Sinds kort hebben wij Apple tv. Het is een klein apparaatje wat bevestigd is aan de tv en modum of zo en nu kunnen we allemaal Amerikaanse films en series, documentaries e.a. downloaden. Omdat Michael de techneut van de familie is, heb ik mij er ook verder niet in verdiept en heb ook geen idee hoe dit technisch allemaal werkt.
Maar het resultaat vind ik wel leuk. Al die Amerikaanse programma’s die wij nu kunnen zien. We hebben laatst nog een geweldige baseball game tussen de New York Yankees en de Oakland A’s gezien. In die wedstrijd werden zowaar 3 grand slams geslagen!! Voor de eerste keer in de geschiedenis van de Major League. (voor de niet honkbal fans: een grand slam is een homerun terwijl alle honken bezet zijn.)
Voor de meeste programma’s bij Apple TV moet je voor betalen. Maar het varieert van 90 cent tot 4 dollars. En hoewel mijn Nederlandse zuinigheid geregeld naar voren komt, ben ik hier vrij makkelijk in. Ik vind het het waard. En ik zie dat Michael het geweldig vindt, en er enorm van geniet. Hoewel… meestal heeft Michael het best naar zijn zin in Nederland. Maar soms overvalt hem een gevoel van heimwee naar zijn land. Dat is iets wat nog steeds na zoveel jaar nog steeds af en toe opborrelt. En dat zal denk ik altijd wel zo blijven.
En nu was Apple tv dus de aanleiding. Oude series zoals de Mary Tyler Moore show uit zijn jeugd of een leuke reisdocumentaire naar Cape Cod of Nantucket van Samantha Brown zorgen ervoor dat er een gevoel van nostalgie en heimwee naar voren komt. En Michael is al een gevoelig persoon, en heel stoer weer, schaamt zich daar echt niet voor.
Michael kan gerust al tranen in zijn ogen krijgen als we naar Extreme Home Makeover kijken met die gezellige druktemaker van een Ty Pennington. Of wij kijken voor de tachtigste keer naar Good Will Hunting, waar hij nagenoeg de gehele tekst van uit zijn hoofd kent. Good Will Hunting speelt zich af in Boston waar Michael gewerkt heeft, en wat hij zo goed kent.
Maar Rebecca en ik kunnen er ook wat van. Wij zijn alle drie behoorlijke huilebalken en het ergste ooit was toen wij met zijn drieen rond de kerst eens naar de film ‘The Family Stone’ keken.
Wij begonnen gezellig met wat drinken en een zakje chips op de bank maar aan het eind zaten wij alledrie te huilen op de bank. Lekker gezellig! Ik weet dat ik toen echt vreselijk heb zitten snotteren, erger nog het ging echt van boehoehoe. Toen we elkaar aankeken, moesten daar wel weer om lachen. Trouwens ik heb het ook wel bij het programma ‘ Spoorloos’ , ook zo’n geweldige tranentrekker.
Dit doet mij ook wel te denken aan een aflevering van ‘Friends’ waarin Joey in Londen is, en spontaan heimwee krijgt bij de begintune van ‘Cheers’ op tv. Heel grappig en herkenbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten