Wat een waardeloze week hebben wij hier achter de rug zeg. OK, ik had misschien al weeeeeken geleden eens wat beter naar mijn lichaam moeten luisteren. En met dat aanhoudende kuchje eens naar de dokter moeten gaan. Maar nee hoor, lekker Hollands eigenwijs doorzetten totdat het lichaam zegt: ho stop! Tot zover en niet verder.
En toen was ik gevloerd! Ik heb vanaf vorige week vrijdag tot vandaag op bed gelegen met een flinke bronchitis. Het is lang geleden dat ik mij zo ziek heb gevoeld. Bah! En ik kreeg er ook van alles bij. Blaasjes in mijn mond, hoofdpijn, buikloop, snottebellen, ontstoken oog, en hoesten als een gek. Maar Thank God for penicilline. Na een kuurtje antibiotica zijn we er weer.
Michael heeft ontzettend lief voor mij gezorgd. En kwam met allemaal gezonde dingen aandragen. Jus, vitaminepillen, fruit, dropjes en dat soort dingen. Afgelopen donderdag was het zulk mooi weer hier, dus na al een aantal dagen tussen de bank en het bed te hebben vertoefd, probeerde ik dik ingepakt de tuinstoel op balkon. Heerlijk in het zonnetje en uit de wind in mijn ochtendjas. Ik moest zo denken aan die oude foto’s die je weleens ziet van mensen met TBC in zo’n sanatorium.
En wat gebeurde er toen ik buiten zat? Ik zag een beestje, ik dacht dat ik zo’n fruitvliegje zag landen op mijn arm, en ik wilde hem aanraken, en toen keek ik goed, ik raakte hem aan en poing daar sprong hij naar mijn andere arm. Het bleek een vlo te zijn! Maar we hebben helemaal geen huisdieren, we wonen driehoog, hoe kan dat nou? Ik dacht op dat moment: jawel ja, ziek, rochelend, hoestend en proestend zit ik daar zielig, heb ik straks ook nog vlooien. Maar gelukkig is het er bij die ene gebleven.
Nou maar hopen dat ik met dit weekje zoveel krediet heb opgebouwd dat alles virussen aankomende herfst en winter aan mijn deur voorbij gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten