Waarom net op dit moment?

Vanmorgen dacht ik even rustig een paar boodschapjes te kunnen doen in de Herenstraat in Rijswijk. Helemaaaal niet gedacht dat die Sinterklaas weleens langs zou kunnen komen. Maar toen ik net de Zeeman uitkwam hoorde ik de fanfare in de verte er al aan komen. Mooi moment om even wat fotootjes te schieten…. dacht ik… Dus zocht ik een strategisch punt op om de stoet op te wachten, en nam mijn eerste foto. En wat blijkt, ook de laatste van vandaag. Want de batterijtjes waren ineens leeg. Balen!

 Ik herinnerde mij ineens dat ik van de week mijn cameraatje uit mijn tas haalde, en hij aan stond. Dus wie weet voor hoe lang dat al was. De stoet was nog wel zo’n honderd meter verder, dus ik holde snel het Kruidvat binnen en vroeg hijgend om een paar batterijtjes. De goedkoopste vroeg ik nog. De goedkoopste die de verkoper zo snel zag kostten 4,49 euro!!! Ik dacht er verder niet bij na, kocht ze, holde naar buiten achter de stoet aan, scheurde de verpakking open en propte ze in mijn camera. En toen… gebeurde er niets.  Hij deed het niet. Niets! Balen. Wat bleek noou, ik had oplaadbare batterijen gekocht. Die nu nog leeg waren. Daarom waren ze ook zo duur natuurlijk.

Ondertussen zag ik schattige kindjes geschminkt en verkleed als hulp Zwarte Pietjes. De fanfare marcheerde vrolijk door, en al die ouders die meeliepen. En helaas kon ik het niet op de gevoelige plaat vastleggen. Maar neem het maar van mij aan. Het was geweldig, en zo schattig al die kindjes die zo vol verwachting, zenuwachtig daar rond liepen. 

Ik krijg daar altijd weer een brok in mijn keel van. Toevallig had ik het daar van de week met een paar collega’s over. Ik bekende dat ik altijd volschiet bij Sinterklaasoptochten en tijdens de kerstliederen in de nacht mis in de kerk. Ik zing het Glohohoriaaa in Excelcis Deo altijd met een snik in mijn stem.

En 1 van mijn collega’s zei meteen: ‘ik oooooook’ . En ik zei: ik heb het ook bij een groot koor dat staat te zingen. En een andere collega zei: ‘ik heb het bij een fanfare,  als er een fanfare langskomt, schiet ik vol’. En waar mijn collega’s en ik het  allemaal bij hebben is wanneer we ‘Amazing Grace’ horen. 

Ik kan er niets aan doen. Ik voel mij er een beetje ongemakkelijk bij omdat Amazing Grace in het Nederlands als ‘Waarheen leidt de weg’ door Mieke Telkamp gezongen werd. Jaar in jaar uit de nummer 1 van de begrafenis top 10. En nu ik er over nadenk, heb ik het stiekum bij meer smartlappen. Wat denk je van ‘We’ll meet again’ van Vera Lynn? Of ‘de glimlach van een kind’ van Willy Alberti? 

Ja, het is misschien een beetje beschamend, maar aan de andere kant.  Who cares! Dit zijn gewoon mijn geheime zwaktes. En heb jij ze stiekem ook, en durf je ze te delen?