Gisteravond ben ik met mijn baas naar de film The Iron Lady geweest. Een film over Margaret Thatcher met Meryl Streep in de hoofdrol. Ik vond het een geweldige film. Meryl zette natuurlijk weer een geweldige performance neer. Zoals met al haar rollen, duikt ze volledig in de figuur. Haar handelingen, haar manier van kijken, blikken, de manier hoe ze haar mond hield, haar stem en dat in combinatie met geweldige schmink, maakt haar Margaret Thatcher.
Nu wist ik niet zo heel veel van Margaret. In de jaren 80 volgde ik de politiek nog niet zo. En nu zien wij ook veel meer van de buitenlandse politiek dan ooit op tv.
Van te voren had ik nog wel de highlights over Maggie opgezocht op Wikipedia. Dan weet je meteen welke gebeurtenis er in de film wordt getoond. Ik had van de week al wat commentaren aangehoord op de BBC van mensen die MT (zo noemde haar man Denis haar blijkbaar) hadden gekend. En zij waren niet zo heel erg gecharmeerd van de film. Het klopte niet helemaal. En zij vonden het ook onkies om al zo’ n portret te maken van iemand die nog steeds in leven is.
En misschien is dat wel waar. En je kan de film inderdaad bekijken met een cynische blik, en vallen over het feit dat zij als een oude dementerende dame wordt neergezet. En toch vind ik dat dit met respect is gedaan. Wat mij het meest bijblijft na het zien van de film, is dat ik onder de indruk ben van de kracht, de absolute onwrikbare overtuiging dat wat zij deed het beste was voor het land. Dit zeg ik zonder te zeggen of ik het nu wel of niet op politiek gebied met haar eens was. Maar puur gewoon kijkend hoe zij was als een vrouw, zich staandhoudend in een leger van grijze mannen. Ze was wel een heel harde tante, heeft keiharde besluiten genomen, en was niet gemakkelijk voor haar medewerkers en de mensen om haar heen.
Hoe dan ook, ik vond het een zeer interessante film, en het zal mij niet verbazen als Meryl weer een nieuw gouden beeldje op haar schoorsteenmantel kan zetten hiervoor. Maar eigenlijk zou de visagie er dan ook 1 moeten krijgen. Pure kunst!
Na de film zijn we nog even naar het Plein geweest voor een achterafdrankje met een aantal collega’s. Reuze gezellig! Dat ‘drankje’ werden een paar drankjes. En eigenlijk een beetje veel. Normaal ben ik een zeeer gematigde drinker, dus de drankjes hakten er aardig in. En een bodempje van wat nachos met saus in de bioscoop hielp ook niet echt. Dus ik voelde ze aardig zitten, en de volgende dag was ik een dweil met een flink punthoofd! En op die momenten realiseer je je weer, dat ik dus echt wat had moeten minderen. Maar berouw komt na de zonde. En so be it!
Dus volgende keer 2 wijntjes max en de rest van de avond over op de cola light, want dit is het niet waard bah. De film was dat gelukkig wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten