De Hartstichting meiden

Het  was zo rond 1989 dat Cindy, Sylvia, Marianne en ik samen op 1 afdeling kwamen te werken bij de Nederlandse Hartstichting. Het klikte al meteen als collega’s en sindsdien zijn wij vriendinnen. Niet dat we elkaar heel vaak zien. Maar deze vriendschap is zo diep ingebakken  dat het zelfs met elkaar weinig zien gewoon goed zit. 

We hebben gewoon een heel sterke band en dat blijft zo!

Inmiddels hebben we allemaal onze levensverhalen, onze ups en downs. En wat ik zo geweldig vind, is wat er ook gebeurt, je weet dat er altijd een luisterend oor zal zijn voor je, welgemeende adviezen en aanmoedigingen. En! Waarschijnlijk het belangrijkste: We hebben ontzettende lol samen. Zodra we samen zijn, het maakt niet uit hoe lang we elkaar niet gezien hebben, pakken we gewoon de draad weer op, en lachen ons rot. 

Nu hadden we zo ongeveer al een half jaar geleden afgesproken om samen te komen, en het lukte maar niet. Dan kon de ene niet en dan de andere. Vorig jaar was ook al moeizaam gegaan. Toen hadden wij ook gekozen voor een mooie zomerse dag ergens in juni. Nou, dat mooie zomerse zat er niet in. Het was volgens mij de slechtste dag van jaar! Regen nabij de Zonvloed! Het is die dag niet droog geweest. Maar dat mocht de pret niet drukken. We zijn toen een heel gezellig café in Muiden ingedoken en ons tegoed gegaan aan een overvloedige High Tea.  Liters thee zijn er door heengegaan en geweldige sandwiches en gebak. Maar omdat we daarna nog steeds niet genoeg gepraat hadden zijn we, na tussen de buien door om de taartjes een beetje te laten zakken, nog even snel een rondje door Muiden te hebben gelopen.  Maar toen bleek dat we nog niet uitgekletst waren zijn we weer een ander café ingedoken  om daar nog maar een afzakkertje te halen. Dus alles was meer indoors dan we voor ogen hadden, maar wel heel gezellig. 

Nou combineren we onze gezellige samenzijns eigenlijk altijd wel met eten, want Sylvia heeft foto’s van ons verzameld door de jaren heen. En echt waar, in 90% van de foto’s zitten we rond een eettafel! Eten is beslist een hobbie die we delen.

Maar dit jaar was het ook weer anders. Cindy was net een week geleden plotseling geopereerd en nog steeds herstellende hiervan. Dus low key hebben we het gehouden. Gewoon bij haar thuis in de tuin hebben we weer heerlijk zitten kletsen, verhalen van elkaar aangehoord. Mike haar man fungeerde als uitstekende kelner en host, en heeft ons in de watten gelegd. Cindy kon rustig blijven zitten en herstellen. En zo konden we weer samen mooie plannen delen met elkaar. Zoals lange reizen, kinderdingen, familieperikelen enz. Zo fijn dat we elkaar weer konden zien. En zo zie je, echte vriendschap heeft niet veel nodig. Gewoon weten dat je er voor elkaar bent. Dat vertrouwen dat zit er, diep ingebakken en overgoten met een saus van lol, humor en plezier. En dat blijft gewoon zo!