van Big Bird hield en Jim Lehrer hield. Jim Lehrer werd gewoon in 1 zin genoemd met Big Bird. Dat vond ik al zo raar.

Kijk en dat was weer een bananenschil voor Romney. Dit moet je gewoon niet doen! Kom niet aan Sesamstraat, kom niet aan Big Bird en Elmo en al die anderen. Daar win je geen stemmen mee! En trouwens vandaag begreep ik dat PBS zo’n 0.2225 miljard aan subsidie per jaar krijgt terwijl de olie-industrie er zo’n 4 miljard ontvangt. Dus niet handig in het beeld om hiervoor ‘Big bird’ zijn nek om te draaien. En dus deed Amerika waar Amerika goed in is, en begon meteen met acties en demonstraties tegen dit besluit.

Tja, wat dit gaat worden, God knows! Obama staat nog voor, maar voor hoelang nog? Op 11 oktober staat de vice-president Joe Biden tegenover zijn tegenstander Paul Ryan. Ik ben heel benieuwd wat dat gaat worden. Paul Ryan ziet er naar mijn idee uit als een soort klein terriërtje.

Zo eentje die je in de kuiten bijt, en blijft blaffen.

En Joe Biden…? Als we in hondenvergelijkingen blijven, komt hij op mij over als een soort Bassethound. Vriendelijk maar een beetje sullig met van die flauwe ogen en lange oren. In Walt Disney’s Aristocats zit een mooie Bassethound die geregeld over zijn eigen oren struikelt. Nou laten we zien of Bassethound Biden het op kan nemen tegen zo’n klein slim keffertje als Paul Ryan. 11 oktober weten we meer.