A trip down memory lane

Mijn moeder gaf vorige week aan dat zij het wel leuk zou vinden om de oude dia’s weer eens te bekijken. Dus gisteren zetten we het scherm op, zo’n tafeltje met twee van die ongelijke bladen, en een diaprojector. Ik was wel verbaasd eigenlijk hoe makkelijk zo iets werkt. De stopt de stekker erin, sluit de afstandbediening aan, en klaar is kees. 

Er waren dia’s bij die gemaakt zijn in 1968 toen mijn ouders mij in een Ford transit busje meenamen op vakantie naar Blanes in Spanje. Blanes was toen waarschijnlijk een fractie van wat het nu is. Dia’s van zondagse wandelingen met opa en oma in het bos. Bezoekjes aan de kinderboerderij in Beverwijk, waar wij toen nog woonden. 

Deze dia is gemaakt op het veld voor de kinderboerderij in Beverwijk aan de Laan der Nederlanden. Charmant he, hoe ik probeer op te staan. En mijn moeder met haar hippe vlinderbril. Geweldig!

En dia’s van halverwege jaren 70 samen met mijn broer en zus onder een dekentje op de bank op Ouderjaarsavond. Van mijn moeder moesten wel altijd naar bed, maar zij maakte ons altijd zo tegen 12 uur wakker om naar het vuurwerk te kijken. Rebecca was verbaasd hoe jong en hip mijn moeder eruit zag, met haar prachtige lange donkere haar. 

Michael had deze dia’s nog nooit gezien, en vond het geweldig om ze te bekijken. Ik heb dus nu foto’s gemaakt van de dia’s gewoon zo van het scherm, en eerlijk gezegd vallen ze mij reuze mee. 

Kijk ons hier in Scheveningen in 70s outfits. Mijn moeder in haar hippe geruite broek, en ik heb een gele houtjetouwtje jas aan. Ik kan mij nog zo goed herinneren dat ik geweldig trots was op die jas. Mijn zus had ook een houtjetouwtje jas, maar dan een blauwe. En mijn broer is hier nog zo’ n klein knulletje. Nu is ‘ie een flinke vent van zeker 1.85 m.

Ik had ook een kinderpanty aan weet ik nog. Die kwamen toen net in. En daaroverheen natuurlijk kniekousen. Ik mocht van mijn moeder nooit alleen een panty aan, maar moest er altijd sokjes of kniekousen overheen dragen, want anders stond het te volwassen. 

Wat mij trouwens ook op viel is hoe smal het strand was in die tijd. De zee kwam tot aan de boulevard. Later zijn ze begonnen met het opspuiten van het strand. Nu is het strand echt flink breed.

En zo heb ik nog meer foto's van de dia's gemaakt. Ik vond bijvoorbeeld nog foto's van een gestrand schip, waar wij naar gingen kijken. Pas was er hier weer een vastgelopen, en toen moest ik hier meteen aan denken. Altijd weer een event om naar zo'n gestrand schip te kijken. Deze foto's zijn inmiddels van bijna historische waarde. Je schijnt tegenwoordig dia’s om te kunnen zetten in digitale foto’s, de moeite waard om dat eens te bekijken, want het is wel ontzettend leuk.

Fat birds

Feed the birds and what have you got? Fat birds!  Dat is wat de oude mr. Dawes zegt in een scene in de prachtige film Mary Poppins. 

De kleine jongen Michael Banks wil met zijn gespaarde twopence voer voor de vogels kopen bij de arme mevrouw die aan de voet van de st. Paul’s cathedral zit. Maar de bankeigenaar, de baas van mr. Banks stelt voor dat hij het moet investeren in de bank. Een geweldige scene uit een geweldige film. Ik heb de film zo vaak samen met Rebecca gekeken. Toen Rebecca voor het eerst het liedje ‘feed the birds’ hoorde, zo mooi gezongen door een jonge Julie Andrews, kreeg ze tranen in haar ogen.

