Babysitten

Afgelopen woensdag vroeg mijn broer of wij die dag mijn neefje Chendo konden hebben. Nou, en dat vonden we wel leuk. Want wij zijn zoooo uit de kleine kinderen. Rebecca is al 19 dus de kindertijd ligt al een tijd achter ons. 

Chendo is in 2007 geboren na een zwangerschap van 25 weken en 4 dagen. Ik kan mij nog zo goed herinneren hoe wij allemaal in het ziekenhuis in Leiden zaten te wachten tijdens de bevalling. En dat daarna de dokter kwam, die de oma’s feliciteerde, en aangaf dat hij naar omstandigheden eigenlijk heel goed deed. Hij was natuurlijk heel klein. Zo’n 840 gram wat ik mij kan herinneren. 

We mochten per 2 man een kijkje bij de kleine man nemen, die natuurlijk aan toeters en bellen in een couveuse lag. En het rare was, Michael en ik zagen hem, en hadden allebei dezelfde gedachte. We vonden het eigenlijk reuze meevallen. Op tv zie je weleens van die prematuurtjes die er uitzien als gevilde konijnen, maar Chendo was niet zo heel mager, vonden wij, en hij had best een mooi kleurtje. Michael en ik hadden er vanaf dag 1 eigenlijk wel vertrouwen in. Hij moest gewoon groeien, dat was het. 

Natuurlijk was het allemaal niet zo gemakkelijk, en zeker mijn broer en schoonzus zijn door vreselijk spannende tijden gegaan. Of de medicijnen aansloegen om zijn longetjes te laten rijpen. Of hij geen infectie op zou lopen. Enz. En gelukkig hebben Michael en ik het goed aangevoeld. Het is zeer voorspoedig gegaan met het mannetje. Na een tijdje mocht hij overgebracht worden naar het Juliana Kinderziekenhuis in Den Haag, en daarna naar huis. En …. 

Het gaat geweldig met hem. En hij heeft er gelukkig geen gezondheidsproblemen aan overgehouden. Hij is een fijn ventje, maar groeit geweldig goed op. Hij is altijd vrolijk, en geregeld een dondersteen. Mijn broer zegt dat als hij wat in zijn koppie heeft, het ook zo moet gebeuren. En dit sterke karakter heeft hem natuurlijk door die moeilijke start getrokken. Hij is een doorzettertje.  

Woensdag bij ons begon dus zo rond 8 uur. Nadat mijn broer bij ons had gebracht, heeft ‘ ie lekker een broodje smeerworst en 1 met smeerkaas gegeten. En daarna zijn we in de Herenstraat boodschapjes gaan doen. Hij heeft nog een speeltje bij de Zeeman uitgezocht, en daarna op naar de speeltuin. En dan valt je weer op, hoeveel zo’n kind loopt te hollen op zo’n dag. 

Hij holde onderweg naar de speeltuin, en in de speeltuin was hij continue wedstrijdje hardlopen (in z’n eentje) aan het voeren. Hij won dus ook de hele tijd en liet dat ook de hele tijd blijken. Er waren twee andere kindjes in de speeltuin waar hij zich prima meek on vermaken. Van het ene toestel naar het andere, en maar hollen. 

En hij kan heel hard hollen. Ik moest denken aan Forrest Gump. Run Forrest run! Gelukkig is Chendo niet ‘a bit slow’ zoals Forrest zijn moeder het noemt. Maar Forrest is ondanks zijn lage intellect toch goed terrecht gekomen. Als Chendo evenveel geld zou kunnen verdienen als Forrest, dan zit het wel goed.

In de tussentijd is het een feest om te zien hoe dit kleine jongetje heerlijk vrolijk rondholt in goede gezondheid. En geld verdienen is van latere zorg.

Na de speeltuin zijn we lekker weer naar huis gegaan waar hij de rest van de middag heerlijk heeft gespeeld, we hebben samen zitten kleuren, tv gekeken en chippies gegeten natuurlijk. Totdat hij moe werd en naar zijn vader uit ging kijken voor het raam. Ah, dat is zo aandoenlijk. Gelukkig kwam mijn broer hem alweer rond 4 uur ophalen, en was Chendo weer opgelucht. Want hoewel we een heel gezellig dagje hadden samen, is papa toch de liefste. En zo hoort het ook!