Stars and Stripes forever

Omdat het donderdag ‘ the fourth of July’ was dus Independence day en omdat Leidschendam-Voorburg al 20 jaar een speciale band heeft met de stad Temecula in Californie was het gisteren USA-day in het oude centrum van Voorburg.

De Herenstraat in Voorburg is toch altijd zo gezellig en was nu nog gezelliger gemaakt met rood-wit-blauwe kleuren maar dan in de vorm van stars and stripes. Het was al Amerikaans wat de klok sloeg. Natuurlijk kon je een heerlijke hamburger of hotdog krijgen, een lekkere zak popcorn.

Nederlands pandjes met US vlag

De expatsshop ‘ Kelly’s’ ontbrak ook niet. Daar vind je echte Amerikaanse en Britse producten die je niet vaak ergens anders vind.We nemen er weleens een kijkje. Zo hebben M&M’s met kokosnootsmaak, Apple pie flavoured chewing gum, Babe Ruth chocolate bars, instant macaroni/cheese, mountain dew frisdrank met cherrytaste enz. enz. Allemaal gigazoet, je tanden rammelen al als je er naar kijkt.

Om 11.30 uur ging er een ‘ fourth of July-parade’  door de Herenstraat.

Een drum- en showband, klassieke Amerikaanse oldtimers en militaire voertuigen reden samen met de burgemeester Hans van der Sluijs en een vertegenwoordiger van de Amerikaanse ambassade Michael Gallagher door de Herenstraat heen om later op een podium de speciale band tussen Temecula in Californie en Voorburg-Leidschendam te onderstrepen.

Het was prachtig weer voor zo’n parade. Er stonden veel kindjes aan de kant te kijken naar de enorme prachtige auto’s.

Zo reed er een fantastische Cadillac Sedan de Ville mee.

Het schijnt dat Elvis Presley er ook zo een heeft gehad. Enorme wagen als je er vlak naast staat. Er reed een Amerikaanse legerjeep mee. Zo een die je altijd in MASH zag, en waar Michael ook nog in heeft gereden toen hij in het leger zat.

Een andere geweldige Cadillac, een cobra, een Oldsmobile, noem maar op. Geweldige auto’s om te zien. Tegenwoordig totaal niet meer praktisch. Wat een bakbeesten. En ze slurpen benzine natuurlijk. Maar wel prachtige staaltjes van typische jaren-50 American dream ontwerpen.

Waar ik dan niet zo van onder de indruk van was, maar Michael kwijlend naar keek was een oude Ford Mustang. Met, zoals we begrepen, een 6.4 liter moter in zat. Dat kon je ook wel horen. Dat takketakketak van de zware moter. Mij zou je niet blij maken met een Mustang, maar het geluid was zeker indrukwekkend.

Later konden de kindjes zelfs even een spelletje honkbal meespelen of een ritje op de mechanische stier maken. Stiekem lijkt mij dat ook weleens gaaf te doen. Maar dan in een andere setting, en waarschijnlijk na een wijntje of 2. Het was leuk en prachtig weer. En tot mijn schrik is het vandaag weer mooi. Niet te geloven 2 dagen achter elkaar!!!! En daar gaan we lekker van genieten!

Les Pays Bas huit points

Hoewel het alweer twee dagen geleden is, wil ik er toch nog even over schrijven. Wij hebben weer eens voor het eerst sinds jaren heerlijk genoten van het Eurovisie Song festival. Ik kan mij herinneren dat we vroeger, en dan praat ik over de jaren 70 en 80, er altijd uitgebreid voor gingen zitten. Het was spannend en duurde ook altijd vreselijk lang voordat alle punten geteld waren.

Ik kan mij nog wat liedjes uit die tijd goed herinneren. Ik heb wel wat favorieten uit die tijd. In de jaren 70 waren de Franse chansons nog in, en 1 van mijn favorieten is:

Marie Myriam met l’ oiseau et l’ enfant. Rebecca en ik zingen het soms weleens samen, als we in een Franse bui zijn.

