Afgelopen weekend ben ik in retraite gegaan in het missieklooster Heilig Bloed in Aarle-Rixtel in Brabant. Ik dacht er al een tijdje aan, maar dacht dat ik het nog niet aan kon om een stilte retraite – wat deze was – te doorstaan. Maar toen ik deze moederretraite op internet vond, dacht ik: ik doe het! Ik ga het proberen! En ik moet zeggen, het was een heel speciale prettige ervaring.
Het klooster ziet er echt uit zoals een klooster eruit moet zien. Een mooi oud gebouw met een prachtige tuin eromheen. We werden hartelijk ontvangen door Zr. Madeleine en iedere moeder kreeg een haar kamer toegewezen. Een heel comfortabele kamer. Ik dacht vantevoren nog dat het misschien was zoals zusters in vroegere tijden in een cel sliepen, maar zo was het niet. Toen alle moeder gearriveerd waren werden we voorgesteld aan onze pastoor voor het weekend en aten we gezellig samen een broodmaaltijd.
Na het eten gingen we naar de kapel en vanaf dat moment was het stil! Totale stilte. Dus van iedereen werd verwacht totaal niet meer te praten, en dat voor de rest van het weekend. Zelfs tijdens de maaltijden. En dat laatste is zeker een beetje vreemd in het begin. Dan pas realiseer je je hoeveel je praat eigenlijk op een dag. Kleine dingen zoals: ‘mag ik de suiker’ ?, ‘wil je nog thee’ ? enz. En nu deden we dat dus in de vorm van gebaren, aanwijzen en knikken. En het lukt! Geen probleem.
De volgende dag om 7.15 uur begon het ochtendgebed in de kapel, daarna ontbijt. Twee keer per dag nam de pastoor een stukje tekst uit de bijbel en vertelde wat meer over de onderliggende gedachten, plaatste de verhalen in de tijd van toen en liet de tekst tot leven komen. En wij waren stil… en luisterden alleen! Verder vulden wij onze dagen met ontspannen, lezen en wandelen. En op zaterdagmiddag werd ik ineens baldadig. Ik wilde wel schreeuwen. En ik was niet de enige. Een andere moeder kwam in een soort stille lachkramp terecht omdat ik het vaasje met bloemen omgooide op de tafel met een schaal. Ik keek zo rond tijdens onze lunch en vond het stil zijn ineens zo verkrampt, zo beklemmend. Maar iedereen hield het vol en bleef gewoon stil.
En het rare is dat de volgende dag ineens zo anders was. Zondagochtend had ineens het gevoel: ‘wauw, ik kan dit nog wel een tijdje volhouden’ . En zo ga je dus door allerlei fases. Dat schijnt erbij te horen. Tijdens de laatste lunch samen met de moeders mocht de stilte verbroken worden, dus toen konden we eigenlijk goed kennis met elkaar maken en lekker kletsen over onze gezinnen en kinderen. Ik was verbaasd dat er aardig wat moeders waren met flink grote gezinnen met 4, 5 en zelfs 7 kinderen! Petje af voor die moeders, die er ook allemaal stuk voor stuk prima uitzagen. En dan denk ik dat ik het soms druk heb met 1 dochter van twintig terwijl zij 4 pubers hebben rondlopen! Wat een helden!
Om 2 uur op zondag kwamen Michael en Rebecca mij ophalen en werden heel gastvrij binnengehaald door Zr. Madeleine voor een kopje thee en een stukje vlaai. Wat een bijzondere ervaring was dit weekend. De stilte brengt echt iets teweeg in jezelf. Wat mij opviel is dat de vragen die opkomen in je hoofd ook weer worden beantwoord. Je krijgt op deze manier tijd en ruimte om zelf de antwoorden – die je eigenlijk al hebt – op te laten komen. Ik ben blij dat ik het gedaan heb, het was echt een bijzondere ervaring.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten