Factor 40

Afgelopen week was het (eindelijk) prachtig weer hier in NL. En omdat je hier nooit weet hoe lang dat gaat duren, heb ik er ook heerlijk van genoten. Tussen de middag op werk gauw naar buiten en heerlijk een lunch pakken op het Plein in Den Haag. Heerlijk in het zonnetje.

Woensdag ben ik met Rebecca naar het strand van Scheveningen geweest. We konden gelukkig nog twee bedjes bemachtigen maar een parasol zat er helaas niet meer in. Die waren al allemaal verhuurd. Maar ook zonder parasol was het goed te doen. Er stond een heerlijk zeebriesje en dat samen met het zonnetje was het perfect. Ik had mij echt voorgenomen om die dag even een goed kleurtje te krijgen, want wie weet hoelang ik daar mee moet doen.

Maar omdat er tegenwoordig zo veel gewaarschuwd wordt voor gaten in de ozonlaag, huidaandoeningen, rimpels en andere enge dingen, had ik wel factor 40 meegenomen en daar flink mee gesmeerd. En inderdaad ik ben niet verbrand. Maar ook niet heel erg bruin! Kijk en dat is dus ook niet de bedoeling. Een collega van mij kwam na twee dagen strand heerlijk hazelnootbruin terug op het werk. En ik kom niet verder dan caramel. Nou dit gaat dus zo niet. Nu vertelde mijn collega dat zij na een goed ondergrondje te hebben, terugschakelt naar factor 15. En ik denk dat ik dit volgende keer ook maar doe. Ik vind het altijd zo gezellig staan zo’n kleurtje. Zeker mijn voeten en handen. Dat vind ik altijd zo leuk wanneer die bruin zijn.

Rebecca was wel een beetje licht verbrand op de rug, en ze had een verbrand oor. We waren namelijk de zee ingegaan. Die was overigens heerlijk van temperatuur. Je kon er echt goed zwemmen. Maar blijkbaar was factor 40 er in het zeewater afgespoeld en daarna heeft ze er niet meer aangedacht om bij te smeren. Toen is ze op haar buik in slaap gevallen met haar gezicht aan 1 kant en heeft hierdoor haar rug en ene oor verbrand. Haar oor gloeit nog steeds een beetje na.

Donderdag zijn we met een aantal collega’s naar de beelden op het Lange Voorhout gegaan. Op het Lange Voorhout zijn er sinds jaren tijdelijke beeldententoonstellingen te bewonderen. Het Lange Voorthout is prachtig. En het was er heerlijk koel onder de bomen. Dit keer waren het Zuid-Afrikaanse kunstenaars die hun kunsten daar mochten laten bewonderen. Nu heb ik niet zoveel met moderne enigszins industriële aandoende kunst. Maar ik wilde het wel een kans geven en zo gingen we onder leiding van een gids langs de beelden. De eerste vond ik nog wel leuk. Een olifant gevlochten van resten autoband. Heel knap en mooi gedaan. En dat rubber vind ik ook wel bij een olifant passen.

Er waren indrukwekkende dingen bij die met de pijnlijke geschiedenis van Zuid Afrika te maken had. Bijvoorbeeld een aantal tableaus waar de weken gevangenschap staan aangegeven van de gevangenen van het Apartheidsregime waaronder Nelson Mandela. Heel subtiel en indrukwekkend. Maar naarmate de tocht vorderde, kwamen we ook langs beelden waar ik, echt al span ik mij heel hard in, totaal niets mee heb. Ik weet, kunst hoeft niet altijd mooi te zijn, het kan ook iets uitdrukken, inspiratie geven of functioneel zijn. Maar dit? Nee sorry, ik heb er niets mee. Ik kan het niet zien. Die gave is niet bij mij aangelegd. Echt niet! Sorry kunstenaars.

En wat ook niet hielp is dat het inmiddels over enen was en wij allemaal met knorrende magen rondliepen. Dan komt toch het moment dat je denkt: ‘ja boeiend die beelden, maar daar zie ik een patatkraam’. En die patatkraam inspireerde ons wel. Heel erg! Want op de terugweg zijn we bij Piet Patat even een heerlijk frietje gaan halen. Zalig!

Grapes of Wrath

Momenteel ben ik een boek aan het lezen ‘Grapes of Wrath’ van de grote John Steinbeck. Ooit heb ik ‘Of mice and men’ gelezen voor mijn Engelse verplichte boekenlijst op school, en het zou best eens kunnen dat ik ‘Of mice and men’ had gekozen omdat het niet zo’n dik boek was.

Niet dat ik niet van lezen hou. Ik ben gek op lezen. Ik lees altijd maar zoals het gaat op de middelbare school. Als je verplicht moet lezen, is het toch een ander verhaal. Zo kwam, door het lezen van dit boek weer naar boven borrelen dat ik gemeen gespeeld heb met het maken van de uittreksels. Ik had namelijk ook Oliver Twist van Dickens gelezen. En hoewel ik het een heel mooi boek vond, had ik ook enorme moeite met het maken van een uittreksel van dat boek. En toen heb ik het uittreksel van iemand gekregen. Iemand van een andere school, dus de leraar kon het niet herkennen. Dus ik heb echt valsgespeeld hiermee.

Maar om even terug te komen op John Steinbeck zijn boeken. Als je mij vraagt waar ‘Of mice and men’ over gaan, zou ik het je niet kunnen vertellen. Ik kan mij vaag iets herinneren over een enorme man, een beetje een dommekracht, die heel lief voor een klein muisje was. Dat is alles wat ik mij kan herinneren. Nu heb ik even Wikipedia erop nageslagen, en blijkt ook ‘Of mice and men’ te gaan over migrantenarbeiders die trokken van de ene plaats naar de andere in de jaren 30 tijdens de Great Depression.



Bron: Dust bowl weru.ksu.edu

 En daar gaat ‘Grapes of Wrath’ ook over. Een paar maanden geleden hadden Michael en ik een documentaire gezien over de ‘Great Dust Bowl’ in de VS.

Halverwege de jaren '30 is er door enorme droogte en uitputting van het land een enorme stofwolk ontstaan die grote gedeelten van de Midwest bedolf onder een dikke laag stof en aarde. Niets wilde er meer groeien en vele boerengezinnen waren hierdoor genoodzaakt hun heil elders te zoeken.



California werd toen beschouwd als het land van melk en honing - eerder het land van sinaasappelen en druiven. In California kwamen ze plukkers te kort en dus adverteerden ze in andere staten om plukkers te werven. Maar blijkbaar hadden ze niet gerekend op een invasie van straatarme boeren die naar het Westen trokken. Mensen die hun schamele bezittingen op een krakkemikkige oude truck laadden, kinderen en grootouders erbij en een onzekere toekomst tegemoet gingen in California. En daar konden ze die grote stroom mensen niet aan. Dus aardig wat belandden er in tijdelijke kampen.

Bron: Okies.mtwsf.blogspot

Onderweg was het ook niet makkelijk. Sommigen, bijvoorbeeld mensen uit Oklahoma, een staat zeer zwaar getroffen door de dust bowl, moesten zo’n 2000 miles afleggen om op de plaats van bestemming te komen. En dat in een overbeladen oude pick up truck. Menigeen heeft het ook niet gehaald.

In ‘Grapes of Wrath’ gaat opa onderweg dood. En hij zal niet de enige zijn geweest.

En de Californiërs waren ook niet zo blij met die stroom arme mensen. Er werden borden langs de kant van de weg gezet met ‘Okies go home!’. Wat een welkom hè na 2000 km in barre omstandigheden te hebben afgelegd.

Bron: Migrant Mother Wikipedia

Deze foto is heel bekend. De fotografe Dorothea Lange noemde deze foto ‘Migrant mother’. De moeder was pas 32 toen Dorothea de foto van haar maakte.  En dat gezicht van die moeder spreekt boekdelen. Armoede, zorgen, moeheid en pure wanhoop staat in dat gezicht geschreven. Hoe en met wat moet ik vanavond mijn kinderen voeden? Ik denk dat dat één van de ergste dingen is die je als moeder kan overkomen. En wat een sterke mensen moeten dat zijn geweest. Van deze vrouw heb ik kunnen lezen dat zij later wel goed terecht is gekomen gelukkig. Maar wat een weg hebben zij moeten afleggen.

Zoals je hebt kunnen lezen mag ik graag weleens mopperen over mijn fietstochten naar mijn werk in weer en wind die zo’n 15 minuten in beslag nemen….. Ha! Gut gut wat heb ik heb zwaar soms. Zulke verhalen als deze brengen het wel allemaal weer in perspectief. Soms heb ik ze nodig om weer te waarderen hoe makkelijk ik het eigenlijk heb en hoe gezegend ik ben.

The Jetsons

Een tijd geleden hadden Michael en ik precies dezelfde gedachte terwijl we in de auto zaten. We keken om ons heen naar andere auto, en realiseerden ons eigenlijk op dat moment dat auto’s helemaal niet zo veel veranderd zijn de laatste pakweg 30 jaar. Natuurlijk zijn ze lichter geworden, meer gestroomlijnd, veiliger, sneller. Er zijn allemaal heel intelligente trucjes in aangebracht. Van benzine-injecties, airbags, ABS-systeem en zo’n super handig automatisch inparkeersysteem.

Maar het concept van de auto is eigenlijk gelijk gebleven. Het rijdt in de meeste gevallen nog steeds op benzine, of diesel of gas. Hoewel je de laatste tijd ook wel veel meer van de oplaadpunten ziet voor electrische auto’s. Maar dan nog dan rijdt de auto nog steeds keurig met vier wielen op rubber banden op de weg.

Als je Jules Verne of H.G. Wells moest geloven vlogen wij nu al in ons eigen racketje op en neer naar de maan, naar het middelpunt van de aarde of waren we in een vette oorlog met buitenaardse wezens verwikkeld. Maar gelukkig is het op een paar stiekemme bezoekjes van wat aliens, die overigens bijna altijd de VS uitkiezen, en het liefst in één of ander desolate woestijn, gebleven.

Van de week stond er nog een stukje in de krant over een ex-CIA agent die toevallig ooit een kartonnen doos op het CIA kantoor had gevonden die ergens boven op een kast stond, waar allemaal ‘bewijs’ in zat dat er echt wel een UFO was neergestort in Roswell, maar dat dit bericht natuurlijk voor altijd onder de pet moest blijven. Maar nu zou hij het naar buiten brengen. En hoe? Natuurlijk in zijn eigen boek! Dus dat was de reden waarom dit bericht in de media verscheen.

bron: Paul moviewallpaper

Vorige week hebben wij een geweldig grappige film gezien over een alien. Nu ben ik normaal gesproken HELEMAAL niet geïnteresseerd in Aliens maar ik had een voorstukje van deze film bij de Graham Norton Show gezien en dat was hilarisch! De film heet: 'Paul' en gaat over een stel Britse comic book geeks die naar een comic book convention in Los Angeles gaan en op de terugweg met een trailer in botsing komen met een alien genaamd Paul. En Paul is quite a character! Echt een heel grappige film.

bron: chatterbox collection

Maar nu nog even terug naar de auto. Als je de Jetsons moest geloven hadden wij nu heel gezellig in een zwevend autootje naar het werk kunnen gaan. Hadden we een handige schoonmaak/huishoud-robot kunnen hebben. En dat zou dan in 2062 zo zijn! Dus we hebben nog 50 jaar te gaan tot de zwevende autootjes en huishoudrobots. Wie weet? Wie zou het zeggen?

Pamplona

Ieder jaar verbaas ik mij weer over de traditionele running of the bulls in Pamplona in Spanje. Deze foto’s vond ik op een US site. http://on.msnbc.com/NMvkZ6



bron: MSNBC



En zeker in de VS kennen veel mensen het bestaan van deze heel aparte traditie. En waarom? Omdat één van de grootste literaire Amerikaanse schrijvers Ernest Hemingway er ooit in zijn 1926 boek ‘the sun always rises’ over heeft geschreven. En daar komt de interesse voor dit fenomeen vandaan.

Wat is nou zo leuk om door smalle straatjes van Pamplona voor een paar dolle jonge stieren uit te rennen? Met natuurlijk alle risico’s van dien. Want waren het vroeger jonge jongens die gewend waren met stieren te werken. Nu zijn het ook jonge toeristen die het weleens willen proberen. Ik heb even opgezocht waar deze traditie eigenlijk vandaan komt.

The Running of the Bulls gebeurt tijdens het St. Fermin festival dat ieder jaar van 6-14 juli gevierd wordt. En het begon al zo vroeg als in de 14^e eeuw dat jonge jongens, de ‘cowboys’, van die tijd hun stieren van hun kraal naar de plaats moesten brengen waar de stieren klaargemaakt werden voor de slacht. En toen waren er een paar stoere cowboys die het wel heel spannend vonden om vlak voor de briesende stieren te lopen om op het laatste moment weer weg te springen. En zo is het ontstaan.

Gelukkig voordat ze beginnen met hollen vragen ze nog wel even de Heilige st. Fermin om hen te behouden tijdens de run. Kan geen kwaad lijkt mij. Verder draagt zowat iedereen witte kleding tijdens het st. Fermin festival met een rode sjaal. De rode sjaal symboliseert dat st. Fermin stierf als martelaar.

Nu ben ik zelf helemaal niet vies van oude tradities. Vooral in de Katholieke wereld kennen ze er genoeg. Mooie processies met pracht en praal. En ik heb zelfs niets tegen het aanbidden van een patroonheilige of zo. Als dat mensen een gevoel van bescherming en bemoediging geeft, so what? Maar tradities waar mensen gevaar lopen, of waar zelfs bloed vloeit, nou dat begrijp ik niet echt. Maar aan de andere kant: niemand dwingt die jonge jongens  - en meisjes trouwens ook – om door de smalle straatjes van Pamplona voor een paar dolle stieren uit te lopen. Zij kiezen daar zelf voor. Dus zolang er niemand gedwongen wordt, moeten ze het zelf maar weten.

Economisch gezien denk ik dat Spanje best blij is met al die buitenlandse toeristen die op het evenement afkomen. Dat spekt de lege kas van Spanje een beetje. En dat kunnen ze daar wel gebruiken momenteel. Dus het meehollen van de jongeren tijdens de running of the bulls is eigenlijk een beetje een liefdadigheidsactie. Help Spanje de crisis door! Nou olé daarmee zou ik zeggen.

De Hartstichting meiden

Het  was zo rond 1989 dat Cindy, Sylvia, Marianne en ik samen op 1 afdeling kwamen te werken bij de Nederlandse Hartstichting. Het klikte al meteen als collega’s en sindsdien zijn wij vriendinnen. Niet dat we elkaar heel vaak zien. Maar deze vriendschap is zo diep ingebakken  dat het zelfs met elkaar weinig zien gewoon goed zit. 

We hebben gewoon een heel sterke band en dat blijft zo!

Inmiddels hebben we allemaal onze levensverhalen, onze ups en downs. En wat ik zo geweldig vind, is wat er ook gebeurt, je weet dat er altijd een luisterend oor zal zijn voor je, welgemeende adviezen en aanmoedigingen. En! Waarschijnlijk het belangrijkste: We hebben ontzettende lol samen. Zodra we samen zijn, het maakt niet uit hoe lang we elkaar niet gezien hebben, pakken we gewoon de draad weer op, en lachen ons rot. 

Nu hadden we zo ongeveer al een half jaar geleden afgesproken om samen te komen, en het lukte maar niet. Dan kon de ene niet en dan de andere. Vorig jaar was ook al moeizaam gegaan. Toen hadden wij ook gekozen voor een mooie zomerse dag ergens in juni. Nou, dat mooie zomerse zat er niet in. Het was volgens mij de slechtste dag van jaar! Regen nabij de Zonvloed! Het is die dag niet droog geweest. Maar dat mocht de pret niet drukken. We zijn toen een heel gezellig café in Muiden ingedoken en ons tegoed gegaan aan een overvloedige High Tea.  Liters thee zijn er door heengegaan en geweldige sandwiches en gebak. Maar omdat we daarna nog steeds niet genoeg gepraat hadden zijn we, na tussen de buien door om de taartjes een beetje te laten zakken, nog even snel een rondje door Muiden te hebben gelopen.  Maar toen bleek dat we nog niet uitgekletst waren zijn we weer een ander café ingedoken  om daar nog maar een afzakkertje te halen. Dus alles was meer indoors dan we voor ogen hadden, maar wel heel gezellig. 

Nou combineren we onze gezellige samenzijns eigenlijk altijd wel met eten, want Sylvia heeft foto’s van ons verzameld door de jaren heen. En echt waar, in 90% van de foto’s zitten we rond een eettafel! Eten is beslist een hobbie die we delen.

Maar dit jaar was het ook weer anders. Cindy was net een week geleden plotseling geopereerd en nog steeds herstellende hiervan. Dus low key hebben we het gehouden. Gewoon bij haar thuis in de tuin hebben we weer heerlijk zitten kletsen, verhalen van elkaar aangehoord. Mike haar man fungeerde als uitstekende kelner en host, en heeft ons in de watten gelegd. Cindy kon rustig blijven zitten en herstellen. En zo konden we weer samen mooie plannen delen met elkaar. Zoals lange reizen, kinderdingen, familieperikelen enz. Zo fijn dat we elkaar weer konden zien. En zo zie je, echte vriendschap heeft niet veel nodig. Gewoon weten dat je er voor elkaar bent. Dat vertrouwen dat zit er, diep ingebakken en overgoten met een saus van lol, humor en plezier. En dat blijft gewoon zo!