Of wat denk je van ‘ Apres toi’  van Vicky Leandros, Waterloo van Abba, ‘Save your kisses for me’ van Brotherhood of men, ‘ Halleluja’ van Milk and honey, en natuurlijk good old Johnny Logan met ‘ Whats another year’. Oh, en weet je welke ik ook zo geweldig vind? ‘Eres tu’ van Mocadades uit 1973. Ik heb geen idee waar ze over zingen, maar vind het geweldig. Moet je je voorstellen.

Die Spaanse groep kwam dus uit het Spanje waar op dat moment Generaal Franco nog aan de macht was. Idioot gewoon. Ik ben dus samen met mijn ouders eind jaren 60, begin 70 naar het Spanje van Franco op vakantie geweest. Heel bizar.

Maar terugkomend op het songfestival, sinds Johnny Logan (dus na hem) ging het in mijn beleving wel downhill.

Dus de laatste zeker 15 jaar zeker was ik totaal niet meer geïnteresseerd in het songfestival. En dat lag ook aan de inzendingen vanuit Nederland. Daar vond ik niet veel aan. Maar dit jaar met Anouk. Kijk, dat is anders. We zijn er goed voor gaan zitten. Hapje en drankje erbij. De Tros Eurovision Song context scorelist uitgedraaid en wij zaten klaar.

En… ze heeft ons zeker niet teleurgesteld. Zeker tussen alle gekte van de andere kandidaten, was Anouk een heel mooie serene vogel tussen alle scheeuwende lawaaipapagaaien. Ze zong heel eenvoudig een prachtig liedje en liet horen wat een prachtige stem ze heeft. Wat ik ook leuk vond, is dat ze zo lief overkwam. Als ze lachte, had ze leuke charmante koontjes. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat het een schattig meisje is.. Maar ha, wij weten wel beterJ. Maar Anouk heeft ons gewoon weer eens hoog in de ranglijst gezet. Geweldig! Thanks Anouk!

De Vrijheid vieren

Vandaag is het Bevrijdingsdag en prachtig weer. Een heerlijk zonnetje en niet veel wind. Dus Rebecca, Michael en ik besloten om lekker op de fiets naar Clingendael te gaan. En wij vielen met onze neus in de boter, want de Japanse tuin was open.

De Japanse tuin is bekend over de hele wereld en is maar een paar weken per jaar geopend. Je ziet er ook veel Japanse toeristen. Nou vind ik dat toch weer apart. Waarom zou je de halve wereld overvliegen om een Japanse tuin te bewonderen? Hebben ze die niet in Japan? Of komen ze kijken of het wel Japans is? Hebben ze in Japan ook een Nederlandse tuin? Ik zou er niet gek van opkijken.

Maar de Japanse tuin is het wel het bezoek waard. Helaas waren nog niet alle knopjes uit door die belachelijk lange winter en nauwelijks voorjaar. Maar het is wel heel apart.

Alle bedden waar je op smalle paadjes, afgezet met halve bogen van bamboe doorheen loopt, zijn bedekt met een dik zacht tapijt van mos. Omdat het zo druk is, valt het niet mee om foto’s te maken waar geen andere mensen opstaan. Maar ik heb er wel een paar kunnen maken, met wat mensen in de achtergrond.

Daarna liepen wandelden we nog lekker even door het park. Keken weer naar wat hondjes die in en uit het water kwamen. Een hond genaamd Kees kwam een paar keer zijn bal brengen met z’n hoofd omhoog vragend of wij  de bal wilde gooien. Zo lief, en hij bracht de bal elke keer weer keurig terug.

Na het wandelen zijn we even neergestreken op een veldje tussen de bloemen aan het water. Maar die velden rondom de vijver moet je wel delen met aardig wat luidruchtige ganzen. Wat een herrie maken die beesten zeg. Ze zijn enorm beschermend tegenover hun jongen, maar eigenlijk wel een beetje overdreven. Ze komen gerust heel stoer, blazend en al op je afkomen, als je nog keurig op het pad loopt. Maar ook onderling zijn ze niet echt gezellig. Eigenlijk zijn ze continue in staat van oorlog met elkaar. Ik zag het laatst al bij de kinderboerderij. Zelfde gedrag van die ganzen. Ik heb weleens gelezen dat boeren soms liever een gans op hun erf ter bescherming hadden in plaats van een hond. Nou daar kan ik mij wat bij voorstellen.

Na die rare ganzen lekker de ruzie zelf uit te laten vechten, hebben we nog een pitstop gemaakt op het Bevrijdingsfestival op het Malieveld. Heel gezellig druk. Allemaal lekkere luchten van hamburgers, falafel en patat. Maar wat een stofbende zeg. Omdat er op grote delen van het Malieveld geen gras meer ligt, stoof het droge zand overal op. Alle kindjes die er rondliepen zagen er ook allemaal stoffig uit. Maar het mocht de pret niet drukken. Al met al een heel plezierige Bevrijdingsdag.

The sound of silence

Afgelopen weekend ben ik in retraite gegaan in het missieklooster Heilig Bloed in Aarle-Rixtel in Brabant. Ik dacht er al een tijdje aan, maar dacht dat ik het nog niet aan kon om een stilte retraite – wat deze was – te doorstaan. Maar toen ik deze moederretraite op internet vond, dacht ik: ik doe het! Ik ga het proberen! En ik moet zeggen, het was een heel speciale prettige ervaring.

Het klooster ziet er echt uit zoals een klooster eruit moet zien. Een mooi oud gebouw met een prachtige tuin eromheen. We werden hartelijk ontvangen door Zr. Madeleine en iedere moeder kreeg een haar kamer toegewezen. Een heel comfortabele kamer. Ik dacht vantevoren nog dat het misschien was zoals zusters in vroegere tijden in een cel sliepen, maar zo was het niet. Toen alle moeder gearriveerd waren werden we voorgesteld aan onze pastoor voor het weekend en aten we gezellig samen een broodmaaltijd.

Na het eten gingen we naar de kapel en vanaf dat moment was het stil! Totale stilte. Dus van iedereen werd verwacht totaal niet meer te praten, en dat voor de rest van het weekend. Zelfs tijdens de maaltijden. En dat laatste is zeker een beetje vreemd in het begin. Dan pas realiseer je je hoeveel je praat eigenlijk op een dag. Kleine dingen zoals: ‘mag ik de suiker’ ?, ‘wil je nog thee’ ? enz. En nu deden we dat dus in de vorm van gebaren, aanwijzen en knikken. En het lukt! Geen probleem.

De volgende dag om 7.15 uur begon het ochtendgebed in de kapel, daarna ontbijt. Twee keer per dag nam de pastoor een stukje tekst uit de bijbel en vertelde wat meer over de onderliggende gedachten, plaatste de verhalen in de tijd van toen en liet de tekst tot leven komen. En wij waren stil… en luisterden alleen! Verder vulden wij onze dagen met ontspannen, lezen en wandelen. En op zaterdagmiddag werd ik ineens baldadig. Ik wilde wel schreeuwen. En ik was niet de enige. Een andere moeder kwam in een soort stille lachkramp terecht omdat ik het vaasje met bloemen omgooide op de tafel met een schaal. Ik keek zo rond tijdens onze lunch en vond het stil zijn ineens zo verkrampt, zo beklemmend. Maar iedereen hield het vol en bleef gewoon stil.

En het rare is dat de volgende dag ineens zo anders was. Zondagochtend had ineens het gevoel: ‘wauw, ik kan dit nog wel een tijdje volhouden’ . En zo ga je dus door allerlei fases. Dat schijnt erbij te horen. Tijdens de laatste lunch samen met de moeders mocht de stilte verbroken worden, dus toen konden we eigenlijk goed kennis met elkaar maken en lekker kletsen over onze gezinnen en kinderen. Ik was verbaasd dat er aardig wat moeders waren met flink grote gezinnen met 4, 5 en zelfs 7 kinderen! Petje af voor die moeders, die er ook allemaal stuk voor stuk prima uitzagen. En dan denk ik dat ik het soms druk heb met 1 dochter van twintig terwijl zij 4 pubers hebben rondlopen! Wat een helden!

Om 2 uur op zondag kwamen Michael en Rebecca mij ophalen en werden heel gastvrij binnengehaald door Zr. Madeleine voor een kopje thee en een stukje vlaai. Wat een bijzondere ervaring was dit weekend. De stilte brengt echt iets teweeg in jezelf. Wat mij opviel is dat de vragen die opkomen in je hoofd ook weer worden beantwoord. Je krijgt op deze manier tijd en ruimte om zelf de antwoorden – die je eigenlijk al hebt – op te laten komen. Ik ben blij dat ik het gedaan heb, het was echt een bijzondere ervaring.

Chanel No. 5

Did you fart? Vroeg Michael mij gisteren terwijl wij beiden in de slaapkamer stonden. Nee zei ik. En daar ben ik eerlijk in. Als het wel zo zou zijn, zou ik zeggen. Maar ik stond dus op dat moment Chanel no. 5 op te spuiten. En het is dus nu al de tweede keer dat hij mij deze zelfde vraag stelde terwijl ik DE parfum der parfums sta op te spuiten. Lekker dan! Hiervoor zei hij altijd dat het één van zijn favoriete geuren was. En die van mij ook natuurlijk.

Nou heb ik weleens begrepen dat er in parfums ook muskus wordt verwerkt. En waar komt muskus vandaan? Oorspronkelijk kwam dat uit de klieren van een muskushert. Dus een dierlijke geur die wij als mensen blijkbaar zeer aantrekkelijk vinden. Nog steeds. Want het wordt tot op de dag van vandaag nog in synthetische vorm aan parfums toegevoegd. Nu hoop ik dat dat is wat Michael rook. De muskus, en hij associeerde dit met een ‘fart’. Of… Chanel no. 5 ruikt gewoon vreselijk goor bij mij. Maar dat idee heb ik niet. De grande dame Coco Chanel herself zei bij de lancering van No. 5: ‘that is what I was waiting for. A perfume like nothing else. A woman’s perfume, with the scent of a woman’.

Mooi gezegd, zolang je man natuurlijk niet aan een ‘fart’ denkt als je het parfum op doet. ‘the scent of a woman?  Ik hoop toch echt dat vrouwen van nature lekkerder ruiken. Nou laat ik de muskus maar de schuld geven. Zou het niet mooi zijn als de natuur voor ons had geregeld dat er bij iedere ‘fart’ een heerlijk aromatisch parfum zou worden verspreid? Hoewel dan krijg je weer: wat is heerlijk? Wat voor de één heerlijk is, dus bijvoorbeeld No. 5 is voor de ander een fart. Nee, dat werkt dus ook niet. Nou ik ga het nog één keer proberen. Als Michael nu weer no. 5 met een fart associeert, stap ik over naar wat anders. Suggesties?

We are having ‘circle’ voor dinner tonight

Afgelopen week vroeg Michael wat we die avond zouden eten. Ik vertelde hem ‘zuurkool’.  Hij kent veel Nederlandse woorden, dus dacht dat hij deze inmiddels ook wel kende. Hij vroeg: ‘wat? Circle? What is circle? Dus ik herhaalde het een beetje duidelijker ZUURKOOL. Sauerkraut! Oh ‘sauerkraut’? Why don’t you say ‘sauerkraut? Nou zei ik: omdat we het in het Nederlands het zuurkool noemen. Ik leg nog uit dat het een exacte vertaling van het woord ‘sauerkraut’  is.

Nou zei Michael: ik vind het belachelijk dat jullie er een nieuw woord voor hebben gemaakt. De hele wereld. (dat is dus voor Michael in dit geval De Verenigde Staten en Duitsland) spreken het uit als sauerkraut. Dus waarom hou je dat dan niet aan? Nou zei ik omdat er meer talen zijn, en wij hier in NEDERLAND, NEDERLANDS spreken. En dat dit anders is dan DUITS!. Daarom hebben hier ‘melk’ en geen ‘milch’. ‘worst’ en geen ‘wurst’. Maar wel ‘brot’ en ‘brood’.

Maar de Babylonische spraakverwarring hier in huis ging nog even door. Gisteren tussen Rebecca en Michael.

Rebecca vertelde dat ze ‘often borrows pens’ en dat ze er dan pas na een tijdje achterkomt dat zij dus onnadenkend op iemand anders zijn pen zit te kauwen. Die ze dan natuurlijk met een vies gezicht weer uit haar mond haalt. Logisch. Maar Michael kijkt aan niet begrijpend aan en vraagt. ‘But Rebecca, who has your size?’ My size?, vraagt ze. En dan begint ze keihard te lachen. Michael dacht dat ze geregeld ‘pants’ van iemand leende. Dus ze zegt: ‘ja wat dacht je? Dat ik iemand ‘pants’ leen en er ook nog op kauw?

Kijk en als wij nu al hier binnen ons gezin zulke Babylonische spraakverwarringen hebben over dagelijkse zaken, hoe moet het dan wel gaan tijdens een vergadering van de Verenigde Naties?

Nu even iets heel anders. Vanmiddag maakten we nog even een wandelingetje met z’n drieën naar de kinderboerderij in een voorzichtig voorjaarbelovend zonnetje. En iedere keer weer leuk om te zien dat diertjes kijken niet leeftijdsgebonden. Rebecca huppelt met haar 20 jaar nog met evenveel enthousiasme van de koe naar het varken, en van de konijnen naar de cavia’s. Natuurlijk heb ik Rebecca van baby af aan geleerd hoe om te gaan met dieren. Dat je een konijn of cavia voorzichtig vasthoudt, dat ze het beestje niet tegen de haren instrijkt.

Heel gewone dingen zou je zeggen. En toch zag ik vandaag weer – en dat is inmiddels de derde keer – dat kinderen dit blijkbaar niet altijd van hun ouders meekrijgen. Vorig jaar heb ik al eens een jongetje flink aangesproken die een schaap gewoon voor de lol stond te schoppen. Ik zei er wat van, en de moeder stond er bij en zei niets! Vanmiddag zag ik een meisje een cavia in een soort houten tunneltje waar ze onder kunnen kruipen in te pakken en dicht te drukken. Dus ik zei er wat van, en omdat ik dat kind niet vertrouwde bleef ik even staan. Toen zag ik dat ze niet echt zacht de cavia heen en weer aaide lekker tegen de haren in. En daarna pakte de cavia vrij hardhandig op. Boven haar hangt een bordje waar duidelijk op staat dat je de cavia’s wel mag aaien maar niet oppakken. Dus zei ik vriendelijk maar direct tegen dat meisje dat ze dus alleen maar zacht mocht aaien en niet oppakken. Het kind keek mij een beetje glazig aan... En ondertussen… was de moeder natuurlijk in geen velden of wegen te bekennen.

En dat kan ik dus niet uitstaan! Het leek namelijk dat het meisje waarschijnlijk een beetje langzaam was (laten we het zo stellen!). En als dat ze is, dan heeft ze zeker meer begeleiding van haar moeder nodig. Ik weet zeker dat als dat meisje het juiste wordt geleerd, ze dat echt wel op kan pikken. Terwijl we naderhand rond de kinderboerderij liepen zagen we als uitsmijter nog een jongetje hard hollend achter een moeder gans met een hele berg piepkleine kuikentjes. De moeder liep hard ‘gakkend’ (is dat het juiste woord’?) met baby’s naar de waterkant vluchten. Ik kon dat kind wel wat doen! Gelukkig riep in dit geval de vader de jongen wel tot orde. Ik zie dit niet als gewone baldadigheid. Dit gebeurt gewoon wanneer ouders de kinderen niet leren om respectvol met dieren om te gaan. Dus ouders leer je kinderen goed met dieren om te gaan! Zo!

Hebben jullie dat nu ook?

Ik gebruik zelden tot nooit een boodschappenlijstje, omdat ik meestal wel weet wat ik wil, en daar ook mee thuiskom. Maar ik heb wel een afwijking. Soms dan zie ik dat ik wat mee moet nemen wat ik niet zo vaak gebruik zoals bijvoorbeeld bouillonblokjes. Ik heb meestal verschillende soorten in huis: kip, groente en rundvlees. Maar als ik dan de laatste gebruik, sla ik het op in mijn boodschappenlijstje in mijn hoofd.

Dus de volgende keer in de supermarkt neem ik bouillonblokjes mee. Kijk en hier gaat het dus fout. Want dan weet ik opeens niet meer wat voor soort bouillonblokjes ik nodig heb, dus neem op goed geluk kip mee bijvoorbeeld. Tot ik er thuis achterkom, dat ik die nog wel heb, maar geen groente meer of zo. En dit gaat geregeld zo. Met als gevolg dat ik bouillonblokjes in huis heb voor de volgende twee jaar.