Maar mr. Dawes, de bankdirecteur had eigenlijk wel gelijk. Ik zie de laatste tijd ook enorme duiven hier in Den Haag en omstreken rondvliegen. En zoals ik al eerder schreef, hebben wij sinds twee weken een klein vogelhuisje, eigenlijk een soort birdfeeder, want de vogels kunnen er niet in, op de rand van het balkon. En ik begin nu te twijfelen of dit wel een goed idée is. 

We zien geregeld nu dat er hele veldslagen worden gestreden op de balkonrand. En wat ik tot zover heb gezien, is het gewoon waar: de brutaalste heeft de halve wereld. De vogels die het meest ‘vreten’ en ik zeg dit expres, zijn de parkieten en de kauwen. Als zij aan komen vliegen, verdwijnen de schattige koolmeesjes en de spreeuwen snel van het balkon. 

Ondertussen zijn we al door onze tweede grote vogelvoedselpakket heen. Michael zei van de week ook als dat de vogels ons ‘out of house and home’ eten. En daar komt nog bij dat ons hele balkon nu bedekt raakt onder een laag van zaadjes, schilletjes en vogelpoep.   

Maar ondanks dat vind ik het nog steeds wel leuk, iedere keer als je uit het raam kijkt, zie je een vogel zitten. En die parkieten zijn voor niemand bang. Van de week vulde ik (voor de tweede keer) het huisje weer bij, en 1 parkiet zat gewoon zo’n metertje van mij vandaan te wachten tot ik klaar was met bijvullen. Slimme beestjes die groene jongens.  Nou we moeten maar kijken, of we hiermee door moeten gaan. Als het van de week beter weer is, moet ik in ieder geval het balkon even goed schrobben, want dat het slordervossen zijn, dat staat vast.

Plekken die ik zal gaan missen: Scheveningen

Vanmorgen zijn we weer een stuk gaan wandelen. Nu had Michael eigenlijk geen zin. Maar hij heeft vaker geen zin om te wandelen, dus sleur ik hem gewoon mee. Eerst loopt hij dan wat  te mopperen dat het ver is en zo, en altijd als we weer in de auto zitten voor de weg terug zegt hij: that was a very nice walk darling. Dus ik negeer het mopperen nu maar, of dreig met: ‘dan ga ik wel alleen’. En dat werkt altijd, want dat vindt hij ook niet leuk. Nee Michael is lief maar niet sportief, dat is 1 ding wat zeker is.

Omdat wij vanmorgen al vroeg op Scheveningen waren, zo rond 10.00 uur, was het nog lekker rustig. We hadden de auto vlak bij de Havenhoofden geparkeerd. Dat is trouwens in de winter gratis!!!, en zijn daarna richting de Pier gelopen. 

Ik heb wat foto’s onderweg gemaakt, en zowaar leverde dat een paar prachtige Ruysdaelachtige vergezichten op. Ik moet eerlijk zeggen dat als ik deze foto’s zou zien, en niet zou weten dat ze in Nederland gemaakt zijn, je het zou kunnen herkennen aan de lucht en het licht. 

Het was op de heenweg best wel koud, en ik was mijn handschoenen vergeten, maar diepweggestopt in mijn zakken ging het best. En toch zie je zelfs in de kou nog van die stoere surfers in de zee. Die stipjes zijn surfers. Brr ik moet er niet aan denken. Ze hebben dan wel zo’n pak aan, maar je handen, voeten en gezicht zijn toch blootgesteld aan de kou.

Op de boulevard zijn we bij de Big Bell nog een warme chocomel gaan drinken. Met slagroom natuurlijk. Heerlijk!

Op de terugweg heb ik nog een foto genomen van paviljoen Witte die op deze foto er bijna een beetje dreigend donker uitziet. 

En hoe vind je de vuurtoren? Ik vind dit echt een heel aparte foto, met zo’n flauw zonnetje op de achtergrond.

