De Jongen op het vliegtuig

Michael heeft al jaren een Nederlandse cursus van Rosetta Stone op zijn computer. Vlak voordat hij Naar Nederland kwam was hij er nogal druk mee bezig. Ik herinner mij dat wij het er wel eens aan de telefoon over hadden. En ik vroeg hem welke Nederlandse zinnen hij al kon uitspreken. 1 ervan was: ‘de jongen op het vliegtuig’ . Nee, zei ik ‘dat is niet goed’. Het moet zijn: ‘de jongen in het vliegtuig’ . Maar nee, zei Michael: het is toch echt ‘de jongen op het vliegtuig’. Nou, ik had meteen mijn oordeel over die hele cursus klaar. Wat een waardeloze cursus, zeker gemaakt door Amerikanen die de taal niet geheel machtig zijn. Totdat Michael mij het plaatje van de cursus stuurde: Het was echt een jongen op een vliegtuig. Heel grappig, maar Michael had wel gelijk. 

Maar ik moet eerlijk zijn. Michael is niet heel erg veel verder gekomen wat zijn Nederlands betreft. Hij heeft er absoluut geen aanleg voor. Het lijkt wel of niets blijft hangen bij hem. Ja, korte woordjes lukt wel, maar hele zinnen. Toch denk ik stiekem dat het een combinatie van onzekerheid, eigenwijsheid en een soort mindset die hij heeft sinds hij naar Nederland kwam. En dat is, dat wij hier tijdelijk wonen. Na een aantal jaren gaan we toch weer terug naar de US. Dus waarom zal je je druk maken en een taal leren. 

Iedereen begrijpt hem hier, tot het meisje achter de kassa bij Albert Heijn of bij de bakker om de hoek. Dus lekker makkelijk. Collega’s zeggen weleens: ja, jij moet continue Nederlands spreken thuis. En misschien was dat ook wel beter geweest. Maar weet je wel hoe irritant het is als je al drie keer in het Nederlands om de boter moet vragen?

Momenteel is hij weer bezig met Nederlands. Ik vind het heel belangrijk dat hij in ieder geval een basiskennis bezit. Ik sta er echt totaal anders in. Het eerste wat ik zou doen als ik naar een ander land zou verhuizen, is de taal leren. Maar dat schijnt wel een typisch Nederlands trekje te zijn.

Het resultaat van onze Nederlandse/Amerikaanse liason is een afschuwelijk eigen taaltje wat wij nu gecreerd hebben, en thuis gebruiken. Een Nederlandse of Engelse leraar zou er kromme tenen van krijgen. 

Ik geef een paar voorbeelden:

• Did you call the ‘belastingdienst’
• Do you want a ‘tijgerbolletje or Kaiserrol’
• Do you have a ‘ kruikje’ for the Reeb (verbastering van de  prachtige naam ‘Rebecca’ van mijn dochter) because she has cold feets (echt waar we plakken er voor de gein gewoon ook een ‘s’ achter)
• You have ‘pluisjes’ on your sweater
• Do you want a ‘broodje'
• Are we having 'kip' tonight?

Toch geef ik het niet op! Michael moet echt eens volzinnen in het Nederlands kunnen uitspreken. Ik bedoel: de jongen heeft een Ivy League degree in z'n broekzak, dan moet dit toch wel mogelijk zijn?

Ik dreig weleens met het scenario dat wat als ik Alzheimer’s krijg, en ik kan ineens geen Engels meer spreken? Wat dan? Ik heb weleens begrepen dat de moeder van Audrey Hepburn, die Nederlandse was van geboorte, aan het eind van haar leven alleen maar Nederlands sprak. Gelukkig sprak Audrey ook  Nederlands, en dat was handig toen ze voor haar moeder zorgde. Kijk en ik vond Audrey altijd al zo leuk, maar toen ik dat hoorde, nog meer. Vanavond ga ik maar weer eens op missie. Misschien helpt het als ik samen met Michael nog even door de Rosetta Stone lessen ga op de computer. Kijken of er misschien ook nog een jongen in het vliegtuig zat.