Maar dit doe ik dus ook geregeld met mosterd, augurken, mayonaise, blikjes tomatenpuree, flessen bakboter, wc papier of keukenrollen. Kijk met de verse dingen gaat het goed, het zijn gewoon de niet dagelijkse dingen. Dan denk ik: hadden we nou geen keukenrollen meer of wc papier? En dan neem ik maar op goed geluk wat mee. Het is inderdaad weleens voorgekomen dat er dus een keukenrol (of servetjes) in het toilet liggen of een wc rol in de keuken. Het is maar goed dat ik geen inkoper van een winkel ben geworden. Dat zal leuk zijn geweest. Maar ja, dan had ik wel gebruik van een lijstje moeten maken natuurlijk. Het probleem is ook dat wij geen lekkere bijkeuken, of zoals in het Engels een ‘utility-room’ hebben, (zo’n leuk woord in het Engels). Dan hadden een voorraadje kunnen aanleggen. Maar ik ben al blij dat ik de normale boodschappen kwijt kan in de keuken.

Michael heeft nu een ander werkschema. Hij is elke vrijdag vrij. En dus niet op woensdag, en dat is zooooo lekker. Ik ben woensdag vrij, dus dan is ‘s-morgens altijd gereserveerd voor wat schoonmaken. Ik ben niet zo’n Dora-de-binnenboel type maar ik doe mijn best. Dus woensdagavond ziet het er best Christelijk uit bij ons. Maar afgelopen vrijdag was Michael voor het eerst vrij en die zou wel even gaan schoonmaken, want het huis was ‘in a terrible mess’. Nou, ik hou hem zeker niet tegen. En Michael ging dus als een witte tornado door het huis.

Kijk en typisch man: hij heeft dus nu 1x keer heel goed schoongemaakt!!! 1x. En vanmorgen kreeg ik te horen dat ik een 'sloppy person' ben omdat ik toevallig snoepjes in een glazen schaal deed, waar hij een waxinelichtje in wilde doen. Kijk dat moet 'ie dus niet doen hè. Er gingen gelijk allerlei oorlogsverklaringen door mijn hoofd. Sloppy person? Omdat HIJ toevallig 1x heeft schoongemaakt? Moet niet gekker worden. Om om de vrede te bewaren, heb ik hem alleen even een dodelijke blik gegeven, waarna hij zei dat hij toch wel zo ongelooflijk trof met een vrouw als ik. Ha!

Maar ik moet zeggen. Hij heeft een prima job geleverd: Well done! Hij heeft zelfs de rommella in de keuken leeggemaakt.

Er liggen nu alleen maar rollen aluminiumfolie, bakpapier, huishoudfolie en vuilnis- en boterhamzakken in. Nou wat een zee van ruimte! En de la kan weer gewoon dicht, zonder een paar keer te moeten duwen, en herschikken. A.s. vrijdag is het kruidenkastje aan de beurt. Nou dat is ook geen overbodige luxe, want dat ziet er eerlijk gezegd niet uit. Waarom wordt de onderkant van potjes paprikapoeder, kerrie, kruiden, ketjap enz. zo ongelooflijk vies? Lekken ze continue? Er ligt nu een laagje van een soort ondefinieerbare kruidenmix op de bodem van het kastje. Ik kijk nu al uit naar een schoon wit kastje. Ik heb voor dit doel maar een flinke fles Cillit Bang gekocht, kan hij zich lekker mee uitleven.

Normaal gesproken heb ik altijd de neiging om dingen zelf te doen, maar hoe ouder, hoe wijzer zeggen ze weleens. Ik kom er langzaamaan achter dat het eigenlijk best lekker is als iemand anders ook wat doet. En daar komt bij dat ik nog steeds niet helemaal lekker ben na mijn laatste verkoudheid.

Sinds die astma heeft toegeslagen twee jaar geleden pik ik ieder virusje, bugje of wat het ook mag zijn, op. Waardeloos! Dus hoest ik alweer sinds zeker twee weken, voel me bij tijd en wijle een beetje misserabel, en heb nog steeds een snotneus. En vanaf afgelopen week had ik ineens enorme last van bijwerkingen van mijn onderhoudsmedicijn Seretide. Het is een welbekende bijwerking: hartkloppingen en onregelmatige hartslag en een ontzettend onrustig gevoel in je borst. Maar normaal gesproken gaat dat na een paar uurtjes over. Maar ik had het echt de hele dag door. Ik werd er gek van. Heel onrustig van binnen. Toen heb ik afgelopen woensdag de proef op de som genomen en tot 11 uur geen puf genomen, en er was niets aan de hand. Toen nam ik om 11 uur een puf, en ja hoor daar begon het weer. Dus nu heb ik andere medicijnen die minder van die bijwerkingen belooft. Ik ben heel benieuwd.

Het regent warm water

Hèhè eindelijk! Het regent vandaag, en ik ben eigenlijk wel heel blij met de regen van vandaag. We zaten hier nog steeds met rommelige halfzwarte sneeuwhopen en drab in de straten. Sommige stukken waren nog mooi wit, maar de rest is grijs en zwart. De stoepen waren erg glibberig door stukken met sneeuw, halfgedooide sneeuw. Mijn moeder is al sinds een week niet meer naar buiten geweest. Kortom, het spijt mij dat de kinderen weer de sleeën en schaatsen weer op kunnen bergen, maar het zal wel heel lekker zijn om weer normale schoenen te dragen in plaats van moonboots.

Vorige week hebben we nog naar de tweede inauguratie van Obama gekeken. En gelukkig was het daar ook niet zo koud als bij de eerste keer.

De meisjes Obama zagen er schattig uit in hun gekleurde jasjes. En de First lady was zeer elegant met haar nieuwe pagekapsel en getailleerde jas. Hoewel Michael vond dat ze eruit zag of ze ‘out of space’ kwam.

Good old James Taylor zond ‘America the Beautiful’ in zijn eigen gevoelige manier. Kelly Clarkson heeft nu het hoogst bereikt wat ze kan bereiken na ooit ontdekt te zijn als talent bij American Idol. En Beyoncé ‘zong’ prachtig de National Anthem. En ik schrijft ‘zong’ tussen haakjes omdat er nogal werd gesuggereerd dat Beyoncé zou hebben ge-lip-synced. Nou en dat geloof ik dus niet. Wij hebben vol aandacht hier gekeken en geluisterd en normaal gesproken zien we het toch echt wel al iemand staat te playbacken. Het was zelfs zo dat de eerste tonen er niet echt helemaal helder uitkwamen.

Rebecca en ik keken elkaar nog aan met ‘nou, dit klinkt niet echt helemaal lekker’. Maar daarna kwam ze er goed in, en zong ze het prima. Ze klungelde nog wat met haar oordopje, die ze er op een gegeven moment helemaal uithaalde. Nou als het nou zo zou zijn geweest dat zij inderdaad niet live zong, dan zouden die eerste tonen wel perfect zijn geweest. Dus mooie, schattige Beyoncé heeft het wat ons betreft gewoon prima gedaan.

De speech van Obama was ook geweldig. Met veel verve en kracht bracht hij zijn speech ten gehore. Een speech in de geest van Dr. Martin Luther King, 50 jaar na dato. Met alle juiste ingrediënten. Inspirerend, stimulerend, het ‘samen-gevoel’ onderstrepen. Een sneertje aan het adres van meneer Boehner en de Republikeinen in het algemeen. Even rechtzetten naar aanleiding van de kritiek over de door mannen-gedomineerde groep van mensen om de President heen dat de Obama-administration meisjes/vrouwen ook heel belangrijk vindt zodat alle voorbeelden van arme mensen met gelijke kansen allemaal arme meisjes werden genoemd. Kortom: well done!

Well, I have a dream! Dat Obama zo weinig mogelijk in de weg wordt gestaan, en de goede zaken die hij in gang heeft gezet, tot een goed einde kan brengen. Hij heeft nu niets meer te verliezen en moet nu gewoon keihard aan de slag. Niet lullen maar poetsen. Zich niet van slag laten brengen door een paar spelbrekers. Samenspelen. Bipartisan heet dat in een mooi woord. Ik wens hem heel veel geluk hiermee, en hoop dat we over 4 jaar nog een paar zwarte haren terugvinden bij hem. Want het gaat wel hard!