 Toen we thuiskwamen zag ik deze kleine jongen bij ons vogelhuisje op balkon zitten. Ja we wonen echt gewoon in Nederland en niet in de Tropen. Maar die parkieten schijnen het prima te doen hier in Nederland. Ik moest wel heel voorzichtig door de ramen heen een foto maken, want hij keek mij heel eigenwijs aan, en ik was bang dat hij wegvloog. Hij zat lekker te smikkelen van de zaadjes en het vet dat ik aan het vogelhuisje had gehangen. Dat voer had ik vorige week bij het Kruidvat gekocht. 

Een heel winterpakket. Grappig was, dat Rebecca van de week vroeg, wat dat nou voor een winterpakket was. Zij dacht eerst dat het Franse kaasjes waren of zo met nootjes. Haha, goed dat ze het niet geprobeerd heeft op een toastje op zo.

The Iron Lady

Gisteravond ben ik met mijn baas naar de film The Iron Lady geweest. Een film over Margaret Thatcher met Meryl Streep in de hoofdrol. Ik vond het een geweldige film. Meryl zette natuurlijk weer een geweldige performance neer. Zoals met al haar rollen, duikt ze volledig in de figuur. Haar handelingen, haar manier van kijken, blikken, de manier hoe ze haar mond hield, haar stem en dat in combinatie met geweldige schmink, maakt haar Margaret Thatcher. 

Nu wist ik niet zo heel veel van Margaret. In de jaren 80 volgde ik de politiek nog niet zo. En nu zien wij ook veel meer van de buitenlandse politiek dan ooit op tv.

Van te voren had ik nog wel de highlights over Maggie opgezocht op Wikipedia. Dan weet je meteen welke gebeurtenis er in de film wordt getoond. Ik had van de week al wat commentaren aangehoord op de BBC van mensen die MT (zo noemde haar man Denis haar blijkbaar) hadden gekend. En zij waren niet zo heel erg gecharmeerd van de film. Het klopte niet helemaal. En zij vonden het ook onkies om al zo’ n portret te maken van iemand die nog steeds in leven is. 

En misschien is dat wel waar. En je kan de film inderdaad bekijken met een cynische blik, en vallen over het feit dat zij als een oude dementerende dame wordt neergezet. En toch vind ik dat dit met respect is gedaan. Wat mij het meest bijblijft na het zien van de film, is dat ik onder de indruk ben van de kracht, de absolute onwrikbare overtuiging dat wat zij deed het beste was voor het land. Dit zeg ik zonder te zeggen of ik het nu wel of niet op politiek gebied met haar eens was. Maar puur gewoon kijkend hoe zij was als een vrouw, zich staandhoudend in een leger van grijze mannen. Ze was wel een heel harde tante, heeft keiharde besluiten genomen, en was niet gemakkelijk voor haar medewerkers en de mensen om haar heen.

Hoe dan ook, ik vond het een zeer interessante film, en het zal mij niet verbazen als Meryl weer een nieuw gouden beeldje op haar schoorsteenmantel kan zetten hiervoor. Maar eigenlijk zou de visagie er dan ook 1 moeten krijgen. Pure kunst!

Na de film zijn we nog even naar het Plein geweest voor een achterafdrankje met een aantal collega’s. Reuze gezellig! Dat ‘drankje’ werden een paar drankjes. En eigenlijk een beetje veel. Normaal ben ik een zeeer gematigde drinker, dus de drankjes hakten er aardig in. En een bodempje van wat nachos met saus in de bioscoop hielp ook niet echt. Dus ik voelde ze aardig zitten, en de volgende dag was ik een dweil met een flink punthoofd! En op die momenten realiseer je je weer, dat ik dus echt wat had moeten minderen. Maar berouw komt na de zonde. En so be it!

Dus volgende keer 2 wijntjes max en de rest van de avond over op de cola light, want dit is het niet waard bah. De film was dat gelukkig wel.

