Nou daar heb ik mij dus aardig vergist in ‘Bassethound’ Joe Biden. Want hij is beslist pittiger dan dat ik hem voor ogen had. En Paul Ryan kefte niet, maar diende keurig van repliek. Wij zijn deze keer niet midden in de nacht opgestaan om het debat tussen Joe Biden en Paul Ryan live te bekijken, maar hebben het die avond daarna gedaan. Joe liet gelukkig beslist meer pit zien dan de president himself, en Paul Ryan heeft zich goed staande gehouden. Zeker voor iemand die voor het eerst zo’n debat op tv deed. Ik zag een biografie van de twee heren langskomen ergens op een site. Toen Joe Biden de politiek intrad in 1970 werd Paul Ryan geboren. Dus dat geeft wel weer wat een wereld van ervaring daartussen zit. Dus echt petje voor ‘rookie’ Paul Ryan in deze arena.
Maar gelukkig heeft Joe Biden met zijn performance het gezicht van de Democrats wat gered hiermee. Inhoudelijk vond ik niet alles even duidelijk. Ik twijfel nog steeds over de uitvoerbaarheid van de plannen van de Republikeinen zonder dat het de ‘middle class’ zal schaden. Maar ik hoorde ook niet echt veel nieuws van Joe Biden dan wat ze al niet 4 jaar lang doen. En ik denk heus dat ze wel wat goed doen, want de werkloosheid gaat steeds een tikkie naar beneden, maar een beetje krachtiger mag het naar mijn idee allemaal wel. Nou, we zullen zien of op de 16e Obama een betere performance toont.
En nu iets anders: Rebecca is 20 jaar geworden van de week, en ter gelegenheid hiervan zitten wij nu al een kleine week in festiviteiten. Het begon de avond voorafgaand aan haar verjaardag. Om 12 uur wilde ze samen met haar vriendje op haar verjaardag toasten. En dat hebben ze gedaan… met het gevolg dat Michael en ik dus tot 1.30 lagen te wachten tot ze eindelijk thuiskwam. Op haar verjaardag zelf hebben we gegourmet. Dat was een grote wens van Rebecca. Zij is gek op gourmetten. En ze heeft ook heerlijk zitten kokkerellen aan tafel. Wat is eigenlijk heel bijzonder is om Rebecca normaal gesproken niets om koken geeft. Maar aan tafel vindt ze het gezellig om te doen.
Maar daar was de viering van haar verjaardag nog niet compleet, dus hebben we gisteravond (zaterdag) nog een gezellig avondje gehad met familie en vrienden. En dat was heel leuk met een hapje en een drankje. Heel vrolijk allemaal en het tegenovergestelde van hoe ik mij voelde de avond voor haar verjaardag. Ik was die hele dag al een beetje emotioneel. De emmer was bijna vol… tot het moment dat ik in de keuken gewoon lekker boerenkoolstampot met speklapjes stond klaar te maken. Ineens dacht ik aan het feit dat mijn kleine meisje de volgende dag geen tiener meer zou zijn, maar een jonge dame van 20 jaar!! En dat zij (wij) op de drempel staan van een nieuw tijdperk. Een nieuw hoofdstuk in ons leven.
En hoewel ik dat heel bijzonder en fantastisch vind, werd ik er ook ineens heel emotioneel van. En dus begin ik ineens hard te huilen daar zo boven de boerenkool en de speklapjes (we hadden ook nog rookworst). Tranene met tuiten.
Nu toon ik altijd heel snel als ik heb gehuild. Sommige mensen kunnen redelijk elegant huilen. Een beetje een traantje wegpinken met een tipje van een zakdoekje. Maar ik niet. Zodra er bij mij een traan verschijnt wordt mijn neus rood. Zo rood dat Rudolf jaloers zou worden. Ik krijg vlekken in mijn gezicht, mijn bovenlip zwelt op en ik krijg een enorme snotneus. Maar ik wilde Michael en Rebecca niet laten weten dat ik had gehuild, dus probeerde ik zo goed en kwaad als ik kon weer zo snel mogelijk mijzelf terug te vinden, en liep ik à la Emma Thompson na haar emotionele breakdown in ‘Love Actually’ met in de achtergrond Joni Mitchell zingend, weer terug de woonkamer in. En gelukkig was het vrij donker en hadden we kaarsjes aan, dat scheelde.
Toen ik 20 werd heeft mijn moeder als een grapje de plaat: ‘Spiegelbeeld’ van Willeke Alberti gedraaid over een meisje dat 20 jaar wordt. Ik heb dit plaatje via Youtube aan Rebecca laten horen. 20 is speciaal. Je tienertijd is voorbij maar je bent nog steeds piepjong. Je hebt al flink wat herinneringen opgebouwd zoals een eerste keer in zovele dingen, maar er komt nog zoveel meer. En als ouders… kan je toekijken als je kind, die weer een grote stap omhoog op de ladder van het leven maakt, en haar opvangen als ze eens struikelt. Heel speciaal… snik!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten