Anouk en Elton John kwamen net voorbij

Vandaag is het tweede Kerstdag en wij zitten heerlijk op de bank met de tv op Cultura 24 naar de Top 2000 studio te kijken, en te luisteren naar alle prachtige muziek die langskom. Dit is echt mijn favoriete radioweek van het jaar. Al die gouwe-ouwes waar je een ‘oja’ gevoel bij krijgt. Nu tijdens het typen van deze zin hoor ik Elton John met ‘Daniël’ op de achtergrond.

Michael en ik zijn vanavond gezellig samen. Heerlijk! Op Kerstavond zijn we naar de kerk gegaan. Rebecca zong mee in het kerkkoor. Dus we konden weer heerlijk meebrullen met ‘Stille nacht, heilige nacht, de Herdertjes lagen bij nachte, Nu sijt Wellekome’ en noem maar op. Er waren ontzettend veel kinderen in de kerk, die allemaal naar voren mochten komen om het ‘echte’ kindje Jezus te mogen aanschouwen. Een heel schattig klein echt babietje met pap en mam als Jozef en Maria. De volgende dag was het mijn leesbeurt in de kerk tijdens de mis en ook dat vond ik heel mooi. In de middag zijn we lekker bij mams gaan eten met de hele gang aanwezig. Pap, mam, zus, broer, neef, nicht. Heel gezellig, en heerlijk gegeten.

Maar vanochtend scheen het zonnetje en hadden we echt even behoefte om een frisse neus te halen. Na twee dagen eten en nauwelijks beweging werd het weer eens tijd. En zeker voor Michael. Want Michael is op dieet. Jawel, al zeker vier weken. En hij is inmiddels al 15 kilo afgevallen!!!!! Echt waar, ik ben zo trots op hem. En hij heeft daar de meest moeilijke maand van het jaar voor uitgezocht. Ik bedoel: wie valt er nu af in december?  Maar hij doet het toch.

Als Michael wat in zijn hoofd haalt, dan is hij daar niet meer van af te brengen. En dan gaat hij er ook voor 100% voor. Dus ik denk dat hij de eerste dagen niet eens boven de 1500 calorieën. Dan kan je echt van een crash dieet spreken. Maar hij had dit even nodig als kickstart. Inmiddels is het wat normaler met ’s morgens, ’s middags en ‘s avonds eten maar allemaal van het magere en kleine porties. En dat voor een Amerikaan! Iedere ochtend en avond staat hij op de weegschaal en is echt van slag als hij niets is afgevallen. Ongelooflijk.

Robert Palmer zingt nog steeds over zijn addiction to love.

Jaren heb ik lopen zeuren dat hij wat meer moest bewegen. Maar nee hoor, hij was niet in beweging te krijgen. En nu? Hij heeft de geest gekregen, en loopt kilometers op een dag. Twee keer achterelkaar een heuvel op hier in het park in Rijswijk, daar draait hij zijn hand niet meer voor om.

Ik verdenk dit als typisch weer een mannenaanpak. Het is erop of eronder. Geen middenweg. Toen ik dus vanmorgen voorstelde om even een stukje te gaan wandelen, had ik gewoon een rondje om de kinderboerderij in mijn gedachte. Maar nee hoor, we gingen naar het heuvelachtige Wilhelminapark. Rebecca ging ook mee. De app op de telefoon werd ingesteld op tijd en afstand, en daar gingen we in powerwalk de heuvels op. Want anders verbrand je niets heeft Michael inmiddels geleerd van internet.

Stevig doorlopend liep Michael zonder problemen de heuvels op, terwijl hijgend bovenkwam. Is dit de man die ik zo vaak mee moest sleuren voor een rondje Clingendael of strand? De man die hevig hoestend in de duinen van Meyendel alle dieren tot in de verre omtrek een rolberoerte bezorgde? De man die na een rondje op de Rijswijkse markt puffend naast mij liep? Ik weet het: ik moet mijn zegeningen tellen, maar ik ben hier gewoon nog niet aan gewend. Nu wil hij zich zelfs inschrijven voor de Nijmeegse Vierdaagse.

Ik weet niet wat mij overkomt. Kijk, ik hou heel erg van wandelen. En ik kijk er naar uit om in het voorjaar lekker lange stukken over het strand of in de bossen te wandelen. Ik ben ontzettend trots op hem, en zal hem hier zeker in steunen. Ik hobbel echt wel mee in powersnelheid tijdens de wandelingen, maar de Vierdaagse gaat mij toch echt te ver. Maar mocht hij dat gaan doen, mocht het mogelijk zijn, dan beloof ik met een bosje gladiolen bij de finish te staan. Oh, en nu hoor ik Anouk met ‘What have you done?’

Golden Girls

Gisteravond heb ik zo ontzettend gelachen. Mijn lieve vriendinnen Cindy, Sylvia en Marianne kwamen bij mij eten. Een paar keer per jaar komen we bij elkaar om bij te kletsen en lekker te eten. Ik had voor de gelegenheid cupcakes gebakken en wilde ze decoreren met leuke kerstaccenten zoals kersttakjes, Kerst- en sneeuwmannen. Dus had ik groene, witte en rode marsepein gekocht en een flesje van die zilveren parels die je kan eten. Afijn ik heb het geprobeerd. Maar wat is dat moeilijk zeg. Ik dacht dat dat een eitje zou zijn. Maar echt niet! Het zag het niet uit! Het leek meer op kleiwerkjes van een vierjarige. Zo zielig! Gelukkig had ik ook nog een koekjesvorm in de vorm van een kerstboom en daar hebben Michael en ik gelukkig nog kerstboompjes mee kunnen maken en die erop geplakt. Een paar zilveren parels op als ballen, en hupsakee geweldig gedecoreerde cupcakes. Nou laat mij voortaan maar gewoon een stukje vlees bereiden of zo. Dit decoreren is niet echt my cup of tea.

Cindy, Sylvia en Marianne kennen elkaar dus al meer dan twintig jaar. We hebben ooit samen op dezelfde afdeling, op dezelfde kamer gewerkt. Ik ben de jongste van het stel met mijn 45 jaar. De oudste is 54. En gisteravond zijn we er achter gekomen dat ik nog de enige ben zonder leesbril. Dus ik heb nog een paar jaar zonder bril te gaan als ik het zelfde patroon volg.

Voor dit avondje hadden we afgesproken om weer eens ouderwets een spelletje te doen. We begonnen met Triviant, en dat speelden we in twee teams. En dat is zo leuk omdat je dan met elkaar kan overleggen. En grappig hoe je het andere team van het goede antwoord weg hoort gaan, om daarna fout te antwoorden. Maar we kwamen er naar een tijdje wel achter dat de eerste versie van de Triviant vragen inmiddels wel aardig verjaard is. Dus na het eten gingen we door met de Top 2000 quiz. Bij het spel zit net zo’n bel bij zoals Matthijs van Nieuwkerk tijdens de Top 2000 Agogo gebruikt. En de score wordt ook bijgehouden op een bijgeleverd Top 2000 bierviltje.

In een aantal vragen wordt verzocht om een liedje na de eerste zin door te zingen. Oh, wat hebben we daarbij gelachen. We hebben luidkeels o.a. 99 luftballons gezongen, I shot the sheriff van Eric Clapton en the Wall van Pink Floyd en. Bij de laatste kwamen we erachter dat ik die altijd verkeerd hebben gezongen. Ik zong altijd: ‘We don’t need no education, we don’t need no force control”. Maar dat moet zijn: We don’t need no education, we don’t need no thought control”. Grappig dat je dit dan al jaaaaren verkeerd zong. Ik vertelde dit vanmiddag aan Rebecca en zij zong het ook al jaren verkeerd.

Tijdens de quiz met al die vragen of muziek van vroegen kwamen er nostalgische bekentenissen naar boven. Zo was Cindy vroeger head over heals verliefd op Donny Osmond. Marianne totally in love David Cassidy. En Sylvia brult altijd mee als ze Charlie Rich met ‘the most beautiful girl in the World’ hoort. Dus hebben we nog even geluisterd naar David Cassidy’s ‘I think I love you’ en naar ‘the most beautiful girl’. Voor de buren moet het vreselijk zijn geweest om ons gebler aan te horen. Maar we hebben zo’n lol erbij gehad. Geweldig! Over een paar maandjes doen we dit weer.  

Kamikaze-fietsers

Ik heb er al eens eerder over gemopperd, en ik kan mijzelf niet weerhouden om er nog een post aan te wijden. En dan heb ik het over die ongelooflijk irritante mannen op de fiets ’s morgens vroeg. Die mannen die als maniakken door het verkeer scheuren. Vaak met een leeg kinderzitje achterop. Ze rijden dwars door het rode licht, halen je in links en rechts en stoppen zelfs niet als je het zebrapad oversteekt.

Eén van mijn collega’s werd een tijdje geleden bijna van haar sokken gereden terwijl ze gewoon keurig op het zebrapad overstak. Een racende fietser kon haar nog net ontwijken. En toen kon zij ook nog een verwensing naar d’r hoofd krijgen. Nu is mijn collega ook niet voor de poes, dus heeft nog even snel een flinke trap tegen z’n wiel gegeven, waardoor die vent onderuit ging. Verdient misschien geen schoonheidsprijs, maar ik vond het wel stoer, want wat zij naar haar hoofd kreeg verdiende zeker geen schoonheidsprijs. Terwijl zij gewoon via de zebra overstak. Moet niet gekker worden!

Van de week zag ik weer een paar van die stoere mannen ongelooflijk in de fout gaan. Het begon maandag al toen ik met de tram ging. Ik zat bijna vooraan en kon goed zien wat er gebeurde. Op het Rijswijkseplein kruist de tram een fietspad en jawel hoor, ik zag het gebeuren. Een stoere vent op een fiets dacht nog even vlak voor de tram te kunnen schieten. Hierdoor moest de trambestuurder keihard op z’n rem staan om die vent te ontwijken. Het scheelde echt een haartje. Wat dacht die man (met kinderzitje achterop!) nu? Die tram zie je echt wel aankomen. Dus de trambestuurder steekt nog even z’n hoofd uit het raam en waarschuwt met: “dat moet je volgende keer weer zo doen, lekkere bijdehand”.

Twee dagen later reed ik zo’n 20 meter op mijn fiets achter zo’n racende vent. Op de Haagweg moet er iemand rechtsaf slaan. Die auto wacht nog eerst keurig op een zeer slome voetganger op de stoep totdat die voorbij is, en slaat rechts af. Toen meneer de kamikaze-fietser als een idioot aan komt racen en er nog even snel voor wil schieten. Die auto kan nog net op z’n rem staan. Begint die idioot op de fiets de autobestuurder uit te foeteren! Nou ja zeg! HIJ glipte er nog net voor! Ik zag alles voor mij gebeuren, en ik kon keurig achter de auto om. Niets aan de hand.

Dus wat is er toch met die mannen? Is het de testosteron? Is het een oermannending? Vroeger reden mannen rond op een paard. Konden ze dwars door de velden en bossen racen. Of als cowboys over de prairie. Maar realiseren die mannen hier in de stad op hun stalen ros dan niet dat ze hier niet in de velden of op de prairie zitten? Dat het hier gewoon een kwestie van geven en nemen is in het drukke verkeer? En misschien is het tijdens de spits weleens beter of een beetje meer te geven dan te nemen.

Als iedereen dat nou eens deed, zou het wellicht een beetje meer ontspannen én veiliger zijn in het verkeer. Dus stoere mannen ga gewoon ’s in het weekend een potje paintballen of zo om dat testosteron gehalte in balans te houden, zodat jullie je op maandag als een gentleman op de fiets kunnen gedragen!

Van de Hak op de Tak

Deze keer spring ik even van de hak op de tak.

Zoals bijvoorbeeld de fijne opmerkingen die ‘my dear husband’ er soms uitkraamt. Van de week dacht ik: ik doe ’s gek en doe rode lippenstift op in plaats van mijn gewoonlijke lichte kleuren. Nou, ik was net klaar met stiften toen Michael met zijn commentaar begon. Het ging zo:

-      I don’t like dark colours of lipstick on you. You look much better in a natural look (tot zover gaat het nog, maar toen ging hij verder)

-      Actually you look like a clown, why don’t you put some red on your nose

-      Oh, and you forgot your yellow wig!!!!

Nu vraag ik je! Dit is toch al te ergJ. En over het algemeen is Michael echt een aardige vent. Maar hij kan af en toe uit de hoek komen….

Toch hebben we het over het algemeen heel gezellig hoorJ

Zoals gisteren toen we van een heerlijk verlaat Thankgiving diner hebben genoten. Wij waren uitgenodigd door vrienden van de kerk. Via de kerk komen we – een groepje van 6 dames – iedere maand bij elkaar. En nu was een speciale reden voor, namelijk Thanksgiving, en waren de mannen ook welkom. Maar omdat zaterdag beter uitkwam, vierden we het zaterdag in plaats van donderdag. Maar dat maakte in sfeer niets uit want we hebben een ontzettend gezellige avond gehad met heeeeerlijk eten. Naast de traditionele gerechten zoals turkey, cornbread, cranberrysauce, Virginiaham konden we ook genieten van heerlijke wraps, hartige taarten, een Waldorfsalade en een amuse van knoflookchampignons. En als toetje Tiramisu. Nou, dat kon slechter toch? Maar niet alleen het eten maar ook de sfeer was zo leuk. Een mooie avond om naar terug te kijken.

Rebecca kwam ook nog even aanwaaien en kon nog lekker een vorkje meeprikken, maar zij was wat later omdat ze die dag voor Zwarte Piet had gespeeld. Zij heeft voor de schoenenwinkel waar zij voor werkt samen met een collega door de Hoogstraat de hele dag als Zwarte Piet gelopen en pepernoten uitgedeeld. Dus toen ze thuiskwam moest ze eerst afschminken en dat was een aardige klus. Haar oren blijven nog wel een paar dagen smoezelig. Maar dat was de reden dat ze later kwam. Multi-culti bij ons hè: van oer-Hollandse Zwarte Piet naar Amerikaanse Thanksgiving.

Over Multi-culti gesproken: vandaag gingen we nog even naar de Action aan de Laakweg. Ik denk dat ik nauwelijks Nederlands om mij heen heb gehoord. Ik dacht toch echt even dat we de afslag naar Warschau hadden genomen. Niets dan Pools om ons heen. Dat er in het Laakkwartier vele nationaliteiten huizen, wist ik wel. Ik zie geregeld auto’s met nummerborden uit verschillende landen rondrijden. Bul, Es, D, Ro en Po zijn de meesten en recentelijk aangevuld met Gr. En de Action is blijkbaar heel populair op zondag onder de Polen. Ik ben benieuwd of de Bul’s, Es, D’s, Ro’s en Gr’s snel volgen. De Action als een soort marktplein in Laak waar iedereen bij elkaar komt. Heeeel interessant.

Sinterklaas Kapoentje

Sinterklaas is weer in het land. Wij hebben hem net op tv het land zien binnenkomen. Dit keer kwam hij aan met de pakjesboot in Roermond. En zoals ieder jaar was er weer aardig wat mis rondom zijn aankomst. Eerst was het paard kwijt, toen bleken in plaats van 175 zakken met pepernoten, er 175 zakken met geld van de boot gehaald te waren. En dat geld was bedoeld om cadeautjes voor de kinderen te kopen. Dus nu had Sinterklaas geen geld meer. En zo worden er een paar verhaaltjes bijverzonnen om de intocht wat op te leuken.

Ik vind het altijd zo leuk om hier naar te kijken. Het is een gezellige traditie. En grappig dat er zoveel bekende Nederlanders aan mee willen helpen. Diewertje Blok die het presenteert, Eric van Muiswinkel als Hoofdpiet, en dit jaar zag ik zelfs Jan Marijnissen in een klein rolletje als veerpontschipper. Ik schiet altijd een beetje vol als ik hier naar kijk, als ik al die kindjes zo enthousiast en verwachtingsvol zie zingen. En zelfs de burgemeester die enthousiast met z’n ambtsketting om staat mee te zingen. Kan je je voorstellen dat Michael Bloomberg van New York zoiets zou doen? Heel grappig.

Ik heb geweldige herinneringen aan gezellige Sinterklaasavondjes. Die spanning vooraf. Opa en oma er altijd bij. En de buurman die keihard op onze deur bonsde en zorgde dat de zakken met cadeautjes voor de voordeur klaar stonden. Onze buurman had er trouwens ontzettende lol in om de pepernoten met een rotvaart de woonkamer in te keilen. Zo dat mijn opa eens een pepernoot keihard tegen hoofd aan kreeg en sindsdien ieder jaar op moment van het strooien met een kussen van de bank tegen z’n hoofd aanzat om zich te beschermen tegen de keiharde pepernoten. Mijn moeder zette altijd een pan warme chocomelk op de kachel en we hadden lekkere banketletter bij.

En later hebben we deze traditie voortgezet met Rebecca ook natuurlijk. Alleen moest ik op een gegeven moment wel uitleggen hoe Zwarte Piet ons huis binnenkwam terwijl we alleen maar centrale verwarming hadden. Maar gelukkig hadden we een bovenlichtje boven de deur. Dus toen heb ik maar verteld dat Zwarte Piet daar doorheen kon.

Toen Michael naar Nederland kwam moesten we hem vertellen over het Sinterklaasfeest, en dan besef je weer des te meer wat een bijzonder verhaal het is. En hoe ongeloofwaardig het geheel is, Michael heeft vanaf het begin het gehele Sinterklaasgebeuren omarmt. Hij zit met even veel enthousiasme naar de intocht te kijken. En heeft samen met Rebecca vele jaren zijn schoen naast de kachel gezet en geprobeerd Sinterklaas Kapoentje te zingen. En als wij later in de VS wonen wil Michael deze traditie zeker in ere houden. En dat is leuk!

Maar aanstaande week duiken we eerst weer in de Amerikaanse traditie want a.s. donderdag is Thanksgiving. Maar heel uitzonderlijk vieren we het dit jaar niet op de donderdag zelf maar op de zaterdag erna. Vrienden van ons zijn zo aardig om ons samen met een aantal kennissen van de kerk samen te vieren. En iedereen neemt wat mee. Dus komende week is het weer Turkeytime. We kijken er naar uit!

Second Time Around

En nu is het de donderdag na de elections. En Yes he can!, He did it!, He made it! Obama mag nog eens 4 jaar in het Witte Huis blijven. En ik ben er echt heel blij mee, moet ik eerlijk zeggen. Hoewel ik Mitt een slimme vent vind, en een zeer charismatische presidentenkop vind hebben, vertrouw ik hem niet. Hij is mij te glad, te gepolijst. En eerlijk gezegd die stiekkumme opname van hem waarin hij 47% van de mensen afschrijft omdat ze toch maar steunen op de overheid, is natuurlijk een hele simplistische nare gedachte.

Kijk, ik ben het ook eens dat iedereen zijn steentje moet bijdragen in de maatschappij. En zeker niet op andermans zak teren. Zoals good old John F. Kennedy al zei: “My fellow Americans, ask not what your country can do for you, ask what you can do for your country.”

Maar Mitt deed gewoon voorkomen dat IEDEREEN rijk kan worden als je dat zou willen, en je eigenlijk een loser bent als je het niet bent. En nou meneer Romney, zo eenvoudig is het allemaal niet in het leven. Als jij toevallig niet gezegend bent met bijvoorbeeld een goede gezondheid, of je komt in een verkeerd nest terecht, dan kan je leven wel even heel anders lopen. Dus daarom ben ik blij dat Obama president is gebleven. Mitt kan nu weer doen waar hij goed in is. Hij schijnt een heel goede goeverneur van Massachussetts te zijn geweest, en een geweldige zakenman. Nou prachtig! Ga zo door, zou ik zeggen.

En wat mij ook wel heel raar had geleken is dat de Romneys vanuit hun Mormoonse geloof geen koffie, thee of alcohol drinken. Dat zou een aparte situatie worden tijdens diners, officiële gala’s, ontvangsten en ik weet niet wat meer. En daar zou de koffie/thee- en wijnleverancier van het Witte Huis niet blij mee zijn geweest. Die voelde de bui al hangenJ. En ook hij kan weer opgelucht ademhalen.

Wat ik wel hoop is dat de Democraten en de Republikeinen een weg vinden om meer met elkaar samen te werken. Beiden hebben hetzelfde doel voor ogen, de opbouw en het welzijn van Amerika. Alsjeblieft stap over je eigen schaduw heen soms, give and take. Werkelijk het niveau ligt soms niet hoger dan een 4-jarige die gewoon uit peuter/kleuterpubertijddwarsheid overal nee op zegt. Heb je weleens op het gezicht van meneer Boehner gelet in het House of Representatives? Zijn hele gezicht staat continue op ‘nee’. Dik vet nee. Nou en zo werkt het dus niet. Hij was al een paar keer te gast bij ‘Meet the Press’, een zeer slimme vent, maar zo buigzaam als een stuk plaatstaal. Kijk, en dan blijf je op een bepaald punt hangen, en kom je niet verder.

Maar nu op dit moment wordt een stukje oostkust weer bedolven onder een laag sneeuw. Arme mensen daar. Eerst Sandy en nu Snowy. Maar ik wil de sneeuw even symbolisch gebruiken. De sneeuw als een zachte witte laag die de rotzooi even tijdelijk bedekt. En zo moet het ook met de onenigheid tussen de twee partijen gaan. Berg de strijdbijlen weer op en bedek alles met een laagje zachtheid. Alles komt wel weer goed.

Amerikanen zijn veerkrachtig, liggen ze om, dan komen ze zo weer overeind. Dat is Amerikanen wel toevertrouwd.

Zeg maar nee dan krijg je er twee

Twee weken geleden belde er een aardige meneer met een charmant zuidelijk accent om 9.30 uur ’s avonds notabene, wat ik al vrij laat vond, om te vragen of ik een abonnement op de Telegraaf wilde nemen. Ik heb die meneer alle 4 zijn vragen en aanbiedingen met een keurig ‘nee hoor, dank u’ geantwoord. En wat viel er die zaterdag daarop op de mat? De Telegraaf! En sindsdien iedere ochtend tot nu toe. Plus dat wij nu ook sinds 4 dagen de Volkskrant krijgen. Heel aardig van die krantenmeneren, maar wat is er niet goed doorgekomen van de 4x nee?

Nu heb ik deze week vrij dus komen de kranten wel goed uit. Nu heb ik tijd om ze uitgebreid te lezen. Dus maak ik er maar gebruik of misbruik van. Zo las ik vanmorgen in de Volkskrant dat de NOS correspondent in Amerika Eelco Bosch van Rosenthal weer terug naar Nederland komt. Zijn vier jaar in Amerika zitten erop en de NOS schijnt een soort roulatiesysteem te hebben voor correspondenten. Dus tijd voor een nieuwe. Ik begrijp dat systeem wel, maar aan de andere kant is het ook wel jammer en misschien zelfs een beetje kapitaalvernietiging.

Ik bedoel, ik kan mij voorstellen dat het best een tijd kost om je weg te vinden in journalistiek Washington laat staan de rest van de VS. En al de contacten die je moet opbouwen… En dan heb ik het niet eens over de kijkers. Ik moest destijds al wennen toen Charles Groenhuijsen niet meer vanuit Washington verslag deed, nu was ik inmiddels gewend aan Eelco zijn hoofd en nu verdwijnt hij ook weer. Vier jaar is eigenlijk best kort. Ik hoop dat Erik Mouthaan van RTL nog een tijdje blijft.

Gelukkig mag Eelco nog wel verslag doen van de verkiezingen. En wat dat gaat worden? Mijn hemel what a mess! Ik verwacht ook niet dat de uislag al bekend zal zijn aan het eind van de dag op 6 november. Vandaag begreep ik dat New Jersey een dag extra de tijd krijgen om te stemmen. En dan hebben we het niet eens over de peilingen. Het schijnt echt een nek-aan-nek race te worden. Allebei schommelen ze rond de 47%. Dit doet mij te denken aan die vreselijke nek-aan-nek race in 2000. Ik heb het net even opgezocht maar dat jaar heeft George W. Bush gewonnen met 271 stemmen tegenover 266 voor Al Gore. En dat speelde zich allemaal af in Florida waar Jeb Bush (broertje) goeverneur was.

Ik hoop dat het deze keer niet zo zal verlopen. Ik hoop op een eerlijke race met een eerlijke uitkomst. Hoewel de mensen in de getroffen gebieden in New Jersey en New York andere prioriteiten hebben zoals een dak boven hun hoofd, electriciteit en stromend water (geen zeewater).

Nog maar even en we weten hopelijk meer. We shall see!

Sandy en Halloween

Tja en dan is het gewoon alweer Halloween vandaag. Ik heb het gevoel dat het nog maar een paar maanden geleden is dat ik over de vorige Halloween schreef. Maar nu zijn we alweer een heel jaar verder! Heel cliché maar de tijd gaat snel.

Vandaag hebben we Halloween heel creatief doorgebracht. We hadden al een paar pumpkins in huis, en Michael wilde ze graag gaan insnijden om er daarna lichtjes in te doen. En Rebecca wilde de kleine pompoentjes schilderen en daarna bestrooien met glitters. Dus kochten we wat crea-bea spullen en gingen aan de slag. Althans Michael en Rebecca en ik keek toe en zorgde voor de versnaperingen. Om in de crea-bea mood te komen had Michael een aantal Martha Stewart afleveringen opgezocht op Apple tv.

Martha Stewart de koningin van de crea-bea wereld. Heel leuk om te zien wat Martha kan maken van een paar simpele dingen. Ze maakte een paar enge Halloween spinnen van een paar pijpenragers. En met een stukje oranje papier met een plastic spinnetje rond wat kerstverlichting maakt ze geweldig grappige Halloweenverlichting. Nu wil Rebecca wil graag vriendinnen worden met Martha omdat ze allemaal van die geweldige dingen kan maken, heerlijk kan koken, en natuurlijk de beste Halloween treats van de buurt heeft. En met dat op de achtergrond begon de ‘workshop’.

En tadaah hier de resultaten. Schattig toch?

Ondertussen volgen we ook nog steeds het ‘Sandy’-nieuws uit de VS. De video’s en foto’s van de overstromingen in New Jersey hebben we al allemaal bekeken. Het is het gebied waar Michael zijn jeugd heeft doorgebracht. Hij volgt een aantal kennissen van vroeger via Facebook en via hen hoort hij indrukwekkende verzoeken. Zo bood iemand aan dat als iemand wilde douchen bij haar welkom was, want zij had inmiddels weer elektriciteit. En iemand anders vroeg om wat benzine want in de gehele county Sussex in New Jersey was totaal geen benzine meer, en dat zou naar verwachting nog een week aanhouden. Dit lijkt meer op een oorlog- of derdewereldsituatie. Als je ook zag hoeveel water er nog in de metrotunnels in New York staat, dan vraag je je af waar je in hemelsnaam moeten beginnen met het wegpompen. Nee, deze ramp zal nog langdurende gevolgen hebben, ben ik bang.

Inmiddels naderen we de election day van 6 november met rasse schreden. Er gaan al voorzichtige geluiden over uitstel en zo de ronde. Het zou inderdaad niet helemaal eerlijk zijn als mensen in de getroffen gebieden niet in de gelegenheid zouden kunnen zijn om te stemmen. Ik vraag mij af hoe ze dat gaan oplossen. Trouwens daar zal hun hoofd op dit moment niet naar staan. Het is meer redden wat er te redden valt. De eerste weken doorkomen, en daarna de schade taxeren.

President Obama moet nu natuurlijk als een Vader des Vaderlands de noodgebieden bezoeken, troost en hulp bieden. Ik zag al wat beelden langskomen van het bezoek. Bij iedere grote storm zoals er de laatste jaren aardig wat de kust van Amerika teisteren, ben ik weer verbaasd van de kracht en het geweld daarvan. Palen breken als luciferhoutjes, boten worden opgetild als speelgoedbootjes. Niets is veilig voor de wind en het wassende water.

En daarmee zie ik meteen een oplossing voor ons budgettekort hier in Nederland. Nederland bekend om de dijken, de waterkeringen en de polders. Wij zijn De Deskundigen op dit gebied. Ik bedoel: het begon al met Hansje Brinker met zijn vinger in de dijk. Volgens mij ligt geheel West Nederland onder de zeespiegel en moet continue beschermd worden tegen het tij. Dus Nederlandse dijkbouwers pak de koffers in en neem het eerstebeste vliegtuig naar Amerika! Biedt uw diensten aan! Bouw een paar dijken, waterkeringen, polder stukken New Jersey in. Zo kan Atlantic City zijn houten boardwalk weer terugkrijgen, New York er weer een Nederlands bouwwerk bij krijgt (daar is het toch ooit mee begonnen allemaal daar in Nieuw Amsterdam) én Nederland met deze orders weer een beetje minder in de rode cijfers zal zitten. Win-win toch?

America, The Land of Promise…?

Tja, en toen stonden vannacht (voor ons hier) de President en de wannabee President tegenover elkaar in het strijdperk. En het ging er stevig aan toe. En gelukkig maar, wat de President kon wel iets goed gebruiken na zijn laatste optreden in Denver. En de polls zeggen dat Obama heeft gewonnen.

De President liet weer zien waarom hij ooit President is geworden. Dat hij ooit gekozen is op zijn capaciteiten en intellectuele vermogen. Ik wil niet zeggen dat meneer Romney een domme meneer is. Beslist niet! Hij is een zeer slimme, gewiekste zakenman. En voor zover ik heb begrepen heeft hij zijn strepen zeker verdiend tijdens zijn goeverneursschap in de staat Massachussetts.

Nu is het wel zo dat Massachussetts, hoewel het ook zeker zijn problemen kent, één van de fijnere staten is om te leiden natuurlijk. Het is over het algemeen een voortvarende staat met o.a. één van de meest prestigieuze universiteiten ter wereld: Harvard! En dat brengt een grote groep hoogopgeleide mensen met zich mee. Dus toen Romney pochte over het onderwijssysteem dat hij in Massachussetts zo goed op poten heeft gezet, dacht ik bij mijzelf dat dit geweldig is, maar dat er al een aardige basis lag natuurlijk. Hoewel ik weet dat het public education system heel wat anders is dan Harvard bijvoorbeeld. Waar hij zeker alle krediet voor mag krijgen is de ziektekostenverzekering die hij in Massachussetts heeft doorgevoerd. Dat moet een opluchting zijn voor de mensen daar, om no matter what zeker te zijn van een ziektekostenverzekering.

Daarom vind ik het ook zo jammer dat Romney tijdens de campagne een beetje teveel zijn oren heeft laten hangen naar de meer extreme Tea Party aanhangers binnen zijn partij. Dat is eigenlijk jammer omdat in beginsel niet al zijn ideeën even slecht zijn, maar hij naar mijn idee een beetje te ver weggedwaald is van zijn basis. Puur om een grotere groep mensen te pleasen. Tja, en dat is ook politiek. Een beetje met alle winden meewaaien. Je moet het maar kunnen.

President Obama legde tijdens deze townhall meeting duidelijk uit waar het om draaide. Gaf goed antwoord op de vragen, en weerlegde een aantal uitingen van de andere kant. Uit onmacht begon Romney toen een beetje om zich heen te slaan. Hij interrumpeerde de debatleider een aantal keren op een bijna onbeschofte manier. Maar deze dame was niet voor de poes en hield de touwtjes goed in handen. Daarna zag Romney zelfs nog kans om de President ordinair te onderbreken. Nou vraag ik je! Dat vind ik zonder respect. En als je al geen respect voor de president hebt….voor wie heb je het dan wel?

Toen kwam de grote bananenschil. Romney probeerde de dood van de Amerikaanse ambassadeur in Libië in de schoenen te schuiven van de Government. Hij probeerde er een politiek punt van te maken. En dat lukte niet. De President, ongehoord fel voor zijn doen, diende hem van repliek. En daarop werd Romney ook nog even op zijn plek gezet door de debatleider Candy toen hij wat feiten wilde verdraaien. Kijk, toen kon hij niet anders dan met de staart tussen zijn benen terug de hoek in. Politiek vraagt gewoon veel lenigheid van de politicus. De dokter in Forrest Gump zei het ook al:”His legs are strong, as strong as I’ve ever seen. But his back’s is as crooked as a politician!”. Zoals ik al eerder zei: Mitt Romney heeft het charisma en het uiterlijk van een President. Maar kan je hem vertrouwen? 6 november weten we het. Ik ben benieuwd!

Roaring Twenties

Nou daar heb ik mij dus aardig vergist in ‘Bassethound’ Joe Biden. Want hij is beslist pittiger dan dat ik hem voor ogen had. En Paul Ryan kefte niet, maar diende keurig van repliek. Wij zijn deze keer niet midden in de nacht opgestaan om het debat tussen Joe Biden en Paul Ryan live te bekijken, maar hebben het die avond daarna gedaan. Joe liet gelukkig beslist meer pit zien dan de president himself, en Paul Ryan heeft zich goed staande gehouden. Zeker voor iemand die voor het eerst zo’n debat op tv deed. Ik zag een biografie van de twee heren langskomen ergens op een site. Toen Joe Biden de politiek intrad in 1970 werd Paul Ryan geboren. Dus dat geeft wel weer wat een wereld van ervaring daartussen zit. Dus echt petje voor ‘rookie’ Paul Ryan in deze arena.

Maar gelukkig heeft Joe Biden met zijn performance het gezicht van de Democrats wat gered hiermee. Inhoudelijk vond ik niet alles even duidelijk. Ik twijfel nog steeds over de uitvoerbaarheid van de plannen van de Republikeinen zonder dat het de ‘middle class’ zal schaden. Maar ik hoorde ook niet echt veel nieuws van Joe Biden dan wat ze al niet 4 jaar lang doen. En ik denk heus dat ze wel wat goed doen, want de werkloosheid gaat steeds een tikkie naar beneden, maar een beetje krachtiger mag het naar mijn idee allemaal wel. Nou, we zullen zien of op de 16^e Obama een betere performance toont.

En nu iets anders: Rebecca is 20 jaar geworden van de week, en ter gelegenheid hiervan zitten wij nu al een kleine week in festiviteiten. Het begon de avond voorafgaand aan haar verjaardag. Om 12 uur wilde ze samen met haar vriendje op haar verjaardag toasten. En dat hebben ze gedaan… met het gevolg dat Michael en ik dus tot 1.30 lagen te wachten tot ze eindelijk thuiskwam. Op haar verjaardag zelf hebben we gegourmet. Dat was een grote wens van Rebecca. Zij is gek op gourmetten. En ze heeft ook heerlijk zitten kokkerellen aan tafel. Wat is eigenlijk heel bijzonder is om Rebecca normaal gesproken niets om koken geeft. Maar aan tafel vindt ze het gezellig om te doen.

Maar daar was de viering van haar verjaardag nog niet compleet, dus hebben we gisteravond (zaterdag) nog een gezellig avondje gehad met familie en vrienden. En dat was heel leuk met een hapje en een drankje. Heel vrolijk allemaal en het tegenovergestelde van hoe ik mij voelde de avond voor haar verjaardag. Ik was die hele dag al een beetje emotioneel. De emmer was bijna vol… tot het moment dat ik in de keuken gewoon lekker boerenkoolstampot met speklapjes stond klaar te maken. Ineens dacht ik aan het feit dat mijn kleine meisje de volgende dag geen tiener meer zou zijn, maar een jonge dame van 20 jaar!! En dat zij (wij) op de drempel staan van een nieuw tijdperk. Een nieuw hoofdstuk in ons leven.

En hoewel ik dat heel bijzonder en fantastisch vind, werd ik er ook ineens heel emotioneel van. En dus begin ik ineens hard te huilen daar zo boven de boerenkool en de speklapjes (we hadden ook nog rookworst). Tranene met tuiten.

Nu toon ik altijd heel snel als ik heb gehuild. Sommige mensen kunnen redelijk elegant huilen. Een beetje een traantje wegpinken met een tipje van een zakdoekje. Maar ik niet. Zodra er bij mij een traan verschijnt wordt mijn neus rood. Zo rood dat Rudolf jaloers zou worden. Ik krijg vlekken in mijn gezicht, mijn bovenlip zwelt op en ik krijg een enorme snotneus. Maar ik wilde Michael en Rebecca niet laten weten dat ik had gehuild, dus probeerde ik zo goed en kwaad als ik kon weer zo snel mogelijk mijzelf terug te vinden, en liep ik à la Emma Thompson na haar emotionele breakdown in ‘Love Actually’ met in de achtergrond Joni Mitchell zingend, weer terug de woonkamer in. En gelukkig was het vrij donker en hadden we kaarsjes aan, dat scheelde.

Toen ik 20 werd heeft mijn moeder als een grapje de plaat: ‘Spiegelbeeld’ van Willeke Alberti gedraaid over een meisje dat 20 jaar wordt. Ik heb dit plaatje via Youtube aan Rebecca laten horen. 20 is speciaal. Je tienertijd is voorbij maar je bent nog steeds piepjong. Je hebt al flink wat herinneringen opgebouwd zoals een eerste keer in zovele dingen, maar er komt nog zoveel meer. En als ouders… kan je toekijken als je kind, die weer een grote stap omhoog op de ladder van het leven maakt, en haar opvangen als ze eens struikelt. Heel speciaal… snik!

Midnight Debate

Wij zijn in de nacht van woensdag op donderdag ’s-nachts om 3 uur opgestaan om het eerste debat tussen president Obama en zijn tegenstander Romney te zien. Ik had mij al voorgenomen om deze verkiezingen goed te volgen, dus wilde ik dit debat zeker zien. Eigenlijk wilde ik al vroeg gaan slapen, zo rond een uur of 10, dan opblijven voor het debat, en daarna weer even 2 uurtjes slapen. Maar het begon al dat ik pas een twaalf uur sliep, maar mijn ingebouwde wekker vertelde mij gelukkig toch om 10 voor 3 dat het debat bijna begon. Het debat werd geleid door Jim Lehrer. En dat vond ik wel grappig omdat ik zo’n 2 jaar geleden nog contact had met PBS Newshour van Jim Lehrer. Ray Suarez van PBS Newshour heeft  toen voor het programma minister Klink geïnterviewd over het Nederlandse zorgstelsel.

Het debat begon en wat interessant is dat onderin het beeld je kon zien hoe een focusgroep van ‘undecided voters’ uit Denver reageren op de uitlatingen van de president en zijn tegenstander. Eén lijn voor mannen en één voor vrouwen. En weet je wat al snel duidelijk was? Vrouwen reageren positiever op president Obama dan op Romney. Heel duidelijk. Verder reageren vrouwen heviger op onderwerpen zoals ‘education’. Maar als er ‘tax-onderwerpen’ worden besproken blijft de lijn erg ‘flat’.

En dan het debat zelf. Tja wat zal ik zeggen als spuit 11, want zo ongeveer alles is al besproken de laatste dagen. Maar ook ik moet toegeven dat ik nogal teleurgesteld was in het optreden van Obama. Ik zat ook continue met een soort spanning in mijn lijf te wachten tot het moment dat hij dan eindelijk los zou komen, en op zijn eigen manier – die we allemaal zo goed kennen – zijn statement zou maken. Maar helaas … het bleef uit. Het bleef maar suf en ‘flat’. Hij werd in de media ‘rusty’ genoemd. En dat vond ik ook. Hij bleef ook maar naar beneden kijken. Ik had ‘m wel door elkaar willen schudden. En ondertussen? Ondertussen stond Romney daar als een soort reïncarnatie van een sterke, krachtige jaren-50 persoonlijkheid met ‘presidential potentials’.

Dat hij volgens de commentatoren geregeld een 180 graden draai maakte in zijn opvattingen zal de gemiddelde Amerikaanse stemmer waarschijnlijk ontgaan. Maar het is een feit dat hij er stond zoals hij daar stond. Hij was zo krachtig dat hij er steeds meer in ging geloven zodat hij zelfs de debatleider Jim Lehrer een aantal keren de mond snoerde. En Jim Lehrer was daar helaas niet tegen bestand leek het. Hij gaf beide kandidaten wel heel erg veel ruimte.

Iedereen was het er dus over eens, Democraten en Republikeinen: Mitt Romney had dit debat gewonnen. Glorie voor de grote held voor….. maar liefst zo’n 6 uur want toen kwam het grote ‘big bird verhaal’ uit de hoed. Die zin viel mij al op tijdens het debat dat Romney zei dat hij PBS zo geweldig vond, dat hij zo van Big Bird hield en Jim Lehrer hield. Jim Lehrer werd gewoon in 1 zin genoemd met Big Bird. Dat vond ik al zo raar.

Kijk en dat was weer een bananenschil voor Romney. Dit moet je gewoon niet doen! Kom niet aan Sesamstraat, kom niet aan Big Bird en Elmo en al die anderen. Daar win je geen stemmen mee! En trouwens vandaag begreep ik dat PBS zo’n 0.2225 miljard aan subsidie per jaar krijgt terwijl de olie-industrie er zo’n 4 miljard ontvangt. Dus niet handig in het beeld om hiervoor ‘Big bird’ zijn nek om te draaien. En dus deed Amerika waar Amerika goed in is, en begon meteen met acties en demonstraties tegen dit besluit.

Tja, wat dit gaat worden, God knows! Obama staat nog voor, maar voor hoelang nog? Op 11 oktober staat de vice-president Joe Biden tegenover zijn tegenstander Paul Ryan. Ik ben heel benieuwd wat dat gaat worden. Paul Ryan ziet er naar mijn idee uit als een soort klein terriërtje.

Zo eentje die je in de kuiten bijt, en blijft blaffen.

En Joe Biden…? Als we in hondenvergelijkingen blijven, komt hij op mij over als een soort Bassethound. Vriendelijk maar een beetje sullig met van die flauwe ogen en lange oren. In Walt Disney’s Aristocats zit een mooie Bassethound die geregeld over zijn eigen oren struikelt. Nou laten we zien of Bassethound Biden het op kan nemen tegen zo’n klein slim keffertje als Paul Ryan. 11 oktober weten we meer.

Knotwilgen en zo…

Soms dan rijgen de weken zo aan elkaar zonder dat er iets opwindends gebeurt. 

Of misschien gebeuren er wel dingen, maar zijn ze niet zo opwindend dat ik er inspiratie uit kan halen om er nog iets leuks over te vertellen. Zoals daar was bijvoorbeeld het Strandwalfestival hier in Rijswijk. Een jaarlijks terugkerend evenement met muziek, hapjes en drankjes en allemaal organisatie op hulpverlenend en cultureel gebied die zich dan presenteren. Het was een prachtige dag.  

Het weer kon die dag niet beter. Ik heb dan ook heerlijk met mijn moeder  over de markt gelopen. Voor ons heeft dit festival wel een speciale lading. Drie jaar geleden toen het festival viel op 9/11 is mijn moeder aangereden op de fiets door een brommer waardoor zij heel nare vijfvoudige breuk aan haar knie heeft overgehouden. Zij was toen net op weg naar mij toe om naar het festival te gaan. Maar het eindigde die dag in het ziekenhuis, waar ze pas zes weken later weer uitkwam. En helaas is die knie nooit meer de oude geworden. Ze loopt nu met een kruk, en dat is heel jammer. Maar daarom vinden we het wel belangrijk om juist naar het festival te gaan. Life goes on! Achter ons huis ligt een prachtig tennispark en daar zijn we die dag geëindigd onder het genot van een heerlijk roseetje samen met mijn vriendin José, heerlijk zittend onder de schaduw van de bomen.

Twee weken geleden hebben Rebecca en ik ook nog van zo’n prachtige nazomerdag genoten in De Horsten. We maakten een stevige wandeling in een bos dat al licht naar herfst rook. Wel hebben we ons nog even schuldig gemaakt aan ‘wildplassen’ die middag. We hielden het allebei niet meer en zijn cross country door de bramenstruik achter een evergreen gaan zitten, snel plasje (niet zo wild hoor!) zodat we heerlijk opgelucht onze weg konden vervolgen. In een stuk van het park dat wij niet zo goed kennen, vonden we een ontzettend mooi pad. Een smalle reep van land, net breed genoeg om achterelkaar te lopen, tussen twee sloten in. Het pad wordt geflankeerd door geweldige knotwilgen. 

Rebecca haat knotwilgen. 

Ze vind ze de meeste lelijke bomen die er maar bestaan. Ik vind dat het altijd wel een typisch Nederlands plaatje geeft met zwartwitte koetjes in de achtergrond. Het was echt prachtig.

Onderweg vonden we nog een paar heerlijke rijpe bramen die we meteen opgepeuzeld hebben. Maar na onze zo ongeveer 7 km loop waren we wel toe om gevoerd en gelaafd te worden. En dat hebben we gedaan bij het prachtige idyllische theehuis, waar we een paar scones en walnootcake gedeeld hebben met een heerlijk kopje thee. Wij doen dat vaak, dan nemen we twee lekkernijen en delen het samen. Hebben we van alles wat!

Ondertussen duiken we ineens met een enorme vaart de herfst in met herfststormen, regen en kou. Het paartje Vlaamse gaaien eet zich rond in onze Amerikaanse Eik voor het huis. Zo leuk te zien die beestjes met dat felblauwe veertje aan de zijkant. Weet je dat ze de eikels gewoon heel inslikken! Ik krijg al buikpijn als ik er naar kijk, maar zo doen ze dat blijkbaar. De kachel staat op stand 1 om het iets aangenamer te maken en s’avonds hebben een kaarsje aan. We hebben alweer wat pompoentjes in huis voor de gezelligheid. Want hoewel de zomer heerlijk warm weer geeft, geeft de herfst wat meer gezelligheid.

I Was Sooooooo High, Groovy

Zaterdag had ik een very high tea met een paar dames van de kerk. Heel High, het was namelijk op de 42^ste verdieping van het Strijkijzer hier in Den Haag. 

Het strijkijzer staat op het Rijswijkseplein hier in Den Haag. Net als het Flatiron building in New York is ook dit gebouw gebouwd op een driekhoekje de grootte van een postzegel. 

Normaal gesproken heb ik altijd een hekel aan dat gebouw, want het veroorzaakt enorme draaiwinden rond het gebouw. Je waait letterlijk van je fiets af als je er langs moet. Maar nu ging ik dus in het gebouw voor een High Tea in het Veranda Cafe. En wat een uitzicht! Mijn hemel. De gang naar boven in de Panoramalift was al een belevenis. Ik vond het halverwege al heel eng hoog. 

 

Het weer was zaterdag heel helder en hierdoor konden we geweldig ver kijken. We zagen aan de ene kant Scheveningen, de zee, boten op zee, en konden tot aan Hoek van Holland met al zijn kranen zien. Aan de andere kant zagen we Rijswijk, onze Bonifatiuskerk, de kerk in de Herenstraat, de kerktoren van Delft tot aan de skyline van Rotterdam met duidelijk de Euromast. Heel apart om de stad waar je normaal gesproken zo vaak door fietst, nu van bovenaf te zien. 

En de High Tea was geweldig! 

Een heerlijke combinatie van hartig en zoet. En Ria onze coordinator die zoveel jaren zo goed de schema’s voor onze leesbeurten in de kerk organiseert en het nu wat rustiger aan gaat doen, genoot heerlijk van deze Tea ter ere van al haar werk. Na de Tea waren we wel vol, maar lekker vol, niet prop. 

En dat was maar goed ook, want 2 uur later stond er een BBQ van de kerk voor de vrijwilligers van de kerk en van de organisatie Florence op het schema. Dus we konden thuis allemaal nog even uitbuiken, om daarna elkaar we te zien in de tuin van de pastorie.

Daar stond er een ontvangstcomitee klaar om iedereen te begroeten. Muziek van Elvis Presley kwam ons al tegemoet. Maar het was zelfs onze pastoor, die toch een rechtstreeks lijntje met boven moet hebben, niet gelukt om Elvis zelf op het feest te krijgen. Maar wel twee heren die daar, zeker niet onverdienstelijk, heel gezellige jaren 50, 60, 70 liedjes te zingen. Van Rock ’n Roll tot John Denver. Van Neil Diamond tot Van Morrison. 

En daar zijn ze voor de rest van de bbq niet meer mee opgehouden. Hun muziek was inspirerend dat er zelfs een paar begonnen te dansen. Zo leuk om te zien om de oudere vrijwilligers, zelfs misschien een beetje stram, de dansvloer op zagen gaan. En dat deden wij dus toen ook maar. En het was echt heel gezellig. Het weer was prachtig, het eten was lekker, en we stonden in een prachtige tuin. De muziek eindigde in een haast spirituele vorm. Op het liedje ‘ You’ve got a friend’ van James Taylor stonden we allemaal in een kring hand in hand. En zo kan je de tekst van deze evergreen ook anders lezen, haast spiritueel. 

When you're down and troubled

 And you need some loving care

And nothing, nothing is going right

Close your eyes and think of me

And soon i will be there

To brighten up even your darkest night

En het refrein kennen we allemaal. Een heel bijzondere dag die laat zien hoe waardevol het is om met een hechte club mensen dit soort fijne bijeenkomsten samen beleeft.