Plekken die ik zal missen: Clingendael

Gisterenochtend zijn we al vroeg een stuk gaan wandelen. Het zonnetje scheen flauwtjes, het was windstil, lekker fris en niet te koud. We gingen naar Clingendael. 1 van mijn meest favoriete parken hier in de buurt. Helaas was ik weer eens mijn camera vergeten, dus heb ik maar wat foto’s van het internet gepikt. Vroeger ging ik er al met mijn ouders naar toe, later met Rebecca toen ze klein was, en nu met Michael. 

Vlak na de ingang staat dit schattige kabouterhuisje, en er wonen echt mensen in. Het is echt een heel klein huisje. Ik vraag mij weleens wat voor meubels er in dat huisje staan.

Midden in het park staat het prachtige landhuis Clingendael. Vroeger woonde er nog een barones op het landgoed, mijn vader kan zich dat nog vaag herinneren. 

Vlakbij het huis liggen deze hondengrafjes. Triest maar ook mooi dat de dieren met zoveel respect een laatste rustplaats onder een oude boom in een mooi park hebben gekregen.

In het voorjaar is ook voor een beperkte tijd de Japanse tuin geopend. Ik ben er een paar keer geweest. Absoluut prachtig. Er komen bussen met touristen van de hele wereld op af. De tuin was nu nog dicht. Er zaten nog geen blaadjes aan de bomen natuurlijk. 

Jaren geleden zag ik nog heel veel eekhoorntjes in het park. En die waren zo tam, 1 klom er eens via mijn been omhoog om wat nootjes te eten die ik bij mij had. Heel schattig, maar de laatste jaren zie ik ze niet meer. Weet je wat ik trouwens zo verwarrend vind. Een eekhoorn in het Engels is een squirrel. Maar een eikel in het Engels is een acorn. Dat spreek dus het zelfde uit. Voor ons klinkt het dus heel raar, wanneer je zegt dat er ‘acorns’  uit de bomen vallen.

Helemaal achterin het park, tegen Wassenaar aan ligt een enorme bunker tussen de bomen. Als kind klom ik er altijd al op. We vonden het altijd heel spannend, en zat nog een gat in waar je in kon kijken. De rest van de bunker was al dichtgemetseld. Had er best weleens een kijkje in willen nemen.

Het hele park ligt eigenlijk bezaaid met bunkers. Overal tussen de bomen zie je van die halfbegroeide stukken grijs beton. Het landhuis schijnt in de 2e wereldoorlog ingenomen te zijn geweest door Seys Inquart. Dus er heeft zich daar aardig wat afgespeeld in het park. Een historische plek.

Wat ik ook nog nooit eerder in een ander park heb gezien, zijn de hoge wallen langs de sloten. Heel apart.

Tja, dit is absoluut een plek die ik zeker zal missen. Ik heb er fijne herinneringen aan. Honing halen bij de imker in het park, eikels en kastanjes rapen in de herfst. 

Hollandse tuin

Daar hebben we ooit nog eens iets raars meegemaakt. Op het veld voor het landhuis staan een paar gigantische kastanjebomen. En jaren geleden, ik was samen met Rebecca en mijn moeder, wilden wij graag wat kastanjes uit die bomen zien te krijgen. Helaas hingen ze te hoog, maar om ze eruit te krijgen, gooiden we een tak in de bladeren en takken en zo vielen de kastanjes eruit. Nu had iemand voor ons, dat zelfde trucje gebruikt, en samen met de kastanjes kwam er ook met een knal een dikke stronk uitvallen, zo bovenop mijn moeders hoofd. Ze trok meteen bleek weg, werd misselijk en moest meteen gaan zitten. Wat een klap was dat. Na weer bij te zijn gekomen, gingen we naar huis. En wat schetste onze verbazing. De volgende dag had ze een enorm blauw oog, en dat trok in de loop van de week via haar wang en kaaklijn weer weg. Verschrikkelijk! Ze heeft tot de dag van vandaag een klein deukje in haar hoofd,vlakbij de haargrens. Lekker dan! En dat voor een paar kastanjes.