A lot of fietspads

Michael wist eigenlijk al heel snel hier goed de weg te vinden in Den Haag en omstreken. En zelfs verder weg ook. Ik denk dat de tijd dat hij in Duitsland was gelegerd, en daar heel veel heeft rondgereden, hem daar zeker bij helpt. Hij is gek op autorijden, dus, zeker in het begin, ging hij er vaak op uit om de omgeving te verkennen. 

En nu kent hij de weg vaak nog beter dan ik. Maar wat blijkt. Hij kent de weg wel, maar niet hoe die straten heten. En als hij de straatnaam kent, maakt hij er een soort fonetische eigen versie van. Nou is het hier ook niet altijd even eenvoudig. 

Wij hebben hier een straat die loopt door Rijswijk naar Den Haag. Het gedeelte in Rijswijk heet Haagweg, zodra je de stadsgrens van Den Haag over bent, verandert de straat in Rijswijkseweg en leidt dan naar het Rijswijkseplein. 

En dan is er ook nog een Oude Haagweg in Den Haag. Maar die ligt aardig wat verder in Den Haag. Die Oude Haagweg is ook weer een verhaal apart. Vlakbij het centrum begint een heel lange weg ‘De Loosduinseweg’ en die loopt richting – jawel – Loosduinen. Nu heet de ene kant van die weg ‘Loosduinseweg’  en de overkant ‘ Loosduinsekade’ en deze weg gaat dus op een gegeven moment over in de Oude Haagweg. Nou, hoe moet ik dat nou allemaal uitleggen? Dus vaak als ik wat uitleg, maak ik gebruik van landmarks. ‘ You know that big road starting at the Westeindeziekenhuis direction my sister? En verdraait, Michael weet precies wat ik bedoel. 

Overigens herinner ik mij nog iets grappigs uit de begintijd dat Michael hier was. Hij zei na een tijdje dat hij zich in het begin verbaasde over het feit dat zoveel straten dezelfde naam droegen, namelijk ‘fietspad’.

Dat doet mij nog aan iets anders grappigs te denken. Wij waren eens voor een lang weekend naar Vianden in Luxemburg gereden. Prachtig plaatsje met een mooi oud kasteel op de heuvel. Wij liepen dat kasteel in, en daar hoor ik ineens: ‘He, jij bent toch Karin? Was het mijn oude buurjongen van wel 20 jaar geleden die daar met zijn vrouw en kindje liep. Is dat nou niet toevallig dat je elkaar dan weer daar tegen komt? 

Maar het grappigste wat wij nooit zullen vergeten is toen Michael en ik in de auto zaten en Michael zei: ‘ there are a lot of cars with an ‘L’ on the back, where are they from? Are they from ‘Lithuania’. Dus ik dacht, hij maakt een grapje. Maar hij meende het. Dus ik zei: “I think they are all from Luxembourg, darling”. Geweldig, we konden er smakelijk om lachen. Hij was gewoon helemaal vergeten dat wij in een ander land waren.  

Tja, dat zijn Amerikanen niet gewend natuurlijk. Zij kunnen voor daaaaagen rijden, en dan zijn ze nog steeds in de VS. En lekker hun eigen taal blijven spreken. Terwijl wij 1 ½ uur oostwaarts van hier al meteen een andere taal moeten spreken. Toch heeft het wel iets speciaals. Rebecca en ik gaan woensdag voor een dagje naar Antwerpen. Een geweldige stad, we zijn er al veel vaker geweest. En zo anders dan Nederlandse steden. Je bent echt in een ander land. De bouw is anders. Lekker bourgondisch, met de prachtige kathedraal in het midden, de kasseien, de charmante maddamekes. Het wordt zo’n 18 graden, volgens de vooruitzichten, dus dat wordt een terrasje opzoeken met een lekker drankje. Laat het zonnetje maar schijnen.