Factor 40

Afgelopen week was het (eindelijk) prachtig weer hier in NL. En omdat je hier nooit weet hoe lang dat gaat duren, heb ik er ook heerlijk van genoten. Tussen de middag op werk gauw naar buiten en heerlijk een lunch pakken op het Plein in Den Haag. Heerlijk in het zonnetje.

Woensdag ben ik met Rebecca naar het strand van Scheveningen geweest. We konden gelukkig nog twee bedjes bemachtigen maar een parasol zat er helaas niet meer in. Die waren al allemaal verhuurd. Maar ook zonder parasol was het goed te doen. Er stond een heerlijk zeebriesje en dat samen met het zonnetje was het perfect. Ik had mij echt voorgenomen om die dag even een goed kleurtje te krijgen, want wie weet hoelang ik daar mee moet doen.

Maar omdat er tegenwoordig zo veel gewaarschuwd wordt voor gaten in de ozonlaag, huidaandoeningen, rimpels en andere enge dingen, had ik wel factor 40 meegenomen en daar flink mee gesmeerd. En inderdaad ik ben niet verbrand. Maar ook niet heel erg bruin! Kijk en dat is dus ook niet de bedoeling. Een collega van mij kwam na twee dagen strand heerlijk hazelnootbruin terug op het werk. En ik kom niet verder dan caramel. Nou dit gaat dus zo niet. Nu vertelde mijn collega dat zij na een goed ondergrondje te hebben, terugschakelt naar factor 15. En ik denk dat ik dit volgende keer ook maar doe. Ik vind het altijd zo gezellig staan zo’n kleurtje. Zeker mijn voeten en handen. Dat vind ik altijd zo leuk wanneer die bruin zijn.

Rebecca was wel een beetje licht verbrand op de rug, en ze had een verbrand oor. We waren namelijk de zee ingegaan. Die was overigens heerlijk van temperatuur. Je kon er echt goed zwemmen. Maar blijkbaar was factor 40 er in het zeewater afgespoeld en daarna heeft ze er niet meer aangedacht om bij te smeren. Toen is ze op haar buik in slaap gevallen met haar gezicht aan 1 kant en heeft hierdoor haar rug en ene oor verbrand. Haar oor gloeit nog steeds een beetje na.

Donderdag zijn we met een aantal collega’s naar de beelden op het Lange Voorhout gegaan. Op het Lange Voorhout zijn er sinds jaren tijdelijke beeldententoonstellingen te bewonderen. Het Lange Voorthout is prachtig. En het was er heerlijk koel onder de bomen. Dit keer waren het Zuid-Afrikaanse kunstenaars die hun kunsten daar mochten laten bewonderen. Nu heb ik niet zoveel met moderne enigszins industriële aandoende kunst. Maar ik wilde het wel een kans geven en zo gingen we onder leiding van een gids langs de beelden. De eerste vond ik nog wel leuk. Een olifant gevlochten van resten autoband. Heel knap en mooi gedaan. En dat rubber vind ik ook wel bij een olifant passen.

Er waren indrukwekkende dingen bij die met de pijnlijke geschiedenis van Zuid Afrika te maken had. Bijvoorbeeld een aantal tableaus waar de weken gevangenschap staan aangegeven van de gevangenen van het Apartheidsregime waaronder Nelson Mandela. Heel subtiel en indrukwekkend. Maar naarmate de tocht vorderde, kwamen we ook langs beelden waar ik, echt al span ik mij heel hard in, totaal niets mee heb. Ik weet, kunst hoeft niet altijd mooi te zijn, het kan ook iets uitdrukken, inspiratie geven of functioneel zijn. Maar dit? Nee sorry, ik heb er niets mee. Ik kan het niet zien. Die gave is niet bij mij aangelegd. Echt niet! Sorry kunstenaars.

En wat ook niet hielp is dat het inmiddels over enen was en wij allemaal met knorrende magen rondliepen. Dan komt toch het moment dat je denkt: ‘ja boeiend die beelden, maar daar zie ik een patatkraam’. En die patatkraam inspireerde ons wel. Heel erg! Want op de terugweg zijn we bij Piet Patat even een heerlijk frietje gaan halen. Zalig!